Τα σύννεφα

  Τα σύννεφα

Ολημερίς  βλέπω τ’ άσπρα σύννεφα

να δολιχοδρομούν ράθυμα

                                για άλλους ουρανούς

Μόνο το ηλιοβασίλεμα

           στέκονται λίγο στις βουνοκορφές

να κόψουν ένα μπουκέτο

             κόκκινα τριαντάφυλλα

                         στο περιβόλι τ’ ουρανού

Τότε εγώ ουρανόπληχτος  

                          τα βλέπω καθημαγμένα

Να λούζονται στο αίμα

                που άφησε η μέρα φεύγοντας

για να βλαστήσει στα όνειρα  

                                                 η εκδίκηση

Η νύχτα όμως έρχεται βαθύσκιωτη,

τα αλεξικέραυνα

             παραμονεύουν στα καμπαναριά

Γι’ αυτό κι’ εγώ

τάζω στ’ άσπρα σύννεφα

                                          απάνεμο λιμάνι,

ένα κρεβάτι θολωτό με κόκκινο ουρανό

και σαν πέσει το σκοτάδι ύπνο βαθύ

              ως το πρωί μ’ ονειρικό φεγγάρι

Τ’ άσπρα σύννεφα που φεύγουν

                                       δεν θα τα ξαναδώ

Γι’ αυτό πριν έρθει το πρωί τους στέλνω

                                           κορίτσι όμορφο

μ’ ένα μαντήλι αποχαιρετισμού

                       και γλάστρες στο μπαλκόνι

Να χαιρετάει  ώσπου να βγουν

                                 στης μοίρας το ταξίδι

Τα χαιρετώ κι εγώ  μαζί  

                         τα σύννεφα που φεύγουν

Γιατί  

ακούω απ’ το βοριά να ‘ρχονται

                                                     καταιγίδες

που φέρνουν άλλα σύννεφα

                               τα σύννεφα της μέρας

                                21 Φεβρουαρίου 2013

                                   Γιάννης Ποταμιάνος