Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Οψιφανής νοσταλγία

  
Οψιφανής νοσταλγία  

Αίμα από γαρύφαλλο στο πέτο
Σε καλεί η νοσταλγία μου
                         στον κάμπο με τις λεμονιές
Στο ασημένιο στήθος σου δυο φεγγάρια
                                  μοσχοβολάνε γιασεμί

Μη αργείς
ο Αύγουστος καβάλα στ’  άλογό του
                                                   ξεμακραίνει
Κι ο Σεπτέμβρης
                        όπως ο καφές «ναι και όχι»

Μην αργείς ζεστή η βραδιά
                            και το φιλί θέλει φεγγάρι
Το χέρι μου άδεια φωλιά
                         για το μικρό σου περιστέρι
Κι οι λέξεις μου σαστισμένα πουλιά
                                      απ’ το πολύ γαλάζιο
Το κεφάλι σου στον ώμο μου
               μου ψιθυρίζεις στ’ αυτί
                                   τ’ όνειρο που βλέπεις

Αίμα από γαρύφαλλο στο πέτο
                ολοκαύτωμα στη νοσταλγία μου
Ας ξεμακραίνει ο Αύγουστος
                                   καβάλα στ’ άλογό του,
το στήθος μου θησαύρισε
                             πολλή απ’ την αγάπη σου
Κι όπως το παλιό κρασί ωρίμασε
                                  οψιφανής η νοσταλγία

Μην αργείς ο Αύγουστος ξεμακραίνει
κι ο Σεπτέμβρης αβέβαιος
                                   πατάει σε δυο βάρκες

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Τυφλός δίκης οφθαλμός


Τυφλός δίκης οφθαλμός

Αγκομαχάει η ζωή 
                καθώς τραβάει την ανηφόρα
Θρυμματίζονται τα όνειρά μας
       στις συμπληγάδες της ματαίωσης
Δύσβατα τα μονοπάτια
                        και πώς να τα διαβούμε
Η απόγνωση τρυπάει τις φλέβες
Ζητείται επειγόντως
              έστω μια ψευδαίσθηση
                                                     αγάπης
Πάει καιρός
που το ρόπτρο της διάψευσης
                         μας χτύπησε την πόρτα
που μπήκε και γαντζώθηκε
                                            στο νταβάνι
                               το μαύρο φάντασμα
Μας λοιδορεί
ένας τυφλός, δίκης οφθαλμός,
               που τιμωρεί χωρίς να βλέπει,
που στέκει αμίλητος σαν ενοχή
                                       και μας κοιτάζει

                                Γιάννης Ποταμιάνος


Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Σχεδόν αιωνιότητα


Σχεδόν αιωνιότητα 

Ανοίγοντας διάπλατα
                  τις κόκκινες κουρτίνες η αυλαία
βγαίνεις στην αιωνιότητα βοερός,
                                        διαλαλώντας ελπίδα
Η αιωνιότητα όμως φίλε μου
                              είναι συλλογική υπόθεση
Δεν υπάρχει στο εγώ μα στο εμείς,
ίσως και στο αυτοί, ακόμα και στο εκείνα

Η αιωνιότητα σίγουρα ταξιδεύει
                                 στα βαγόνια της μνήμης
ακολουθεί τις ράγες της αγάπης,
            νοστιμίζει το γάλα της μάνας μας,
                                   γλυκαίνει τη ματιά της
Κατεβαίνει απ’ τα ρουμάνια των βουνών
                                                      σαν αεράκι
να φουντώνει στα φυλλοκάρδια μας
φλόγες ξεχασμένες, παρακαταθήκες
                                              στα μελλούμενα

Η αιωνιότητα φωσφορίζει στο φεγγάρι
οργώνει σπέρνει και θερίζει
                                   στα σεντόνια μας, ζωή
Μας κοιτάει από ψηλά σαν χαρταετός
που μας τραβάει στον ουρανό
                              τεντώνοντας το σχοινί του

Η αιωνιότητα φυτρώνει
                        παντού και πάντοτε στο τώρα
λούζεται στο φως των αστεριών
                  πλέει στα αρχιπέλαγα του χρόνου
και παίζοντας στη φλογέρα της νοσταλγία
                ανασταίνει όσα αφανίζει ο θάνατος

Η αιωνιότητα είναι ο μαγικός καθρέφτης   
                   να βλέπει το πρόσωπό της η ζωή
                                                        αλλιώτικα


                                          Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Προσδοκία


Προσδοκία

Τέσσερις φορές πέρασα απόψε
                         κάτω απ’ το παράθυρό σου
έφευγα και ξαναγύριζα
                             με το φεγγάρι συντροφιά
και τη γεύση πρώτου μας φιλιού
                                                          στα χείλη

Κι ήρθα
Την πρώτη φορά και σου ψιθύρισα
                                                 πως σ’ αγαπώ
Τη δεύτερη σου τραγούδησα
                              ένα νοσταλγικό τραγούδι
Την Τρίτη αμίλητος με το κεφάλι σκυφτό
                           μυρίζοντας το γιασεμί σου
Την τέταρτη όμως νομίζω
         πως είδα στην κουρτίνα τη σκιά σου

Που να στα λέω τώρα
Τέσσερις φορές κι η νύχτα φεύγει
                                                           αθόρυβα,
λυπημένη
       για την ανεκπλήρωτη λαχτάρα μου
                                               να σ’ αγκαλιάσω
Κι όμως την τέταρτη φορά,
          νομίζω πως είδα στην κουρτίνα
                                                        τη σκιά σου
κι αυτό αρκεί για τ’ όνειρό μου απόψε  

                                   
                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

  
Αυγουστιάτικο φεγγάρι  

Κι’ όμως κάποτε περπάτησα κι εγώ
                                σε θαλερή κοιλάδα
ακούγοντας κελαηδίσματα πουλιών
                             και μουσική τ’ αγέρα
Τότε, που κάτω
από φεγγάρι Αυγουστιάτικο
                          φίλησα τα μαλλιά σου

Κι’ είναι από τότε που, σαν
                                             με φυσήξει 
τ’ Αυγουστιάτικο μελτέμι
                                ξυπνάω και ψάχνω
στα υγρά σεντόνια μου
                       το χέρι, να σου κρατήσω

Κι’ είναι από τότε που μπαίνει
                                   απ’ το παράθυρο
τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
φωτίζει την άδεια χούφτα μου
                        σαν πεινασμένη αράχνη
να ψάχνει στο επέκεινα
                                       του κρεβατιού
πίσω απ’ τον μέσα τοίχο

Γι’ αυτό κρατώ ζηλότυπα
                         μες στα ρουθούνια μου
την μυρουδιά σου
και την πίκρα ενός  φιλιού
                                              στο στόμα

Κι’ είναι από τότε που όλο το χρόνο,
                                             κάθε χρόνο
περιμένω να φανούν
                     τ’ Αυγουστιάτικα φεγγάρια

                            Γιάννης Ποταμιάνος