Πέρα απ’ τους κανόνες των θεών

Πέρα απ’ τους κανόνες των θεών 

Το πλοίο βρήκε επιτέλους τη ρότα του

             διασχίζει της προβλήτας τις οξώπετρες

και εισχωρεί ορθόπλωρο

                     στον απάνεμο κόλπο του λιμανιού

Δονείται

περήφανα κορνάροντας όπως εκσπερμάτωση

υφαρπάζοντας την οργασμική συναίνεση

                                  των σπασμών του κύματος

Στο βάθος ο φάρος

σκληρός και θαλερός διακορεύει

                                τον γκρίζο υμένα τ’ ουρανού

φωτίζοντας, έστω στιγμιαία,

                                 τα μαύρα πάθη του ανέμου

καθώς σκάει το κύμα της θύελλας

                   στα πέτρινα μαχαίρια των οξωλίθων

Και πώς να υπάρξεις αυτοδύναμος

                                  σε τέτοια πάθη αβυσσαλέα

μ’ ένα σώμα που έλιωσε στο χρόνο σαν κερί,

που κάηκε σαν δαδί αναδίνοντας οσμή

                                           από ρετσίνι και καπνιά

Αχ Ουρανέ πατέρα του χρέους και του λόγου

                                                        δώσε μου χώρο

πέρα απ’ το καθήκον να υπάρξω

                          πέρα απ’ τους κανόνες των θεών

Αφού ελευθερία είναι η επιλογή

πέραν του στημένου παιγνιδιού της ειμαρμένης

εκεί στο χώρο του άρρητου

            στην έρημο των κάκτων και των ερπετών

Όπου διψασμένος περιμένω τη βροχή

           όπως αμμόλοφος με το καμένο πρόσωπο

όπως πέτρα αλεσμένη στον ήλιο και στον άνεμο

Αχ μητέρα θάλασσα

όπως υπερωκεάνιο ταξιδεύω διαρκώς

                                         στην απεραντοσύνη σου

ν’ ακούω στις συγχορδίες των κυμάτων σου

      τον ψίθυρο που ανεβαίνει απ’ στο βυθό σου

Το συκώτι μου μάνα Θάλασσα

                               η καρδιά μου πατέρα Ουρανέ

σε σας ψάχνω τα κομμάτια μου

                              που έχασα στις ξέρες της ζωής

                                     2 Δεκεμβρίου 2014

                                    Γιάννης Ποταμιάνος