Το σκοτάδι είναι φίλος

Το σκοτάδι είναι φίλος  

Το σκοτάδι είναι φίλος μου

Έτσι κάθε βράδυ σε βαθύ πηγάδι ψηλαφώ

Εκεί στην ιλύ του βυθού,

                                στα ιζήματα  του καιρού,

ψάχνω θησαυρισμένα τιμαλφή,

                                         μέρες λαμπηδόνες,

                              και πρόσωπα αγαπημένα  

Το σκοτάδι είναι φίλος μου

Τη νύχτα  το ενδοφώς φωτίζει  

                 ό,τι η μέρα κρύβει στις σκιές της

Τη νύχτα η βάσανος,

                τη νύχτα και η κάθαρση

                         για ν’ αλλάξει ρότα στη ζωή

Το σκοτάδι είναι φίλος μου

                                         όπως το άγνωστο

κι ο φόβος απ’ το ακατανόητο

                                                της μοίρας μου

Ακριβώς εκεί βρίσκω την ανθρωπιά μου,

   αφού εκεί θρυμματίζεται η έπαρσή μου

κι  απλώνω το χέρι μου,

              ζητιάνος ταπεινός, στο απερινόητο

Η νύχτα είναι φίλος

Μέσα απ’ το σκοτεινό πηγάδι της

                                            κοιτάζω τ’ άστρα

κι ανίσχυρος σαν σκώληκας

               συρρικνώνομαι  στο λαγούμι μου

Έτσι λοιπόν εγώ ο περήφανος μπεχλιβάνης   

                                                      της ημέρας,

ταπεινωμένος

απ’ τον χρυσορρήμονα λόγο

                                               της νυχτοσύνης,

 στέργω την αναπόφευκτη θνητότητά μου

κι απλώνω το χέρι μου στους αδύνατους

                                    και τους αδικημένους

Η νύχτα είναι φίλος

όταν ξαγρυπνάς σ’ εξαγνίζει

                 κι όταν ονειρεύεσαι σε ταξιδεύει

                                   Γιάννης Ποταμιάνος