Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

Αφρόεσσα


Αφρόεσσα   

Ήρθες και ξάπλωσες κοντά μου,
      κι είπες, η αμμουδιά είναι φιλόξενη
κι η θάλασσα δεν είναι χωρισμός
              αλλά είναι μια μεγάλη αγκαλιά
                                  για να ονειρευτούμε

Είπες πως κοντεύει ηλιοβασίλεμα, πως
μαζί θα ταξιδέψουμε,
                   στην κάψα του καλοκαιριού,
       και πως τα κύματα μας περιμένουν

Μπορεί, είπες, ο τζίτζικας να μας καλεί
μπορεί στον κάμπο να τραγουδούν
           με στάχια στα μαλλιά οι θεριστές
μα εγώ, είπες,
                φορώ όστρακα στα πόδια μου
                       και φύκια στα μαλλιά μου,
σφιχτά θα σου κρατώ το χέρι
        κι είμαι έτοιμη για θαλασσοτάξιδο
Κι αν χρειαστείς τον άνεμο, είπες,
                                     εγώ θυσία θα γίνω
          για να φουσκώσουν τα πανιά σου

Αυτή είναι η μοίρα μου, είπες
                                                     αφού εγώ
είμαι η Αφροδίτη, η αφρόεσσα
           των κυμάτων, η θαλασσογέννητη
με το ήλιο στα μαλλιά
                        και τη θάλασσα στα μάτια
Γι αυτό όσο κι αν με καλεί ο τζίτζικας,
                        κι ο θερισμός του κάμπου,
θαλασσινή είναι η μοίρα μου
                                 και το ταξίδι μου εσύ 

Ξέρω, είπες πάλι, μεγάλο είναι το ταξίδι
                  κι η θάλασσα ως τα μάτια σου
                                                        απέραντη
Γι αυτό άσε με να ξεδιψάω, που και που
                                              απ’ το φιλί σου
Είναι καυτός ο ήλιος του καλοκαιριού
                                        κι αλμυρό το κύμα

Με φίλησες στο στόμα
       κι ύστερα χάθηκες ξανά στα κύματα,
εσύ η Αφροδίτη η αφρόεσσα
                            με τον άνεμο στα μαλλιά
και τη θάλασσα στα μάτια
Κι έγινε η άμμος μοναξιά
                                και προσμονή το κύμα

                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου