Στη φωλιά του στήθους

 Στη φωλιά του στήθους

Στη φωλιά του στήθους του

          ένα χελιδόνι κλώθει τα αυγά του

Αυτός μ’ ένα μολύβι

                        κρεμασμένο για τουφέκι

περιμένει τους νεοσσούς του

                                             να πετάξουν

Να φύγουν κάποιο πρωινό

             ψαλιδίζοντας το φως του Μάη

Κι αυτός

         σηκώνοντας το μολύβι του

                             να ζωγραφίζει ουρανό

κι ανάερες ομορφιές να φτερουγίζουν

Έτσι γράφεται το ποίημα

στήνοντας καρτέρι σε πόνο κι ομορφιά

μ’ ένα μολύβι στον ώμο κρεμασμένο

                                                 για τουφέκι

Έτσι γράφεται το ποίημα

στο στήθος επωάζοντας

                        το καινούργιο να πετάξει

Πως αλλιώς αφού η ποίηση είναι μαμή

που ξεγεννά απ’ το στήθος

                                        πόνο κι ομορφιά;

                          22 Φεβρουαρίου 2014

                           Γιάννης Ποταμιάνος