Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Σουρεαλισμός ο πότνιος ελέφαντας


Σουρεαλισμός ο πότνιος ελέφαντας     

Η ποίηση στον αυτόματο πιλότο
                              της αυτόματης γραφής
Ενίοτε πέφτει σε υφάλους
                                    του υποσυνείδητου
κι απ’ το τσακισμένο σκαρί της
                             χύνονται τα σωθικά της

Γεμίζει η θάλασσα με έπιπλα αντίκες,
           πιάνα με ουρά και ξύλινα εκκρεμή
Στον αφρό επιπλέει
                            ένας καναπές βαρκούλα
μ’ ένα ερωτευμένο ζευγάρι
              ξεχασμένο να φιλιέται στο χαμό

Κάποια αιλουροειδή που μετέφεραν
                    απ’ τις αφρικάνικες ζούγκλες
βγήκαν απ’ τα κλουβιά τους
                      και κολυμπούν στα κύματα
Αιθεροβάμονας ο πότνιος ελέφαντας
ψάχνει στα σύννεφα
                           το κόκκινο τριαντάφυλλο

Γαντζωμένος σ’ ένα σωσίβιο
          αμήχανος χασκογελάει ο λογισμός
Δικαίως εξάλλου,
            γιατί πώς να τακτοποιήσει κανείς 
καταμεσής στο πέλαγος
                                  έναν τέτοιο χαλασμό

Γι αυτό λοιπόν, ας τ’ αφήσουμε όλα 
                        να λικνίζονται στα κύματα
κι ας γίνει της ψυχανάλυσης το κάγκελο

                                      29 Ιουλίου 2018
                                                                      Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Πυρομανής Ιούλιος


Πυρομανής Ιούλιος  

Ολοκαύτωμα
Όσοι χτίσαμε τα σπίτια μας
                              μες στην πράσινη χίμαιρα
Αφουγκραστήκαμε το ρετσίνι του πεύκου
                 να τρίζει στης φλόγας το άγγιγμα
Απ τις πλαγιές των λόφων κατεβαίνουν
                                             οι πύρινοι δράκοι
Αποκάλυψη
Τρέξτε να σωθείτε ικέτες
         παντού πύρινες γλώσσες,
                                           στάχτη και καπνός
Τρέξτε πυροβάτες
                              με την τέφρα στην καρδιά
                                και το θάνατο στα μάτια

Πνιγμονή στον άνεμο η μαύρη τέφρα
Στη θάλασσα η βάρκα της ελπίδας
                        τρέξτε ο λυτρωμός στο κύμα,
τρέξτε στην αγκαλιά της μάνας θάλασσας
Μη κάθεστε, στα καμένα πάρκα
                              κάτω απ’ τα μαύρα δέντρα
η νύστα στα βλέφαρα θάνατος
                          θάνατος και τα κουκουνάρια
Χειροβομβίδες στις μασχάλες των πεύκων
                   εκσφενδονίζουν σπόρια θανάτου
Λουλούδια της φωτιάς
                                 ταξιδεύουν με τον άνεμο
 πύρινες έχιδνες ελλοχεύουν στις χαράδρες

Είναι πολλοί οι μαύροι καβαλάρηδες
                             που καλπάζουν στο σκοτάδι
  και γύρω τους πυγολαμπίδες του θανάτου

Θυσιάστηκαν φαίνεται πολλές Ιφιγένειες
                                 κι αγρίεψε τόσο ο άνεμος
Μάτια υγρά και ξερό πνευμόνι
        και το μπουλούκι πετρωμένο
                                             το ζήλεψε ο χάρος
Ως το ξημέρωμα
               ο κακός αέρας δεν λέει να κοπάσει
όλοι ψάχνουν τη θάλασσα
                              κι είναι το ταξίδι ατέλειωτο  

Κι εσύ Εγκέλαδε τι περιμένεις
                                         τα βουνά φλέγονται
Με τα ρούχα τους ποτισμένα στο ρετσίνι
                                         οι μάνες σε καλούν  
Τι περιμένεις
Γέμισαν οι πλαγιές παιδιά
                    χτύπα με το ραβδί σου
                          ν’ ανοίξει το βουνό στα  δύο
ο θάνατος τα κυνηγάει
                με βόμβες ναπάλμ και φλογοβόλα
 
                                       25 Ιουλίου 2018

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2018

Ιουλιανά σπαράγματα


Ιουλιανά σπαράγματα  

Τι να συμβαίνει άραγε
                                     στο γέρμα του Ιούλη
Μήπως είναι η κάψα του μεσημεριού
ή μπας κι είναι του τζίτζικα
                                           η μουσική ανάσα
Πιθανόν και να φταίει
                               ο πυρπολημένος άνεμος
        που πυρώνει τις κεραμιδένιες στέγες

Όπως και να ‘χει
Σκόρπιες οι μνήμες το απομεσήμερο
               ηχούν όπως λυπητερές καμπάνες
Ιουλιανά σπαράγματα
   τα γαλάζια σου μάτια Σωτήρη Πέτρουλα
                                   είναι οι θάλασσές μας
Σε πήρε κι εσένα η λευτεριά
        και μας έμεινε η τελευταία σου πνοή
                    να οδηγεί τα ονειροτάξιδά μας

Απ’ τη θάλασσα το ταχυδρομικό δελφίνι
φέρνει το μαντάτο
                             της πτώσης των τυράννων
Τι να συμβαίνει άραγε
                        στο άνυδρο γέρμα του Ιούλη
Μπας κι άλλαξε πουκάμισο το μαύρο φίδι;
Από δεξιά μας χλευάζει
                               η μεταλλαγμένη όχεντρα

Σου είπα κάποτε πως οι νύχτες
του Ιούλη είναι από αλμυρό ιδρώτα
                                                      κι από αίμα
Νύχτες θερμοπληξίας, μνήμες πανύψηλα
                                                      κυπαρίσσια 
κι ανάμεσά τους να φυσάει κάπου κάπου
                                              αεράκι δροσερό
Νύχτες καλοκαιρινές
με σπιλιάδες ονείρων και αντίστασης
  έφοδοι μαζί με τα πουλιά ως τα σύννεφα

Σου είπα πως ίσως φταίει ο πυρπολημένος
                                                                άνεμος
     ίσως να φταίνε κι οι γαλάζιες θάλασσες
Πάντως βάρυναν ξαφνικά τα πόδια τους
             το βήμα τους έγινε αργό κι αβέβαιο
Οι παλιοί μας φίλοι
άφησαν στην πυρωμένη  άσφαλτο
                                          το αίμα αφρούρητο
                   κι έτρεξαν στα δροσερά σαλόνια

Τι να συνέβη άραγε στο γέρμα του Ιούλη
Μπας και γιορτάζει η εξουσία
                  τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις της
Όπως και να ‘χει ο λαιμοδαίτης
δεν είναι υποχρεωτικός πια
                          στην αυτοκρατορική δεξίωση
Ύπατοι και γερουσιαστές  χωρίς επίσημο
               χιτώνα στη γιορτή της Δημοκρατίας

Όμως για τη Δημοκρτατία εμείς
                   καλύτερα να μιλάμε συνωμοτικά
                 όπως τότε που παλεύαμε γι αυτήν

Ιουλιανά σπαράγματα
                                       σε νύχτες καλοκαιρινές
τα γαλάζια μάτια σου Σωτήρη Πέτρουλα
                                                          μας καλούνε

                                      17 Ιουλίου 2018
                                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Η επιλογή


Η επιλογή  

Πόσες φορές την ονειρεύτηκε!
                        Κάθε πρωί, κάθε βράδυ,
παντού και ξαφνικά
έρχονταν απρόσκλητη σπηλιάδα
                                           η οπτασία της
Ιπτάμενη νεράιδα
Με τον ήλιο στο μέτωπο
                      και τη θάλασσα στα μάτια
τον άγγιζε με το ραβδί της
                               στο μέρος της καρδιά

Κάποτε σκέφτηκε να της μιλήσει
         για τον έρωτά του, μα φοβήθηκε
                     της ζωής τις ερωτοπαγίδες
Σαν ποιητής ήξερε μόνο
                  από καλπασμό στα σύννεφα 
Στο δρόμο παραπατούσε αδέξια
      όπως καθαρόαιμο του ιπποδρόμου

Έτσι κάθε πρωί, κάθε βράδυ
                                  παντού και πάντοτε
δεσμώτης του ονείρου
περιμένει σιωπηλός κι ανολοκλήρωτος
                                        την οπτασία της
να ‘ρχεται ν’ ανθίζει
                      τα όμορφα λουλούδια της
στη μοναξιά της νοσταλγία του

                                    8 Ιουλίου 2018
                                                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

Κύκνεια ανθοφορία


Κύκνεια ανθοφορία    

Κύκνειο άσμα του Ιούνη
                η λυμφατική ανθοφορία του
Μας αποχαιρετά της άνοιξης
              η κουρασμένη οπισθοφυλακή
Του έρωτα τα άγουρα σταφύλια
                 κρέμονται στις κληματαριές
Απ’ τη Σαχάρα ανεβαίνει
το σκονισμένο σώμα του καλοκαιριού
Στάζει ο αλμυρός ιδρώτας
                   απ’ το μέτωπο του Θεριστή
καθώς δίνει τη σκυτάλη του
                                           στον Αλωνάρη
   
Από μακριά σε βλέπω να ‘ρχεσαι
        καβάλα στο ιδρωμένο άτι
                                     του μεσημεριού,
με το γαλάζιο ουρανό στα μάτια σου
και τη θαλασσινή αύρα
                                       στα μαλλιά σου
Έρχεσαι, έρχεσαι
  κρατώντας άλικα άνθη πικροδάφνης
κι ένα λευκό κρινάκι
                            στο μέρος της καρδιάς

Σε περιμένω στην αυλή του γιασεμιού
         μια θέση σου κρατάω δίπλα μου
Κι η καρδιά μου ένα στρουθί
                                              ερωτευμένο,  
κράτησέ το στη φούχτα σου
                             τρέμει από προσμονή

                                      29 Ιουνίου 2018
                                                                    Γιάννης Ποταμιάνος