Τρικυμία στο στήθος

Τρικυμία στο στήθος

Σαν έρθει η νύχτα

καταρρέουν οι σπόνδυλοι μου

                          σαν αρχαίου ναού κολώνα

Έτσι που στα ερείπια

τ’ άνθη της πέτρας να μυρώνουν

                                              άσπιλη ομορφιά

Τρικυμία στο στήθος μου

                                           και ταξίδια νοητά  

μ’ Αυγουστιάτικα φεγγάρια

                               σε θάλασσα ερημόχαρη

Κι ο τάραχος της νιότης αλησμόνητος

               να απαιτεί μερίδιο στη νοσταλγία

Όμως ο ζοφερός άγγελος

στη σκοτεινή γωνιά της κάμαράς μου

                                                            ελλοχεύει

Μια σκιά  σκυφτή σαν αίλουρος

που με φερμάρει,  κι έρπει αδυσώπητα

                                      όλο και πιο κοντά μου 

Όσο πλατύς κι αν είναι ο δρόμος

                                     αυτός είναι αδιέξοδος

το ζήτημα είναι τι υπάρχει

                               πίσω απ’ τον μαντρότοιχο

Εκεί στην κυριαρχία του αόρατου

                                   στις σκιές  της κάμαρης

όπου εδρεύει ο φόβος

         του οριστικού και αμετάκλητου

                                                      απερινόητου

Εκεί είναι που καταρρέουν

               οι σπόνδυλοι της βεβαιότητάς μου

σαν πεσμένη αρχαίου ναού κολώνα

                                  κι ομορφαίνει η ποίηση

Εκεί ακριβώς επειδή ανεβαίνει

           απ’ τα βάθη στο στήθος μου

                               ο λυγμός του «απόλλυμι»

                            24 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος