Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Βλύσμα αφωνίας


Βλύσμα αφωνίας

Ζωή είναι η αμείλικτη στέρηση
        που διαστέλλει τα δευτερόλεπτα
                                     σε μικρές αιωνιότητες,
σαν  πυρπολεί ο Ίμερος τ’ αλαβάστρινα
                                      κορμιά των κοριτσιών

Ζωή είναι το σιωπηλό μας δέος
                       μπρος στην ωρυγή των άστρων,
η αθωότητα που ενυπάρχει στο φόνο
                                               του σαρκοβόρου,
Ζωή είναι η χαρά του ψαρά
                                            για το γεμάτο δίχτυ
που μέσα του ασπαίρει  του ψαριού
                                    η ασημένια η απόγνωση

Εγώ που κλέβω την αφοσίωση  
                            απ’ τα μάτια του σκύλου μου
κι αλαργεύω στα διψασμένα λιβάδια
              να δρέψω στη στέρηση τη χαρμολύπη,
Εγώ ο δραγάτης που φυλάει την άμπελο
                               με τα σαββατιανά σταφύλια
Εγώ που μεταρσιώνω το φόβο σε όνειρο
      στο χειμωνιάτικο προσκέφαλο της ερημιάς
Εγώ σας λέω λοιπόν, πως ζωή
                                  είναι το χαροποιόν πένθος,
το βλύσμα της αφωνίας μας  
                         μπρος στην ουράνια φωτοχυσία

Σας  λέω ακόμα
πως Ζωή είναι τ’ όνειρο που φωτίζει
                     της νόησης τα δύσβατα μονοπάτια,
ώστε αργοναύτης της διαλεκτικής
ανάμεσα στις συμπληγάδες των αντιθέσεων                                                                                  
                                                          ατσάκιστος
να γαληνεύω
        στον ουρανόχαρο γλυκασμό  της χαραυγής 
                                                       

Έτσι που σαν ξεμωραμένη αμυγδαλιά
                                                    λευκοντυμένος
άγγελος χρυσορήμονας
                               να ευαγγελίζομαι την άνοιξη

                                            Γιάννης Ποταμιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου