Το πέταγμα της σαύρας

 Το πέταγμα της σαύρας   
 
Δεν είναι ασέλγεια η ύβρις, είναι ενδιαίτημα
                    της ανυπότακτης υπόστασής μας
Να ορίζεις και να μην ορίζεσαι
Να φωτίζεις και να μη φωτίζεσαι
                                όπως αυτόφωτος αστέρας
 
Δεν είναι ασέλγεια η ύβρις
Οι Ερινύες ας κυνηγούν όποιον
                           υποτάσσεται στο πεπρωμένο
 
Αλήθεια, πώς να μην υβρίζεις,
αφουγκραζόμενος
               τις αρχέγονες σειρήνες του άπειρου,
αφού  μετά από τόσους αιώνες
                                           ουράνιας ενατένισης
το ουσιώδες παραμένει κλειδωμένο μυστικό  
                                                             και άρρητο
 
Γι αυτό κι εγώ αγαπώ τη νύχτα
                    επειδή ακριβώς καταργεί τα όρια
κι μ’ αφήνει φοβισμένο μα ελεύθερο
                                                       μες το σκοτάδι
να δίνω όνομα και σχήμα στο ακατανόητο 
 
Δεν είναι ασέλγεια η ύβρις είναι ελευθερία
Η γενναιότητα,
                     να τολμάς πέραν των εσκαμμένων
                                 καθισμένος σε θρόνο θεϊκό
Να αφήνεσαι στη γοητεία της απεραντοσύνης
όπως όταν ξαπλωμένος ανάσκελα
                                 σε παρασέρνει η θάλασσα
και με το βλέμμα καρφωμένο
                      στο γαλάζιο ουρανό
                             αδιαφορείς για τη μοίρα σου
 
Αυτή η καταφρόνια του πραγματικού
         είναι που απελευθερώνει τις καταιγίδες
Έτσι που η αιωνιότητα ν’ αχνοφαίνεται
                                      ως υπόσχεση του θεϊκού
Έτσι που ο λόγος
                           να εντάσσεται στο ακατανόητο
                όπως η ηρεμία στο μάτι του κυκλώνα
 
Δεν είναι ασέλγεια η ύβρις
                   είναι τόλμη για ταξίδι
                                           κόντρα στην καταιγίδα
Είναι ο ασεβής και ισότιμος διάλογος
                                  του ανθρώπινου με το θείο
 
Δεν είναι ασέλγεια η ύβρις
                 είναι ταξίδι για τη χώρα των Εσθλών
 
Πως αλλιώς αφού:
             Ύβρις της σαύρας το πέταγμα
Ύβρις η χαοτική περιστροφή της καταιγίδας
Ύβρις η άνευ όρων και ορίων αμφισβήτηση
Ύβρις το σαράκι στο θεμέλιο των θεμελίων
Ύβρις η διαλεκτική σύνθεση των αντιθέτων
                           
Ύβρις η υπέρβαση του απόλυτου
Ύβρις η σχετικότητα του χρόνου
Ύβρις η εξανθρώπιση του Θείου
Ύβρις το ανάβλεμμα στα άστρα
 
Ύβρις τα μολότοφ ενάντια στην εξουσία
Ύβρις η εξέγερση των καταπιεσμένων
Ύβρις το σπάσιμο των αλυσίδων
Ύβρις η ανθοφορία της άνοιξης
Ύβρις της αμυγδαλιάς
                       η χειμωνιάτική ανθοφορία
Ύβρις η πανσέληνος του Αυγούστου
 
Ύβρις της εφηβείας το όνειρο
Ύβρις η διαρκής επανάσταση
Ύβρις ο μαρασμός του κράτους
Ύβρις το σύνθημα:
                                 «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ»
 
Ύβρις παντού και πάντα
                          αφού η σαύρα πρέπει να πετάξει
                                        
                                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Φιγούρες στο λυκόφως

 

Φιγούρες στο λυκόφως
 
Ξεχασμένοι στο ηλιοβασίλεμα
                          μένουμε στο τέλος μόνοι μας
Μοναχικές φιγούρες στο λυκόφως, σκιές
Βέβαια δραπετεύει ο καθένας χωριστά
                                              στο φεγγαρόφωτο
πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων
                           κατά τη μεριά της νιότης του
Μούσα μου είναι η νιότη
             αυτή ντύνει του στίχους μου
                                     με νοσταλγία και πόθο
 
Άλλη μια φορά ανέραστος
            διωγμένος απ’ τη στέρηση
                                         στο έναστρο ουρανό
 
Μια βροχή μετεωριτών
                    λάμπουν οι απορίες φλεγόμενες
Τουλάχιστον να φωτίζουν
                     με το θάνατό τους ολοκαύτωμα
 
Άλλη μια φορά αμείλικτος ορμώντας
                              καταπάνω στο αμετάκλητο
Όπως ανδρείοι αυτόχθονες
         που δεν τα βρίσκουν με τον πόνο τους
Όπως ποιητές χαμένοι στο βυθό τους
 
Όπως αργοναύτες που χάσανε την Αία
                                  στου πελάγους την αχλή
 
Αμετανόητος ουρανοδίφης,
                         άλλη μια φορά βγαίνω απόψε
στα έναστρα πεδία
              για όνειρα παλιά π’ ακόμα φέγγουν,
          όπως φανοστάτες, στις ουρανόστρατες
 
Όμως η παλιά ουλή στο στήθος
                                  μου θυμίζει τη διάψευση
 
                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Άπνοια

 

Άπνοια  
 
Κι όμως σου έτυχε απανεμιά
                                  λιγόστεψαν οι άνεμοι
Άπνοια πριν την έκρηξη, αναμονή
                όπως περόνη στη χειροβομβίδα
Κι έμεινε η απορία
           για το που θα πετούσαν τα πουλιά
                   τώρα που φεύγει το καλοκαίρι
 
Θηλιά ο αέρας συνένοχος της πνιγμονής
Όλα τα γύρω δάση
                   έτοιμα να γίνουν ολοκαύτωμα
Τα πεύκα δακρύζουν, βλέποντας
        μακριά δεμένα τα πλοία στα λιμάνια
 
Σφάξτε μια Ιφιγένεια
           ο άνθρωπος για του θεούς
                                 αξίζει όσο κι ένα ελάφι
Σφάξτε μια Ιφιγένεια
                     για να φουσκώσουν τα πανιά
Δεμένα τα πλοία σαπίζουν στα λιμάνια
Ξηλώνονται τα πανιά τους
           και πνίγουν τους ναύτες τα σχοινιά
                                                όπως τα φίδια
 
Σφάξτε μια Ιφιγένεια
να σηκωθούν απ’ το αίμα της 
                              θυμωμένοι χίλιοι άνεμοι
                     για να φουσκώσουν τα πανιά
 
Δεν ξέρω πότε
                      και για πού έφυγαν τα πλοία
Ξέρω μονάχα πως σαν γυρίσουν πίσω
το αίμα θα ρεύσει ολοπόρφυρο
                   στα μάρμαρα  των ανακτόρων
 
Τι να σου λέω τώρα για θυσία
αν δεν έχεις δει ούτε σφαγμένο κόκορα
                                             να σπαρταράει
Μη ρωτάς λοιπόν,
                  τέντωσε μονάχα τα πανιά σου
κι άσε τους ανέμους να σε ταξιδέψουν
                      στις χώρες των ονείρων σου
 
Ζήσε την ουτοπία σου
έτσι κι αλλιώς η όμορφη Ιφιγένεια
                    θυσιάστηκε για το ταξίδι σου
 
Πάντως το τίμημα θα πληρωθεί
ένα κοφτερό μαχαίρι σε περιμένει
                                             στο θηκάρι του
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος