Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

Αργοναύτης σε παλιό σκαρί


Αργοναύτης σε παλιό σκαρί  

Ας είσαι ναύτης σε παλιό σκαρί
      με πανιά σχισμένα και σάπια κουπαστή
Εσύ ψηλά σκαρφαλωμένος στο κατάρτι
αγναντεύεις της δύσης
                               τα πυρπολημένα σύννεφα
Σε προσπερνούν οι γερανοί πετώντας   
                                                           στον νοτιά
Με δέρμα ψημένο στον ήλιο και στ’ αλάτι,
                       με πεταλίδες στο στηθόβραχο
φολιδωτός
     αναμετριέσαι με τον άνεμο της μοναξιάς

Στέρεψε η πηγή μα περιμένεις τη βροχή
                                   σαν διψασμένος κάκτος
Ίσως η νύχτα στη χόβολη των άστρων
                        ψήνει του νου το νέο μέταλλο
Κάποια σπίθα, μπορεί και η αναλαμπή
                        κάποιας εξίσωσης να φωτίσει
το σκοτεινό αίνιγμα του άνθρακα
                                         του μόνου στοιχείου
που πάει και πάει ψάχνοντας
            στην ξερολιθιά των ψευδαισθήσεων
που πατάει πέτρα την πέτρα
                        κι ανάμεσα σκορπιοί και φίδια

Σ’ ένα παλιό σκαρί
                          σκαρφαλωμένος στο κατάρτι
           κοιτάς μια τον ορίζοντα μια τον βυθό
κι αναρωτιέσαι από πού έρχεσαι
                                              και που πηγαίνεις

Με πρωτομάστορα το θάνατο
                                                χτίζεις και χτίζεις
                   μνήματα κι αψίδες του θριάμβου
Οι παλιοί χάρτες κιτρίνισαν 
                                       τα όνειρα ξεθώριασαν
                       κι ακόμα ψάχνεις στον ορίζοντα

Εσύ ο μεταλλωρύχος του φωτός
                        ο μονομάχος του απερινόητου
Αργοναύτης και βιγλάτορας
                                                στο τρελοβάπορο,
τη γέρικη Αργώ, που πάει και πάει
                                 χαμένη στο ηλιοβασίλεμα
Αλήθεια πες μου
πόσες νύχτες, πόσα αστέρια,
                             πόσα κύματα, πόσα λιμάνια
θα μετρήσεις ακόμα, μέχρι να δεις της Αίας
                              τα βουνά που ονειρεύτηκες;

                                                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

Μνησιπήμων δάσκαλος


Μνησιπήμων δάσκαλος

Ημέρα Κυρίου
Πλήθος Κωνσταντινουπολιτών
                              στην πατριαρχική αυλή
Φανατισμένοι κληρικοί και λαϊκοί
     παπουτσήδες, ραφτάδες, γεμιτζήδες
Ο καθείς και τα βιβλία του
Ευκλείδης, μαθηματικά, φυσική
                        και λογική, όλα στην πυρά
Κραυγές, απ’ τους κοσμοκαλόγερους,
                                   αναθέματα, κατάρες

Να ομολογήσει ο ένοχος
                             τα σατανικά του σχέδια
          να αναθεματίσει τα γραμμένα του
Δυσσεβής και βλάσφημος,
                                       ανάξιος δάσκαλος
διδάσκει στους μαθητές του
                 την πολυάσχολον ματαιοπονία
                                         της μαθηματικής
Κάποιος Ιερόθεος ψευδομάρτυρας
                            και παλιός του μαθητής
πρωτοστατεί στη διαπόμπευση
                      ανεμίζοντας ψευδοστοιχεία

Εσύ ο φωτεινός προπομπός
     που τόλμησες να διδάξεις τη δημώδη
που άναψες ένα μικρό λυχνάρι
                                            στο σκοταδισμό
που δίδαξες μαθηματικά,
                                 φυσική και φιλοσοφία
                          πέραν των απολιθωμένων
Αλήθεια πες μου  πως τα κατάφερες
                εσύ ένας Μεθόδιος Ανθρακίτης
                 της Βενετίας και της Καστοριάς
να ομολογήσεις πλάνη,
          να κάψεις δημοσίως τα βιβλία σου
                       ως δυσσεβή και βλάσφημα,
να παραδεχθείς σατανική συνέργεια,
                   εθελοκακία και φρενοβλάβεια 
και τελικά να πεθάνεις ευπειθής
δάσκαλος «Κορυδαλλεύς» στα Γιάννενα;
Κι όμως οι φήμες λένε πως
                      σ’ ένα φυλακτό κρεμασμένο
στο μέρος της καρδιάς σου, έως θανάτου
                                        μνησιπήμων πόνος
φύλαγες ευλαβικά
         λίγη απ’ την τέφρα των βιβλίων σου,
ελπίζοντας στη φλόγωση
          της άσβεστης σπίθας της αλήθειας  


Μνησιπήμων:  < μνησι- (ρ. μι-μνήσκω) +
                             πήμων (πῆμα = πάθημα) 
 Μνησιπήμων =  Αυτός που μας θυμίζει
                                          τα παθήματα μας
«στάζει δ᾽ ἀνθ᾽ ὕπνου πρὸ καρδίας
                               μνησιπήμων πόνος …»
Λέξη  άπαξ ειρημένη στην τραγωδία
                     «Αγαμέμνων» του Αισχύλου

                                    12 Αυγούστου 2018
                                                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Δόκανα για όνειρα


Δόκανα για όνειρα  
                                                                         
Στο μετέωρο βήμα του ηλιοβασιλέματος
                         γίνεται ο απολογισμός της μέρας
Καθώς η νύχτα μας περιζώνει
               η αναπόληση  μας κατακλύζει
                                           με νοσταλγία και πόνο

Οι τελευταίες ανταύγειες της θάλασσας  
                                     χορογραφίες του γαλάζιου
Το αιώνιο παιγνίδι του φωτός με το άπειρο
                                                   που παράγει κάλος

Φιγούρα ξεχασμένη πλάι στη βουνοκορφή
το  σύννεφο πυρπολημένο  στο λιόγερμα
                     μας θυμίζει  πως η νύχτα είναι αίμα

Πως αλλιώς,
αφού στο ασημένιο φως του φεγγαριού
                                                 ξυπνούν οι αίλουροι
Γι αυτό
ο φόβος έχει ως ενδιαίτημα τη νύχτα,
                     το παιγνίδι των σκιών με το θάνατο
όπου το ανέμελο φυτοφάγο
                 ανακαλύπτει το σκίρτημα
                                  στο βρυχηθμό του αίλουρου

Η νύχτα μας περιζώνει
             με την ανάμνηση του αρχέγονου φόβου
    που φέρνει το αεράκι απ τον φυσίζωο δρυμό
όπου κατοικούν 
    οι σκιάνθρωποι στις φυλλωσιές των δένδρων

Εκεί ακριβώς στα όρια
                      του φανταστικού με το πραγματικό
κάτω απ’ τ’ Αυγουστιάτικό φεγγάρι
                                    καθώς μεγαλώνουν οι σκιές
αφηνόμαστε στη μέθεξη
                          των παραμυθιών και των ονείρων

Μια φονική ενέδρα είναι η νύχτα
                              με καλά κρυμμένους  κυνηγούς    
Γι αυτό λοιπόν κι εγώ αποβραδίς
   στήνω τα δόκανα μου στα όνειρα και τ’ άστρα
                                 
                                                                                    Γιάννης Ποταμιάνος