Φιγούρες στο λυκόφως

 

Φιγούρες στο λυκόφως
 
Ξεχασμένοι στο ηλιοβασίλεμα
                          μένουμε στο τέλος μόνοι μας
Μοναχικές φιγούρες στο λυκόφως, σκιές
Βέβαια δραπετεύει ο καθένας χωριστά
                                              στο φεγγαρόφωτο
πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων
                           κατά τη μεριά της νιότης του
Μούσα μου είναι η νιότη
             αυτή ντύνει του στίχους μου
                                     με νοσταλγία και πόθο
 
Άλλη μια φορά ανέραστος
            διωγμένος απ’ τη στέρηση
                                         στο έναστρο ουρανό
 
Μια βροχή μετεωριτών
                    λάμπουν οι απορίες φλεγόμενες
Τουλάχιστον να φωτίζουν
                     με το θάνατό τους ολοκαύτωμα
 
Άλλη μια φορά αμείλικτος ορμώντας
                              καταπάνω στο αμετάκλητο
Όπως ανδρείοι αυτόχθονες
         που δεν τα βρίσκουν με τον πόνο τους
Όπως ποιητές χαμένοι στο βυθό τους
 
Όπως αργοναύτες που χάσανε την Αία
                                  στου πελάγους την αχλή
 
Αμετανόητος ουρανοδίφης,
                         άλλη μια φορά βγαίνω απόψε
στα έναστρα πεδία
              για όνειρα παλιά π’ ακόμα φέγγουν,
          όπως φανοστάτες, στις ουρανόστρατες
 
Όμως η παλιά ουλή στο στήθος
                                  μου θυμίζει τη διάψευση
 
                                             Γιάννης Ποταμιάνος