Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

Τα στρουθιά

Τα στρουθιά  

Κι όμως κι εμείς κάποτε αγαπήσαμε
Αγαπήσαμε
το πλήθος στους μεγάλους δρόμους,
                               με το όνειρο στα μάτια
Αγαπήσαμε
τα κορίτσια με τον άσπρο γιακά
     και με τον όρκο της αγάπης στα χείλη

Τώρα που τέλειωσαν για μας
                                         οι μεγάλες μάχες
μας έμειναν λίγα ψίχουλα αγάπης
        ξεχασμένα στις γωνιές της κάμαρης
Κι όμως αρκούν για τα βράδια
                             της μεγάλης νοσταλγίας
Εγώ κι οι σύντροφοί μου, στρουθιά
                                        στο καταχείμωνο,
τρεφόμαστε τώρα πλέον με τα ψίχουλα
                        των νεανικών μας ονείρων

Μια φωτογραφία σου,
                        κιτρινισμένη απ’ τον καιρό,
από σχολική εκδρομή θαρρώ,
έχω φυλάξει στα διασωθέντα τιμαλφή
                                            της μνήμης μου,
πυξίδα να την κρατώ 
                   στης νοσταλγίας τη χρονοδίνη
 
                                      25 Ιουνίου 2018
                                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

Καλλίπυγος Αφροδίτη


Καλλίπυγος Αφροδίτη  

Πώς να ευτυχήσω
                              με ιδρωμένες μασχάλες
στην απογευματινή μοναξιά του Ιουνίου;
Με αγάπη επιδιορθώνω την ύπαρξή μου
                                  μα η αγάπη δεν αρκεί
ο θάνατος αυθάδης λοιδορεί
                           το τρύπιο μου πουκάμισο
Δύσκολη νύχτα
                        σάπια δόντια στα χαμόγελα
     δύσοσμη πνοή υπονόμου στην ανάσα
Το γιασεμί παλεύει
                        για μια αξιοπρεπή αναπνοή
μα η μοναξιά το σούρουπο μινυρίζει
                                                ονειροπόλημα
Οι γλάροι ετοιμάζονται για πτήσεις
                                                     θαλασσινές
Σε ασημένιες αμμουδιές
                      αχαλίνωτα τα ατίθασα στήθη
Κι η καλλίπυγος Αφροδίτη
               μπρούμυτα στην ξαπλώστρα της
Είναι θεϊκή αρετή η ηδυπάθεια
                                                  στον Όλυμπο
Πως αλλιώς ν’ αντέξεις την αιωνιότητα
       χωρίς αποενοχοποίηση της ομορφιάς;
Ο πόθος είναι για πτήσεις παντός καιρού
                     σε καταιγίδες και σε νηνεμίες
ευδοκιμεί στις βουνοκορφές των θεών
               και στις κοιλάδες των ανθρώπων

Στην καυτή άμμο του καλοκαιριού
                μπρούμυτα στην ξαπλώστρα της
η καλλίπυγος Αφροδίτη
    περιφρονεί την αυθάδεια του θανάτου
μοσχοβολώντας οίστρο ερωτικό

                                    23 Ιουνίου 2018
                                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

Αφρόεσσα


Αφρόεσσα   

Ήρθες και ξάπλωσες κοντά μου,
      κι είπες, η αμμουδιά είναι φιλόξενη
κι η θάλασσα δεν είναι χωρισμός
              αλλά είναι μια μεγάλη αγκαλιά
                                  για να ονειρευτούμε

Είπες πως κοντεύει ηλιοβασίλεμα, πως
μαζί θα ταξιδέψουμε,
                   στην κάψα του καλοκαιριού,
       και πως τα κύματα μας περιμένουν

Μπορεί, είπες, ο τζίτζικας να μας καλεί
μπορεί στον κάμπο να τραγουδούν
           με στάχια στα μαλλιά οι θεριστές
μα εγώ, είπες,
                φορώ όστρακα στα πόδια μου
                       και φύκια στα μαλλιά μου,
σφιχτά θα σου κρατώ το χέρι
        κι είμαι έτοιμη για θαλασσοτάξιδο
Κι αν χρειαστείς τον άνεμο, είπες,
                                     εγώ θυσία θα γίνω
          για να φουσκώσουν τα πανιά σου

Αυτή είναι η μοίρα μου, είπες
                                                     αφού εγώ
είμαι η Αφροδίτη, η αφρόεσσα
           των κυμάτων, η θαλασσογέννητη
με το ήλιο στα μαλλιά
                        και τη θάλασσα στα μάτια
Γι αυτό όσο κι αν με καλεί ο τζίτζικας,
                        κι ο θερισμός του κάμπου,
θαλασσινή είναι η μοίρα μου
                                 και το ταξίδι μου εσύ 

Ξέρω, είπες πάλι, μεγάλο είναι το ταξίδι
                  κι η θάλασσα ως τα μάτια σου
                                                        απέραντη
Γι αυτό άσε με να ξεδιψάω, που και που
                                              απ’ το φιλί σου
Είναι καυτός ο ήλιος του καλοκαιριού
                                        κι αλμυρό το κύμα

Με φίλησες στο στόμα
       κι ύστερα χάθηκες ξανά στα κύματα,
εσύ η Αφροδίτη η αφρόεσσα
                            με τον άνεμο στα μαλλιά
και τη θάλασσα στα μάτια
Κι έγινε η άμμος μοναξιά
                                και προσμονή το κύμα

                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος