Τα στρουθιά

Τα στρουθιά  

Κι όμως κι εμείς κάποτε αγαπήσαμε

Αγαπήσαμε

το πλήθος στους μεγάλους δρόμους,

                               με το όνειρο στα μάτια

Αγαπήσαμε

τα κορίτσια με τον άσπρο γιακά

     και με τον όρκο της αγάπης στα χείλη

Τώρα που τέλειωσαν για μας

                                         οι μεγάλες μάχες

μας έμειναν λίγα ψίχουλα αγάπης

        ξεχασμένα στις γωνιές της κάμαρης

Κι όμως αρκούν για τα βράδια

                             της μεγάλης νοσταλγίας

Εγώ κι οι σύντροφοί μου, στρουθιά

                                        στο καταχείμωνο,

τρεφόμαστε τώρα πλέον με τα ψίχουλα

                        των νεανικών μας ονείρων

Μια φωτογραφία σου,

                        κιτρινισμένη απ’ τον καιρό,

από σχολική εκδρομή θαρρώ,

έχω φυλάξει στα διασωθέντα τιμαλφή

                                            της μνήμης μου,

πυξίδα να την κρατώ 

                   στης νοσταλγίας τη χρονοδίνη

 

                                      25 Ιουνίου 2018

                                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος