Σχεδόν αιωνιότητα

Σχεδόν αιωνιότητα 

Ανοίγοντας διάπλατα

                  τις κόκκινες κουρτίνες η αυλαία

βγαίνεις στην αιωνιότητα βοερός,

                                        διαλαλώντας ελπίδα

Η αιωνιότητα όμως φίλε μου

                              είναι συλλογική υπόθεση

Δεν υπάρχει στο εγώ μα στο εμείς,

ίσως και στο αυτοί, ακόμα και στο εκείνα

Η αιωνιότητα σίγουρα ταξιδεύει

                                 στα βαγόνια της μνήμης

ακολουθεί τις ράγες της αγάπης,

            νοστιμίζει το γάλα της μάνας μας,

                                   γλυκαίνει τη ματιά της

Κατεβαίνει απ’ τα ρουμάνια των βουνών

                                                      σαν αεράκι

να φουντώνει στα φυλλοκάρδια μας

φλόγες ξεχασμένες, παρακαταθήκες

                                              στα μελλούμενα

Η αιωνιότητα φωσφορίζει στο φεγγάρι

οργώνει σπέρνει και θερίζει

                                   στα σεντόνια μας, ζωή

Μας κοιτάει από ψηλά σαν χαρταετός

που μας τραβάει στον ουρανό

                              τεντώνοντας το σχοινί του

Η αιωνιότητα φυτρώνει

                        παντού και πάντοτε στο τώρα

λούζεται στο φως των αστεριών

                  πλέει στα αρχιπέλαγα του χρόνου

και παίζοντας στη φλογέρα της νοσταλγία

                ανασταίνει όσα αφανίζει ο θάνατος

Η αιωνιότητα είναι ο μαγικός καθρέφτης   

                   να βλέπει το πρόσωπό της η ζωή

                                                        αλλιώτικα

                                          Γιάννης Ποταμιάνος