Το δέος ζωγραφίζει όραμα

Το δέος ζωγραφίζει όραμα  

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

                                        η περιπολία του

Συλλέγει ενθύμια ομορφιάς

                                              και θανάτου  

στα χορταριασμένα μονοπάτια

Κι η περιπλάνηση του

                                χωρίς μίτο σιγουριάς

στις δαιδαλώδεις διαδρομές του

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων άστρων

                                                      χάνεται

μαζεύοντας μπουκέτα φωτολούλουδα

Ερανίζεται φως ανέσπερο, αρχέγονο

πανταχού παρών  

                και πανταχόθεν εκπορευόμενο,

να πλέκει

              το ιλαρό φωτοστέφανο της ύλης

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένου σκότους

                  κρατώντας δάδα ο φωτοδότης

με φως αέναο και άσπιλο

                      χωρίς σκιά και αποτύπωμα

φωτίζει τα πελάγη του ερέβους

Στα πανταχού παρόντα λουλούδια

                                                του φωτός    

ο ταπεινός σκώληκας ορθώνει

                                       το ανάστημά του

και τολμάει να στήνει το κουκούλι του

                        να εκκολάπτει πεταλούδα

μεγαλωμένη με μοναξιά

                     και μ’ όνειρο τόσο φωτεινό

που να καίγεται

                στο πρώτο πρώτο πέταγμά της

Σ’ ένα κήπο θρυμματισμένων ανθέων

Σ’ ένα κουκούλι με το δικό του ουρανό

                                             ο σκώληκας

ζωγραφίζει δικούς του παραδείσους

όπως το δέος του μηδενός μπροστά

                στο άπειρο ζωγραφίζει όραμα

                                        8 Δεκεμβρίου 2012

                                       Γιάννης Ποταμιάνος