Διάφανη γαλήνη
Ναυαγισμένος
ναύτης
αγκιστρωμένος
στη σανίδα μου
ψάχνω τον πολικό αστέρα
Εσύ
είσαι η θάλασσα
εσύ είσαι και η νύχτα
Κι
εγώ αγκιστρωμένος
στης μνήμης τη σανίδα
έρμαιο
της απεραντοσύνης
χάθηκα στη απύθμενη γαλαζοσύνη
της ωκεάνιας μοναξιάς μου
Ανάμεσα
στα σύννεφα παίζει κρυφτό
το
φεγγαράκι
το
κοιτάζω και βλέπω
το πρόσωπό σου
Ναυαγισμένος
ναύτης
γαντζωμένος στη σανίδα μου
επιπλέω
ακόμα
Μα
ο έρωτάς μας δεν ήταν τυχερός
χάθηκε
σε βυθούς μελανοστάλακτους
Έτσι
τώρα νύχτα, κάτω απ’ το φεγγάρι
θαλασσοδέρνομαι
γυμνός,
ανήμπορος
κι ερωτοδιψασμένος
Κι
όμως σιγά σιγά
[καθώς
θαμποχαράζει]
μια διάφανη γαλήνη με σαγηνεύει
Ξέρω
είναι αποκοτιά να ψάχνεις
λύτρωση
στον πολικό αστέρα
Μα
είναι τόσο όμορφη η ανατολή,
είναι τόσο κόκκινη η ελπίδα!
Ναι
στην πάλη με τα κύματα
είναι οσφράδιον
σωτηρίας
η
ωραιότητα
στο
φτεροκόπημα ενός γλάρου
στο πρωινό αγιάζι της αυγής
Ναι
αξίζει να παλεύεις
για της ζωής την χαρμολύπη
8
Σεπτεμβρίου 2019
Γιάννης Ποταμιάνος
