Φεγγάρια στα παλιά παράθυρα

Φεγγάρια στα παλιά παράθυρα

Όχι δεν είναι η αγάπη

                                της παλιάς μου γειτονιάς

Είναι η νοσταλγία της νιότης μου

Όχι δεν είναι ο κάμπος και τα ποτάμια

Είναι η νοσταλγία της ομορφιάς

Όχι δεν είναι ο  έρωτας ο παιδικός

εξ άλλου δεν ήσουν παρά μια εικόνα

                                                στο γυναικωνίτη

ένα καθάριο πρόσωπο του τρίτου θρανίου

κι εγώ ένα αγόρι με κοντά παντελόνια

                                            και μαύρα γόνατα

Όχι δεν είναι το μινόρε της αυγής

                                           στην ακροποταμιά

Ούτε τ’ αηδόνι

                στα πυκνά φυλλώματα της όχθης

Δεν είναι η γκαζόζα στο κεντράκι

                          με τα πολύχρωμα λαμπιόνια

        σαν χελιδόνια στο σύρμα κρεμασμένα

ούτε τα τραγούδια του Γρηγόρη

                                               στο Τσουκ Μποξ

Είναι η νόστος της αθανασίας,

το κοφτερό κρυφό σπαθί

                        που βγάζω απ’ το θηκάρι του

όταν μονομαχώ με το απερινόητο                                                 

              τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα

Όχι δεν είναι τα φεγγάρια

                                      στα παλιά παράθυρα

Είναι το κλουβί  που κελαηδάει η μνήμη

                                και με κρατάει ξάγρυπνο

                                    στη ντάπια ως το πρωί

Είναι η μάχη μου ενάντια

             στο απέραντο μαύρο που φοβάμαι

Είναι ο φόβος

       του παιδιού που μεγαλώνει στ’ άστρα

διανύοντας έτη φωτός μες το σκοτάδι

                             21 Φλεβάρη 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος