Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Ο αρχέγονος επιβήτορας

   
Ο αρχέγονος επιβήτορας   

Κούρνιασε στο βλέμμα ο πανικός
                               κι η καρδιά ασπαίρει
Του μοναχικού ζώου η ερημιά  
                                     την όραση οξύνει
Έτσι που βόσκω ερημοχαρής υπάρχω
                           κι αφού υπάρχω γράφω

Βλέπω μακριά τα σύννεφα
                        να σαρκώνουν καταιγίδα
Γι αυτό αφήνω το αλεξικέραυνο
                                   και ξύνω το μολύβι
Έτοιμος να ιερουργήσω έκσταση
                    στο ζιγκ ζαγκ του Κεραυνού

Τρέχουν αλαφιασμένα τα ηλεκτρόνια
κι έρχεται κόμπος στο λαιμό
                       και στην πλάτη ανατριχίλα
Μέγας επιβήτορας
        ο αρχέγονος ηλεκτρισμός
                        γονιμοποιεί το μαύρο έλος,

Αντιλαλούν στο αρχιπέλαγος
                                   οι κεραύνιες βροντές
εκσπερματώνει ο κεραυνός   
                                να γεννηθούν τα φύκια
Όταν ρουθουνίζει νεφοσκεπής
                    στον ουρανό ο αγριόταυρος

Ω!  Ήλιε πατέρα της ηλιαχτίδας
            πλέξε σταυροβελονιά
                       τις νουκλεϊκές τετράδες μας
Τάξε ζωή να ψάχνει αέναα
                  ανεξίτηλο νόημα στα ταπεινά
και ταπεινότητα στα μεγάλα
                             όπως ψυχή και θάνατο

Ω! Μάνα Γη κλώσαγε
                                  τη μαύρη λασπουριά
Να κοσκινίζει ο φόνος τη ζωή
                                    να γεννηθεί ο λόγος
Για να χλευάσει η έπαρση το ορατό
         κι ας την χλευάζει απ’ τ’ αστέρια
                                                      το αόρατο

                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου