Ζητείται ελπίς απόψε

Ζητείται ελπίς απόψε

Τα νυχτολούλουδα του σώματος

                                                    ανθίζουν

κι ακολουθεί ο εγκέφαλος σαν έντομο

                                    τη μυρουδιά τους

Η αλήθεια κελαρύζει

              στο νάμα της ψευδαίσθησης

που μας ποτίζει

               και οι πόθοι μας μεστώνουν

Η αλήθεια βγαίνει πάντα

        απ’ το καπέλο μας με απάτη

                   σαν το κουνέλι του φακίρη

Η αλήθεια κρύβεται καλά

        μες στον ανθόκηπο του σώματος

και τραγουδάει στο παραμιλητό

                                              του ονείρου

Τότε ακριβώς που ο δαίμονας

                                     του μεσονυχτίου

σπάει τα μίζερα δεσμά της μέρας

                                           και βγαίνουν

οι αντάρτικες δυνάμεις μας

                                        στα καραούλια,

να χορεύουν στο ασημένιο φως

                                         του φεγγαριού

Όχι άλλος λογισμός κι ενάργεια

ας γίνει ο στίχος μου απόψε

                                   μονοπάτι τεράτων

Να περάσει το ωραίο τέρας

                    απ’ τη φωλιά της μοναξιάς

να κλέψει τα αυγά της

                    σύνεση, τάξη και  καθήκον

Μου περισσεύει απόψε η λογική

   την ανταλλάσσω όσο  όσο με ελπίδα

                               28 Ιουλίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος