Σύννεφο με νυφικό

    

Σύννεφο με νυφικό

Το σύννεφο φορούσε άσπρο νυφικό

         ήταν διάφανο όπως γυάλινο ενυδρείο

και μέσα του κολυμπούσαν 

                                               όμορφα κορίτσια

γυμνά, με τον ήλιο ανάμεσα

                         στους ανοιχτούς μηρούς τους

Κι ο αέρας έφερνε τον εύοσμο οίστρο

                                              της υγρασίας τους

Κι ορθώνονταν το φλογοδίαιτο ορμέφυτο  

                               των νυμφόληπτων νεαρών

Ένας ψαλμός ανέβαινε ως τα ουράνια

                         μακάριοι οι ιπτάμενοι άγγελοι,

                              μακάριοι κι οι νηφμόληπτοι

Ίσως αυτοί μυρίσουν τα λευκά στήθη

                                  μες τα διάφανα σεντόνια

Εκεί κοντά στο λυκαυγές

            που τα χέρια ασυναίσθητα

                                           ψάχνουν άλλα χέρια

τα σώματα άλλα σώματα,

                                       τα όνειρα άλλα όνειρα

Όταν ο βραχνός τζίτζικας τραγουδάει

                                          μόνο για το τραγούδι

κι ο πόθος γυρεύει απεγνωσμένα πόθο,

ίσως κι ο ξαγρυπνισμένος ποιητής βρίσκει

          τον έρωτα στην άκρη της γραφίδας του

Κι όλα αυτά πριν το ξημέρωμα

                     που ξυπνάει ο ανθρωποφύλακας,

αυτός ο ληξίαρχος των πόθων

      που τακτοποιεί το χάος του βυθού

                                              πριν την κάθε αυγή

Ποιος ξέρει; Ίσως ο έρωτας

                                      είναι μύστης των σκιών

φυτρώνει σε μέρη σκιερά κι απρόσιτα

όπως αγριολούλουδο στα κρημνά των βράχων

Εκεί ανθίζει και σκορπάει την ομορφιά του

να τη φοράει το άσπρο σύννεφο,

          που ταξιδεύει στους  γλαυκούς ορίζοντες

Έτσι για να κολυμπούν μέσα του,

όμορφα κορίτσια με ανοιχτούς μηρούς

                                 και μακροβούτια του βυθού

                             15 Φλεβάρη 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος