Η σειρήνα

Η σειρήνα

Στις δαιδαλώδεις διαδρομές

                                           των λαβυρίνθων

τρωγλοδύτης, μελετώντας

τα πετρώματα των λέξεων,

σπουδαιολογώντας τα στρώματα

                                                των ιζημάτων

εντάσσω, χαράσσω, επιτάσσω

                              χτίζω και γκρεμίζω Λόγο

ολίγον υψηλότερο του ορθού

Στον όρθρο,

                     τότε που ξεχειλίζει το κανάτι,

όταν κοιμούνται οι φρουροί

                                                   στις ντάπιες,

δραπετεύω ο τρωγλοδύτης

                                          στα αστρολίβαδα

να μαζεύει νέκταρ

                                    η αστρομέλισσά μου

Έτσι εγώ μπολιάζω το ρήμα

                                               με ευφροσύνη

και γονιμοποιεί ο ρυθμός την αταξία

                          να γεννά μορφές και άνθη,

που κάποιοι τα ονομάζουν Θεό ή Λόγο

                                                      

Τι κατάντια! Ο Λόγος να δένεται

                                  με τα γόρδια κορδόνια

αλητευόντων σωματίων και σωμάτων

Αυτό που λέω είναι:

πως όπως και να συνδυάζω

                                             τις ψηφίδες μου

τα νετρίνο, αναβοσβήνουν

                                             τη σειρήνα τους,

περνούν ανάμεσα στους στίχους μου

                                          και  με χλευάζουν,

αφήνοντας σύξυλο ποιητή,

                                        ομορφιά και νόημα,

και ενδεχομένως διαλαλώντας αφωνία   

                                        Γιάννης Ποταμιάνος