Προχωράμε

 

Προχωράμε  
 
Βάδιζε ανάμεσα στο πλήθος
         δένδρο αειθαλές του φθινοπώρου
Το σφρίγος ακτινοβολούσε
                                         στη ματιά του
Χτύποι καρδιάς νεανικής
 
Οι σύντροφοι απορούσαν:
Πως αντέχεις σύντροφε
                                      τόση διάψευση;
Οι ιδέες μας φυλλοβόλες
                               τις παίρνει ο άνεμος
Πως αντέχεις σύντροφε
                                     τόση αισιοδοξία;
Είναι βαθύ το ρήγμα, ως τα θεμέλια
 
Δεν ακούτε το κλάμα απ’ τη χαράδρα,
                                        τους απάντησε
Κάποιοι ζουν παρέα
                               με τους πεθαμένους
Κι αυτοί παρέκει
                  που σκαλίζουν τα σκουπίδια
                                     δεν είναι σκύλοι,
είναι άνθρωποι
                      πού ψάχνουν τη ζωή τους
 
Προχωράμε σύντροφοι, προχωράμε
Σφίξτε τη γροθιά σας
       επέμεινε μ’ ένα αειθαλές χαμόγελο
 
                                Γιάννης Ποταμιάνος