Τα φτερά πονάνε

Τα φτερά πονάνε  

Τα πουλιά είναι οι μεγάλοι απόντες

Ουρανέ τα σμήνη σου λιγόστεψαν

όμως τα λίγα πουλιά που ξέμειναν

     μας δείχνουν δρόμους ελευθερίας

                                           και μοναξιάς

Τα πάρκα είναι νησίδες άλλων εποχών

η μεγάλη νοσταλγία

                 του αρχέγονου εαυτού μας

Όσο μεγαλύτερη η μοναξιά

            τόσο μεγαλύτερη και η κραυγή

Κι’ ο άνεμος μες στις χαραμάδες

                        να σφυρίζει αδιάφορος

Το ρήγμα της καρδιάς μου ματώνει

                                         τα μεσάνυχτα

Οι μνήμες μου γίνονται πιο ρευστές

                                  στο φεγγαρόφωτο

ρέουν στις φλέβες σαν θολό ποτάμι

ψάχνουν το δρόμο της θάλασσας

                                 την απεραντοσύνη

Εικόνες κρυμμένες στα συρτάρια

                                                της ψυχής

πρόσωπα θολά και σκόνη

Λυτρώνει η λησμονιά πονάει

           κι η γοητεία του κελιού μεγάλη

Ναι το ξέρω καλά

           στο πέταγμα τα φτερά πονάνε

κι όμως εγώ

           επιμένω να σας δείχνω ουρανό

                                 Γιάννης Ποταμιάνος