Τα μαύρα πουλιά

Τα μαύρα πουλιά 

Τα μαύρα πουλιά ακονίζουν

                     τα ράμφη τους στις βουνοκορφές

            σκάβουν με τα νύχια τους τις πεδιάδες

Τα μαύρα πουλιά κοιτάζουν από ψηλά

                                         τις ανυπότακτες πόλεις

πετάνε κρώζοντας στον γαλάζιο ουρανό

                 και εφορμούν σε στόχους ακριβείας

Τα μαύρα πουλιά φορούν

                                          μάσκες χαμογελαστές

                 να κρύβουν το άδειο πρόσωπό τους

τάζουν δημοκρατία στο λαό,

            στο φτωχό ψωμί, στον άνεργο δουλειά

Όμως τα μαύρα πουλιά

                 κρύβουν στα φτερά τους κεραυνούς

                                                  βροντές κι ερείπια

                 κι αίμα πολύ να ρέει στους δρόμους

Τα μαύρα πουλιά πετούν

                               πολύ κοντά στον ουρανό μας

                         τρέφονται με πετρέλαιο και αίμα

τάζουν δημοκρατία και ψωμί

                                  μα φέρνουν φωτιά και πόνο

Έρχονται έρχονται

           τα μαύρα πουλιά των αργυραμοιβών

χώνουν το ράμφος τους

                               βαθιά στο στέρνο της ερήμου

Τα μολύβια τους ξύνουν

                                 οι πληρωμένοι καλαμαράδες

προσαρμόζουν το κούφιο εκμαγείο

                                                       της δημοκρατίας

κι η πέμπτη φάλαγγα των δοσίλογων

       ετοιμάζει εθνικές γιορτές και κόκκινα χαλιά

Τα μαύρα πουλιά έρχονται μες τη νύχτα

                           ξεσκίζουν το σεντόνι της σιωπής

κι η ποίηση ασώματη κεφαλή στριφογυρίζει

                             σαν πυξίδα με το βοριά χαμένο

ερείπια, πτώματα, αίμα

          κέρδος, κέρδος, καίρδος, καίρδως κέρδως

θρυμματισμένα όνειρα, οι στίχοι αιμορραγούν

Αιμοσταγής βρικόλακας είναι η ιστορία

                           κι ετοιμάζει πάλι ματωμένο γάμο

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

Μα όταν σφάζουν τα μαχαίρια

                                           η καρδιά κτίζει εκδίκηση

αρχιμάστορες οι νεκροί κι οι μάρτυρες

                                        και πλίνθοι μας οι μνήμες

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

μα όσο σφάζουν τα μαχαίρια

                                               το αίμα θεριεύει όρκο

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

                               μα οι Δελφοί στέλνουν χρησμό

«Μάχαιραν έδωκαν μάχαιραν ας λάβουν,

                    ώσπου να γεμίσουν οι κοιλάδες αίμα

                         να κολυμπάει το βόδι ως τη μέση»

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

                      μα οι φρυκτωρίες στέλνουν μήνυμα:

        «Ζήτω η αντίσταση, η εξουσία στους λαούς»

Τα μαύρα πουλιά έρχονται

         μα η ιστορία τους ετοιμάζει ματωμένο γάμο

Πως αλλιώς θα ξεγεννήσει το καινούργιο

              αν στα βουνά δε μοσχοβολάει αντάρτικο;

Την δική μας μοίρα εμείς θα την ορίσουμε 

Η δική μας μοίρα είναι ο ήλιος

                              που σηκώνουμε στην πλάτη μας,

είναι η γεύση της αλμύρας

                                        στην άκρη των χειλιών μας,

κι ένα ηφαίστειο στο στήθος μας

                                                  που βρυχάται έκρηξη

                               να βάλει φωτιά στο πευκοδάσος

Όχι δεν θα περάσουν τα μαύρα πουλιά

        δεν θα φωλιάσουν στα περήφανα βουνά μας

Εδώ μοσχοβολούν λάβα τα ηφαίστεια

                    και το όνειρο που καίει τα σωθικά μας

                          θα γίνει κραυγή να σχίσει τον αέρα

με το ψαλίδι του χελιδονιού

                                               με τη φτερούγα γλάρου

Είμαστε εμείς μια μυρμηγκιά λαού

                                                που χτίζουμε τον κόσμο

μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά με ηφαίστεια και λάβα

                                        16 Σεπτεμβρίου 2013

                                        Γιάννης Ποταμιάνος