Ατάκτως ειρημένοι
Στη μήτρα της αταξίας
γεννιέται
η ελπίδα των απονενοημένων
Το ρίγος που φλογίζει την
επιδερμίδα
της νόησης
Εκεί που ελλοχεύει ο πόθος
και ανοίγει διάπλατα
τις πόρτες της συνείδησης
για να εισχωρεί το
ανατρεπτικό φως
των
αστεριών
και να φωτίζει αμυδρά τις
σκιές
της κάμαρας
Τότε που το όνειρο δεν έχει
ακόμα κυριεύσει το ταξίδι μας
και μεταξύ ύπνου-ξύπνου
η πάλη του λόγου και του μύθου
μας ταξιδεύει στη χώρα του
απείρου
και του όλου
Εκεί στον ασύμμετρο μπαχτσέ
της φύσης
και στα κουλουβάχατα της
ιστορίας
ριζώνει η
νοσταλγία
της ανατροπής
που θα φέρει τη νέα τάξη
Εκεί εμείς με το όπλο "παρά πόδα"
καιροφυλακτούμε
να κάνουμε ανέφικτη της
επιστροφή
Ώστε το φίδι να μην δαγκώνει
την ουρά του
σε ανώφελους και αδιέξοδους κύκλους
Για να βρει η διαλεκτική το
δρόμο της
στο ορφανοτροφείο της φύσης
που μας παράτησε αμήχανους,
ο θεός της πιθανότητας
9 Απριλίου 2012
Γιάννης Ποταμιάνος
Να μια ποίηση με όραμα και γόνιμο προσανατολισμό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου Γιάννη!
Στρατή μου ευχαριστώ ο λόγος σου
ΑπάντησηΔιαγραφήμου δίνει δύναμη και ... πρότυπο!
απο ολα τα ποιηματα σας αυτο ειναι το αγαπημενο μου!καλλιεργει ενα επαναστατικο τροπο σκεψης μεσα απο μια κατα καποιον τροπο σκοπια της διαλεκτικης λογικης.θα ηταν πολυ ωραιο αν γινονταν να παραθεσετε αν οχι μια διαλεξη,ενα μαθημα τουλαχιστον στο τμημα φιλοσοφιας και παιδαγωγικης του αριστοτελειου πανεπιστημιου
ΑπάντησηΔιαγραφή