Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Μισοφέγγαρο τ’ Αυγούστου


Μισοφέγγαρο τ’ Αυγούστου

Κι αυτό το ξημέρωμα
                 τρεμάμενα τ’ αστέρια
                        θα σαλπίσουν υποχώρηση
Θα γυρίσουν στη σκοτεινή κυψέλη τους
με το νέκταρ των νυχτολούλουδων
                           και τ’ άρωμα των πεύκων
αλλά και με
                 την στυφή γεύση του ερέβους
                      στην άκρη των χειλιών τους

Κι εσύ μισοφέγγαρο τ’ Αυγούστου
στης νύχτας τη σιωπή
                         απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
λαθρεπιβάτης στα σεντόνια
                                      των ερωτευμένων
αποχαιρέτησε
                   τ’ αγκαλιασμένα τους κορμιά

Κι εσύ μισοφέγγαρο τ’ Αυγούστου
          με το μισό σου πρόσωπο
                               στο φερετζέ κρυμμένο
πες μου για το ταξίδι του ανέμου
                             πέρα απ’ την οξώπετρα
πες μου για το φώς του φάρου
                                     το ανυστερόβουλο
και την ελπίδα που χαρίζει
                       στους θαλασσοδαρμένους
Να ξέρεις πως το ερωτευμένο δελφίνι
                           που παίζει με τα κύματα
έτοιμο να ξανοιχτεί στα πέλαγα
    κάτω απ’ τον κόκκινο θόλο της αυγής
είμαι εγώ
             έτοιμος για το ονειροτάξιδό μου

Αλήθεια  φεγγαράκι του Αυγούστου
                                                μισοφέγγαρο
εσύ που βλέπεις πέρα απ’ τα βουνά
                  πες μου για του αιώνιο έρωτα

Πες μου γιατί με πλάνεψαν
                                μάγοι πραματευτάδες
Το φίλτρο που μου πούλησαν                            
           αφήνει την καρδιά αμάραντη
                       και το σώμα να μαραίνεται   

Πες μου πριν οσονούπω μας τυλίξει
                ο πορφυρός χιτώνας της αυγής

                                    24 Αυγούστου 2019
                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2019

Διαρκής αιθρία


Διαρκής αιθρία

Τέλος Αυγούστου, διαρκής αιθρία
                             κι εγώ διψάω για βροχή

Στους άνυδρους καιρούς
             τη λύτρωση τη φέρνει η καταιγίδα
Γι' αυτό κι εγώ περιμένω
                                      το μαύρο σύννεφο
Με τόση ξηρασία
                                     πώς να φυτρώσουν
                               τα σπόρια που έσπειρα;

Τέλος Αυγούστου ανέφελος ο ουρανός
                         κι εγώ να διψάω για βροχή
                                     να διψάω για ταξίδι

Μα δεν έρχεται η βροχή δίχως το σύννεφο
               δεν γίνεται το ταξίδι δίχως έρωτα

Τέλος Αυγούστου
Κι οι μνήμες οι ερημόχαρες κι αλίμενες
              που στη λησμοσύνη ξεθωριάζουν
                                        πλέον δεν αρκούν

                                    27 Αυγούστου 2019
                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 25 Αυγούστου 2019

Άγραφες σελίδες


Άγραφες σελίδες   

Το καλοκαίρι τούτο
                               άγραφο Ημερολόγιο
Οι γραμμές του έρημοι δρόμοι
                                               αταξίδευτοι
Κάποτε πυκνογραμμένο
                              με σχέδια για ταξίδια
Με τόπους, πόλεις, ξενοδοχεία
                       κι ημερομηνίες διακοπών

Στο καλοκαίρι τώρα
η μοναξιά αίλουρος φυλάει καρτέρι
                          στα σκιερά φυλλώματα
Περιμένει υπομονετικά να φανούν
          τα πρώτα σημάδια της κόπωσης
Σ’ εμένα που αγάπησα
                          δρόμους θαλασσινούς,
απάτητες αμμουδιές
                             και βράχια αμόλυντα

Όμως ευτυχώς
                   η νοσταλγία είναι ιαματική,
γι’ αυτό ελπίζω
                      στην επόμενη αναλαμπή
               των θαλασσινών ματιών σου
Ευτυχώς που
η αφή μου αγέραστη θυμάται
                             να σου κρατώ το χέρι

Ξέρεις η τρυφερότητα
                                      είναι κατάκτηση
κάτι σαν αποταμίευση της νιότης μας,
το ίζημα της τρικυμίας των ονείρων
                                 και των πόθων μας
Γι αυτό άφησέ με
                             να σου κρατώ το χέρι
   καθώς μας περιμένει το φθινόπωρο
Το μέλλον μας ξέρω πως είναι
                                   στα κίτρινα φύλλα
και οι περίπατοί μας σε μονοπάτια
                                            φθινοπωρινά

Το ξέρω είναι ακόμα Αύγουστος
μα σ' εμάς ήρθαν πρώιμα
                                      τα πρωτοβρόχια

                                   5 Αυγούστου 2019

                                 Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Απείκασμα


Απείκασμα   

Και σαν αγκάλιασε το κύμα
                                 το μελαμψό κορμί της
φύσηξε χαρούμενο τ’ αγέρι ως πέρα
        στους θαλασσοδαρμένους βράχους
Και ρίγησαν οι φώκιες
                    στις θαλασσινές σπηλιές τους
στο μήνυμα του έρωτα
                                     που έφερνε το κύμα
                       με τ’ Αυγουστιάτικο μελτέμι
                      
Με τόση ομορφιά, στο είδωμά της
πώς να μην χορεύουν τα δελφίνια
                                                       στον αφρό
πώς να μην κεντούν οι γλάροι
                           το γαλανό ουρανοσέντονο
Ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών,
                       καλλίπυγος και καλλίστηθος,
Μια οπτασία στην αγκαλιά της θάλασσας
          λυσίκομος η Αφροδίτη η αφρόεσσα
    
Μια οπτασία ακριβή που φύλαξα
                              στης μνήμης το σεντούκι
Και κάθε που ο Αύγουστος
                                  πυρώνει τις ξερολιθιές
κι αγκομαχάει στην τρύπα της
                                     η φιδομάνα όχεντρα
Όταν αρχίζουν οι συγχορδίες
                       των τζιτζικιών στα λιόδεντρα
Στον ύπνο του μεσημεριού
                            στα ιδρωμένα όνειρά μου,
Εγώ ο δύτης του βυθού
                  σε καταδύσεις ονειρικές ψάχνω
             το άφθαρτο του έρωτα απείκασμα
που κάποτε μου χάρισε η θάλασσα
                               μια μέρα του Αυγούστου

Ήταν δεν ήταν δεκαοκτώ χρονών
                                               κι εγώ εικοσιένα

                                     9 Αυγούστου 2019
                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Αλισάχνη


Αλισάχνη  

Εσύ το καθρέφτισμα του κύματος
                       το είδωλο των πόθων μου
ομόρφυνες με τη γύμνια σου
                                           τη μοναξιά μου
Αφέθηκες όπως σύννεφο
                                στα θέλω του ανέμου
ανέβηκες ψηλά κι έλιωσες
                              στου ήλιου την ανάσα
Ήρθες κοντά μου κι έφυγες
αφήνοντάς μου την αλμύρα
                                        του κορμιού σου
Κι έμεινα εγώ για πάντα
                 αιχμάλωτος της πεθυμιάς μου
Οπτασία εσύ της χρυσής άμμου
     η τόσο πραγματική κι όμως άπιαστη
               η κυματογεννημένη αφρόεσσα
Εσύ η θαλασσομάτα
             με την τρικυμία στο βλέμμα σου
Εσύ το ενδιαίτημα των γλάρων
                                  και των ποντοπόρων
Εσύ η πλανεύτρα των πόθων
                                          και των ονείρων
         που σηκώνεις το βυθό ως τ’ άστρα
Εσύ η αλισάχνη στο στήθος
                                  του θαλασσόβραχου
που γράφεις ανεξίτηλες υποσχέσεις
                         στη σελίδα της σιωπή μου

Εσύ πάντα μου τάζεις ταξίδι
                                                 στο ορίζοντα
και πάντα μ’ αφήνεις
                                σε μια άγκυρα δεμένο

                                    Γιάννης Ποταμιάνος