Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Μυσταγωγίες Ιουνίου


Μυσταγωγίες Ιουνίου  

Πειρατές καλοκαιρινοί τα σύννεφα
με μπομπάρδες τρικάταρτες
                   βομβαρδίζουν τον ξανθό Ιούνιο
Δεν τον τρομάζουν οι φοβέρες
Ατρόμητος ο θεριστής
         στρώνει τους καρπούς στ’ αλώνια του                                                    
Ιούνιος! Οι κάμποι με πολιορκούν
                     με τις γυροβολιές των αλόγων
                    στις θημωνιές της γονιμότητας
 Ένα θαύμα το φαγοπότι των πουλιών
                                   η ευωδία των καρπών
                             και των γυμνών σωμάτων

Ιούνιος!
          οι θάλασσες που μας ελευθερώνουν
Οι θάλασσες οι γαληνεμένες
                              νοσταλγίες του χειμώνα
Τα οράματα των μελαμψών σωμάτων
                        που αναδύονται απ’ το κύμα
Όλα Ιούνιος, όλα ήλιος, όλα θάλασσα
                         όλα ζωή και νύχτα καρπερή

Και μετά το ηλιοβασίλεμα
                              μυσταγωγίες με φεγγάρι
γόνιμοι πόθοι
               που γίνονται μελιστάλακτα όνειρα
Φωτίζουν τα βράδια μας
                          οι πυγολαμπίδες των κήπων
Σήματα τ’ ουρανού τα πεφταστέρια
                                             ευχές του έρωτα

Μα οι ευχές δεν αρκούν
γι αυτό αρπάξτε τον Αιγόκερο
                                                  απ’ τα κέρατα
                             κι όλα τα ζώδια τ’ ουρανού
Χαρείτε τη ζωή, χαρείτε τ’ άστρα
                                            χαρείτε τον έρωτα

Ο Ιούνιος των δημητριακών
                                     ο θεριστής των πόθων
στρώνει τα σεντόνια του
                                   στα κρεβάτια του έρωτα
Κι απ’ τις ζεστές του νύχτες
           αναδύονται φεγγαρόλουστα ηδυόνειρα

Αχ Ιούνιε της γονιμότητας
                          των κυματόχαρων κοριτσιών
                        εδώδιμη υπόσχεση αθανασίας
με ξέχασες κάποτε νυμφόληπτο
σε κάποιο καμπίσιο χωριό
                                           του Μεσολογγίου
δίπλα στ’ αλώνια και στις θημωνιές σου
                          με δέος να κοιτάζω τ’ άστρα

                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Γάργαρα σκοτάδια


Γάργαρα σκοτάδια   

Στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια
                                                            κελαρύζει
το μονότονο μουρμουρητό του γαλαξία
Στο αρχέγονο φως  που χρονοταξιδεύει
     ιχνηλατούμε της μοίρας μας τα μονοπάτια  
Ακριβώς εκεί στον ορυμαγδό των άστρων
                   όπου μαρμαίρει ο ήχος της ζωής
Εκεί  που η ίριδα του μεγάλου οφθαλμού
                                ελλοχεύει μετεωριζόμενη
Ακριβώς εκεί μπρος στο φακό του
                                      όπου ναρκισσεύονται                       
δείχνοντας το πρόσωπό τους
                           οι λυγερόκορμες εξισώσεις

Εκεί λοιπόν ακριβώς στου αρχέγονου νηπίου
                                                        τα σπάργανα
νοσφιζόμαστε τα μυστικά              
                                              του παρελθόντος
Εκεί στο  συγκλίνον φως
                  όπου ξετυλίγονται οι διαστάσεις
κι ανασταίνουν
                     οι αρχέγονοι βολβοί λουλούδια

Εκεί  καθώς και στο χώμα
      όπου ξαπλωμένη η ζωή ανάσκελα
                    αναθρώσκει δέος και ανατριχίλα
καθώς τη φρουρούν οι λοίσθιοι φρουροί
                                                    τα κυπαρίσσια
Εκεί λοιπόν στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια
         όπου μοσχοβολάει  το νυχτολούλουδο,
και με βαθιές εισπνοές ουρανοσύνης  
                    στιλβώνουμε τη φθαρτότητα μας

Εκεί είναι που στην θάλλουσα  νόησή μας
     τα ηλιοτρόπια της γλώσσας φωτίζουν
                           τις ομιχλώδεις διαδρομές μας
Εκεί είναι, στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια,
      στις βαθιές καταδύσεις των ονείρων
που ανασύρουμε μαργαριτάρια του βυθού
Τότε ακριβώς που ο ποιητής δένεται
                                          στο μεσιανό κατάρτι
και κρεμάει τους στίχους του για πανί
ν’ αρμενίζει στο αρχιπέλαγος της γλώσσας

Έτσι δεμένος στο μοιραίο του ταξίδι
πιότερο αναπολεί την Κίρκη
                                         παρά την Πηνελόπη
Όμορφη σαν όνειρο είναι  η Ιθάκη
                          του ταξιδιού μας στιλβηδόνα
η νύχτα όμως ανήκει στις  
                                        καλλίφωνες Σειρήνες
να μας τσακίζουν πλοία ανύποπτα
                                  πάνω σε μαύρα βράχια
όπου μας ελλοχεύουν πειρατές Σαρακηνοί,
               μονόφθαλμοι Κύκλωπες και δράκοι

Εκεί  λοιπόν κι απόψε
                    στα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια
που κελαρύζει η απόγνωση κι η μαύρη πίκρα
Εκεί ακριβώς μασάω πικροδάφνη
                                να απολαμβάνω αυταπάτη
Ω! τι ηδονή τ’ όνειρο
        π’ ανοίγει δρόμους στο μυαλό
                                     κι ας είναι βαθύσκιωτοι  

Γι’ αυτό όσο η επιστήμη ταξιδεύει
                                  στ’ αρχιπελάγη τ’ ουρανού,
η ποίηση επιμένει στα ονειροτάξιδα
Γι’ αυτό ακριβώς κι εγώ ορέγομαι  
                       τα γάργαρα νυχτερινά σκοτάδια
για να εισπνέω αστερόσκονη
          όταν οιακίζω αναθρώσκοντας
                                           δεμένος στο κατάρτι
                                      

                                                                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Ενάλιος πόθος


Ενάλιος πόθος  

Έπαιξε στη λάμψη του ματιού
                            γαλάζιο περιστέρι
Σαν ήρθες κοχύλι αμέριμνο
                          τούτο το καλοκαίρι

Μα πως κοιμάσαι ορθάνοιχτη
               στην άμμο του πελάγους
Έρχονται δελφίνια κυνηγοί
                 με αίμα στα φτερά τους
Βάφουν τα βράχια σκοτεινά
               τα σύννεφα βουρκώνουν

Κι’ ο ήχος πικρός στα σήμαντρα
                     πενθούν τα χελιδόνια
Πα στα ψηλά καμπαναριά
              που ο πελαργός δακρύζει

Παίξε στο θάμβος τ’ ουρανού
                        πανώρια χρυσαλίδα
Να γίνεις ολοκαύτωμα
                        στου έρωτα το κύμα
Καθώς κοχύλι ανοιχτό
                 αμέριμνο στους πόθους

                        Γιάννης Ποταμιάνος



  

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

Δάσκαλος δεσμώτης


Δάσκαλος δεσμώτης

ΔΑΣΚΑΛΟΣ:
Δάσκαλοι Προμηθείς
                  Κάθε βράδυ τάπητες υφαίνουμε,
με ανεκπλήρωτα όνειρα
                                        και τις στερήσεις μας
Κάθε πρωί τουφεκίζουμε  τα όνειρά μας
με την πλάτη στημένα
                                            στον μαυροπίνακα

ΜΑΘΗΤΗΣ:
Δάσκαλοι δεσμώτες
                         σε εγχειρίδια παραπλάνησης
Που διδάσκουν για τον άνθρωπο
                       σκοτώνοντας τον ανθρωπισμό
Που διδάσκουν την ιστορία
                      δικαιώνοντας τους κατακτητές

ΤΑΞΗ:
Χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι
με την πλάτη στημένα  στον μαυροπίνακα
                              τουφεκίζεις τα όνειρά σου
Ναι, χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι
Δεσμώτης σε αλλότριες ιδέες
Κάθε πρωί προσεύχεσαι  σε άδικους θεούς  

ΔΑΣΚΑΛΟΣ:
Δάσκαλοι δεσμώτες
                      στον Καύκασο της αδιαφορίας
Κουβαλάμε το σταυρό της ανίας
Μέρα με τη μέρα  σβήνουμε τη λάμψη
                                απ’ τα μάτια των παιδιών
Με επιμονή χελιδονιού χτίζουμε φωλιές
                                                              με λέξεις
    με ουσιαστικά,   ρήματα και επιρρήματα
Κεντάμε με υπομονή, αράχνης
                        με συναρτήσεις και εξισώσεις
εργαλεία παραγωγής κέρδους
                       στις ελεύθερες αγορές  ψυχών
                                                   και  ανθρώπων
Γαλουχούμε μονομάχους  σε αρένες πάλης
                                      για μια θέση εργασίας


ΜΑΘΗΤΗΣ:
Δάσκαλοι δεσμώτες
Διδάσκετε δικαιοσύνη
                δικαιώνοντας τους εκμεταλλευτές
Διδάσκετε το δίκαιο
                               που δικαιώνει την αδικία
Διδάσκετε  να πίνουμε το κώνειο
                                               αδιαμαρτύρητα
Διδάσκετε ως  αρετή, την υποταγή
                                   στων ισχυρών την τάξη

ΔΑΣΚΑΛΟΣ:
Όμως εσύ μαθητή μου, μάθαινε
 όχι αυτά που διδάσκουμε
                                      αλλά όσα υπονοούμε
Ψάξε πίσω από τις γραμμές
                                    ανάμεσα στις γραμμές
Για κρυφούς σπόρους, αμφισβήτησης
Ψάξε πέρα απ’ τους μύθους
       στα μονοπάτια των κρυφών νοημάτων
 Όμως εσύ μαθητή μου, μάθε να ψάχνεις
                                    πίσω από τα λόγια μας
Στη μελαγχολία των ματιών μας
                    στους χτύπους της καρδιάς μας
Μόνο έτσι θα νοιώσεις το δάσκαλο,
                                                  σύντροφο σου
Τις αλήθειες ξεχώριζε σαν μανιτάρια
                    για να μην σε καταπιεί το ψέμα
Το μυαλό σου ακόνιζε στης δικαιοσύνης
                                                          τον καημό

ΜΑΘΗΤΗΣ:
Που να βρω την ψυχή μου
                 στα μισόλογα των νοημάτων σου
Δάσκαλε μίλα καθαρά, οπλίσου
                      με το θάρρος του νεομάρτυρα
Σπείρε βαθιά να φυτρώσουν
                                          τα άνθη του φόβου
                         στον ανθόκηπο της εξουσίας
 Ας γυρίσει η παιδεία τα μέσα έξω


ΤΑΞΗ:  
Μόνο έτσι το σχολείο θα γίνει καρφί
                           στο κορμί της αλλοτρίωσης
Λόγχη αμφισβήτησης
                            για να τρέξει νερό και αίμα
απ’ το πλευρό της
                                σταυρωμένης κοινωνίας
Για να ποτίσει τους σπόρους
                                                των νέων ιδεών
με αλήθειες, που θα τις τραγουδάμε
                      σε νέα χαρούμενα τραγούδια

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ:
Ας φωτιστεί το έρεβος
                                     με αυτόφωτα άστρα
Η γνώση ας ξεχορταριάσει
                                τα δνοφερά μονοπάτια
Να περάσει η Ιστορία καβάλα στο δίκιο
Ας λάμψουν τα βεγγαλικά των ιδεών
                         στη στιλβηδόνα τ’ ουρανού
να φωτίσουν τα αρπακτικά
                                             που ελλοχεύουν

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

 Μια προσπάθεια βασισμένη

στο ποίημά μου «οι Δάσκαλοι»