Τραυματισμένη έλαφος

Τραυματισμένη έλαφος   

Τοξότες ανάερου στόχου, το βέλος μας

το παίρνει ο άνεμος κι ανεβαίνει

                                             ως το σύννεφο

Τρυπάει στο στήθος το φεγγάρι

             αιματοβαμμένο να κατρακυλάει

                                               στη θάλασσα

Να ‘ρχονται τα δελφίνια

                     με τις καμπύλες ράχες τους

Κι οι βάρκες με ανοιχτή

                                        την αγκαλιά τους

Να ‘ρχονται κι οι γυναίκες γυμνόστηθες

     να το βάζουν πάνω στην καρδιά τους

Τοξότες εμείς ονειρολάγνοι

       στη γοητεία της νύχτας αναρριγούμε

Πως αλλιώς, αφού μας τάζει έρωτα

                               και σφριγηλές αγκάλες;

Τοξότες εμείς, σε στόχο δύσκολο

                                   νυχτερινό κι ανάερο

αναζητάμε  την Κερυνίτιδα έλαφο

                           στα ξέφωτα των άστρων

Μα κάποια νύχτα  

                          η τραυματισμένη έλαφος

με τις πληγές της ανοιχτές 

         θα παρασύρει τα σκυλιά μας  

                  στη χώρα του πολικού αστέρα

εκεί όπου η πυξίδα μας τρελαίνεται

                            και δείχνει μόνο ουρανό

                                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος