Στο εκκρεμές του χρόνου

Στο εκκρεμές του χρόνου

Κι όσο η καρδιά ξεδιψάει

                            στο νάμα του ονειρόβραχου,

                 η νόηση διψάει θάμβος στοχασμού

Μα όσο η μικρή αμφιβολία διαστέλλεται

          κι ετοιμάζεται να βεβηλώσει το πάνθεο,

φόβος και μυστήριο διχάζουν τη βεβαιότητα

Ώσπου η τόλμη σπάει το τσόφλι του παλιού

                      να τιτιβίσει ο νεοσσός τραγούδι

Και το φεγγάρι που συνήθως εκπέμπει

                                                          μυστήριο

ξεσηκώνει θυμωμένο κύμα

                                   στη νυχτολάγνα άβυσσο

αυθάδες να ορμάει στο βράχο του αδιανόητου 

Κι όταν οι απονενοημένοι της απόγνωσης

                                         σκευωρούν υποταγή

και σε μελαγχολική κατάνυξη

                                        ψιθυρίζουν συντριβή,

επικαλούμενοι αρχαίους πολιτισμούς

                                                  και προφητείες

Οι τολμητίες εραστές της ζωής

οιακίζουν ύπαρξη

                                   στ’ ανοιχτά του ερέβους

και γεύονται βλύσμα ζωοφόρο

               απ’ το ερωτικό κορμί της Αφροδίτης

Έτσι για να σπαρταράει ο γαλαξίας

                       εκσπερματώνοντας αυτογνωσία

που πάει να πει,

              πως δεν γλιτώνει κι’ αυτός το θάνατο

όπου κατατείνει

                         ως τη δεύτερη μεγάλη έκρηξη

Προς τι λοιπόν ο στοχασμός

                  όταν ολημερίς μηρυκάζεις θάνατο,

απλώς ρεύεσαι θανατίλα

             και βρωμάει το χνώτο σου απόγνωση

Έτσι δυο λέξεις υπάρχουν μονάχα:

                                              ζωή και θάνατος,

όλες οι άλλες απλώς αιωρούνται στο

                                       εκκρεμές του χρόνου,

                      στη διαδρομή ύπαρξη ανυπαρξία

                                         Γιάννης Ποταμιάνος