Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Η Πρωτομαγιά


Η Πρωτομαγιά 

Βγήκες στην όψη
                               αιμοστάλακτη
με υψωμένη τη γροθιά
ανεμίζοντας στο φως του Μάη
                                 αυταπάρνηση                     
Στεφανωμένη λουλουδιασμένα
                                            όνειρα
κι αστείρευτη αγάπη για ζωή
Μύριζε ο ιδρώτας σου έρωτα
              και η δουλειά σου ελπίδα

Κι όμως σε θέρισαν οι ριπές
                                      σαν στάχυ
Τα κόκκινα τριαντάφυλλα
   έγιναν παράσημα στα στήθη σου
επίμονα να αιμορραγούν
                    της λεβεντιάς το νάμα

Αχ Πρωτομαγιά άδολη παρθένα
                 εμπνέεις και εμπνέεσαι
απ’ τις κεραύνιες ομοβροντίες
               της ανοιξιάτικης βροχής
και περιφρονώντας το χαλάζι
                βλέπεις μόνο καλοκαίρι

Αχ εργατική Πρωτομαγιά, θυσία
                  σε κάδρο κρεμασμένη
Οι εικόνες των μαρτύρων σου
                                 μας οδηγούν
  
                      Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Θαλασσοδαρμένη


Θαλασσοδαρμένη

Στα μάτια σου τα θαλασσοδαρμένα
                  αρμενίζουν όνειρα τρικάταρτα
                           με φουσκωμένα τα πανιά
Μες το ηλιοβασίλεμα
     πυρώνουν οι καρδιές στην προσμονή
Σε περιμένουν τα πουλιά
                           να ταξιδέψουνε μαζί σου
Πόθοι αποδημητικοί όπως ο Μαΐστρος
ταξιδεύουν
             στ’ ασημένιο φως του φεγγαριού,
ανθίζουν όπως νυχτολούλουδα
                                        στο παραθύρι μου

Μα κάποτε
         στα μάτια σου τα θαλασσοδαρμένα
ήρθε το μαύρο σύννεφο
                   ήρθε σιγανή βροχή κι επίμονη               
κι έφυγε το χαμόγελο σου
                                     με το ηλιοβασίλεμα
Κι η θλίψη μου στο σούρουπο
                                            έγινε νοσταλγία
για τ’ ονειροτάξιδα που με ταξίδεψες
                                στα μουσκεμένα μίλια

Αχ! των ματιών σου
                                 τ’ αμέθυστα πετράδια
της καρδιάς μου
                             μεθυσμένα καρδιοχτύπια

Κι ο πόθος μου αμάραντος μουσηγέτης
       ψαλμωδεί το θλιμμένο σου χαμόγελο

Πόσο ακόμα να κρυφτείς
                                          πίσω απ’ τις λέξεις
Πίσω από καλλικέλαδα ποιήματα
                                                       ν’ αυγάζεις
Η άνοιξη προχωρεί αμετάκλητα
                                              στο Βατερλό της

                                  Γιάννης Ποταμιάνος


Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Οι επισκέπτες


Οι επισκέπτες

Έρχεστε ταχτικά τα βράδια,
                        μόλις κλείσουν τα βλέφαρα
Εξ’ άλλου τα Πατήσια είναι κοντά
Έρχεστε ένας – ένας συνωμοτικά
                        με μακριά μαλλιά και γένια
Κάθεστε στα κρεβάτια
                            με τις κόκκινες φλοκάτες
Και τα μαξιλάρια στον τοίχο
                                                     αποκούμπι 
Μερικοί στο πάτωμα, ανακούρκουδα
Το χολ  γεμάτο αμπέχονα και τζάκετ
Στα μάτια φωλιάζει το όνειρο
                                         της επανάστασης
Ντουμάνι ο καπνός από τον Άσσο
                                         και τα Καρελάκια
                 
Έρχεστε ταχτικά τα βράδια
                              και πιάνουμε κουβέντα
Για το 20 συνέδριο και την 6η Ολομέλεια
                             για τη διάσπαση του ΚΚΕ
Για τον Μαρξ και το Έγκελς
                    Για τον Στάλιν και τον Τρότσκι
Για τον Μπακούνιν και τη Λούξεμπουργκ

Ο καθείς και τα όπλα του
Ορθόδοξα Αιρετικοί,
                                     Αιρετικά ορθόδοξοι
 Αναθεωρητές, Μαοϊκοί,
                               Σταλινικοί, Τροτσκιστές,
                                                        Αναρχικοί
Κονταροχτυπήματα με τσιτάτα
Και ο Τσε Γκεβάρα κοινά αποδεκτός
Μάρτυρας στα εικονοστάσια
                  των φοιτητικών μας δωματίων.

Και η πτώση της χούντας
Προσγειώνει το ιπτάμενο χαλί
                           της θεωρίας στην πράξη
Στην καθημερινότητα των καταλήψεων,
Των προκηρύξεων των διαδηλώσεων
Και οι συζητήσεις περί τέχνης
                                                   ατελείωτες
Σοσιαλιστικός ρεαλισμός
                 Μπρεχτ και αποστασιοποίηση
                             Αϊζενστάιν, και Γκοντάρ
                                   Αντονιόνι και Φελίνι
Ηλέκτρα, Στούντιο, Λιλά
                                     Φράουλες και αίμα
                                     Θωρηκτό Ποτέμκιν

Ο καθένας σας έρχεται μόλις κλείσουν
                                                  τα βλέφαρα
Με την εισήγησή του
Με τις θέσεις του και τις προτάσεις του
                                                    πάνοπλος
Όμορφος στην νεότητά του
Με τα μαύρα του μαλλιά
              και το αστραφτερό του όνειρο
με τα επιχειρήματα στην φαρέτρα του

Ψάχνει ακόμα το όραμα
Τόσα βράδια, τόσοι αγώνες,
                                               τόσα όνειρα
Και εμείς ακόμα ψάχνουμε
                                                κάθε βράδυ
Και όσο περνούν τα χρόνια
               οι επισκέψεις σας πυκνώνουν
Και όσο περνούν τα χρόνια
Οι επισκέψεις σας διαρκούν
                                              περισσότερο
Γίνεστε πιο σχολαστικοί,
                                          πιο απαιτητικοί
Βαθαίνουν τα ερωτήματά σας
Επεκτείνονται στην φιλοσοφία
           στην διαλεκτική, στην οντολογία,
                                    στη γνωσιοθεωρία

Και έτσι κάθε βράδυ κολυμπάμε
                                       σε πιο βαθιά νερά
Δύτες στο βυθό του παρελθόντος μας
Μαζεύουμε αστερίες και κοχύλια
                                               της νιότης μας
Κάθε βράδυ μέχρι να ξαναστήσουμε
                                              την παρέα μας
εκεί στη λάσπη του βυθού
     Ονειροφύλακες σε όνειρο διαρκείας


                                  Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Κάποια μέρα Αναστάσιμη


Κάποια μέρα Αναστάσιμη

Κι όμως η ζωή, μας προειδοποιεί
  πως η παρακμή είναι σάλπισμα θανάτου

Κοιτάξτε
         όλα πεθαίνουν κι όλα ανασταίνονται
 Ότι γεννιέται πεθαίνει
                            ότι πεθαίνει ξαναγεννιέται
                 όλα ίδια κι όλα λίγο διαφορετικά

Η αθανασία είναι υπόθεση Πληθυντικού
                                         όπως κι η εξέλιξη
Ο Ενικός είναι θνητός
   μια προσωρινή ψηφίδα της αιωνιότητας
Κι όμως η μονάδα
                    είναι η συνείδηση του συνόλου
 Γι αυτό η ζωή μοιράζεται στα δύο
                                     όπως κι ο άνθρωπος

Κι όμως εγώ φοβάμαι
Η νύχτα είναι δύσκολη κι όλοι
                                προσδοκούμε την Αυγή
Ο θάνατος είναι σκοτεινός
                       κι όλοι προσμένουμε το Φως
πως αλλιώς αφού είναι τόσο σκοτεινή
                                      η χώρα του θανάτου

Κι όμως εγώ φοβάμαι
αφού είναι τόσο δυνατή
                                       η έλξη του ερέβους
που καταπίνει τις ακτίνες του φωτός
                    έτσι που να κρύβει την αλήθεια

Γι αυτό κι εγώ φοβάμαι
Δεν με νοιάζει που θα χάσω το σώμα μου
          έτσι κι αλλιώς οδεύει στην παρακμή
Φοβάμαι  που θα χάσω τα όνειρά μου
                                     κι αυτούς που αγαπώ
Είναι πολύ βαθιά ριζωμένη μέσα μου
                                                        η αγάπη
                λυπάμαι που χάνεται στο θάνατο


Με την αγάπη
αντέχω την μοναξιά
                   αντέχω τον θάνατο
                                      ξεδοντιάζω το χάρο
Και κάποια ημέρα Αναστάσιμη
                           θα ‘ρθει  η μεγάλη έκρηξη
και θα ξετυλιχθούν
                      τα κουβάρια των ονείρων μου
           ώστε η αγάπη μου να γίνει ύπαρξη

Τότε θα πάρουν τα όνειρά εκδίκηση
κι εγώ θα γίνω φως ανέσπερο
                           στις γειτονιές του κόσμου

             Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Ερωτικός Απρίλης

   
Ερωτικός Απρίλης   

Εσύ της θάλασσας και των ανέμων
                 της νοσταλγίας και των ονείρων
Στα μάτια σου δυο γάργαρα ρυάκια
          στα χείλη σου συλλαβισμένοι πόθοι
Κελαρύζεις μύρια χρώματα
              όπως ουράνιο τόξο
                        στην έκρηξη του καταρράκτη

Εσύ των πειρασμών
                                  εσύ και της έμπνευσης
     εσύ των μενεξεδένιων όρκων αγλάισμα

Η θλίψη σου τραγουδάει
                          αηδόνι σε σκιερό ρουμάνι

Εσύ μήτρα καρπερή των ονείρων
                        σκορπάς απλόχερα ελπίδες
Μεριάζει ο χρόνος
           να περάσει το θεϊκό σου πρόσωπο
Κι εμείς μαζί σου
                        συνωμότες της αιωνιότητας
    μετέχουμε στη λάμψη των ματιών σου

Ας είναι φενάκη το όνειρο
             φενάκη είναι κι η πραγματικότητα
Στην πλάνη μου όμως υπάρχω
                                 και στο θαυμασμό μου

Ω εσύ αρχέγονη κιβωτός
                                         εν μέσω καταιγίδας
Εσύ η κιβωτός εσύ και η καταιγίδα
      ο μέγας στρόβιλος που μας στροβιλίζει
Εσύ το ταξίδι μας εσύ και η καταφυγή μας
Κι εμείς δεμένοι στο κατάρτι
                            ν’ ακούμε το τραγούδι σου

Εσύ η ελικοβλέφαρη
       που την αλισάχνη των ονείρων τρυγάς
Εσύ η βαθύκολπη
      που τα εσθλά κυοφορείς στο λυκόφως
Εσύ το αγλάϊσμα, εσύ και το μάργαρο
εσύ ο όζος στο σώμα του μυδιού
                                  που τάζει μαργαριτάρι
Εσύ η θαλασσοδαρμένη
                                 στο πολύρροιβδο κύμα
Εσύ την νηνεμίας
                                εσύ και της φουρτούνας

Εσύ των σκύρων και της θαλάσσιας άμμου
                                                              γοργόνα
εσύ των βράχων
                       και των θυμωμένων κυμάτων
η θαλασσοδαρμένη και φολιδωτή

Εσύ της ραχοκοκαλιάς το μυρμήδισμα
                στο ανάβλεμμά σου μαργωμένος
στης ρέμβης την κατάνυξη
                               οψίπλουτος εραστής σου

Εσύ η σαβανωμένη της αρμύρας τον πέπλο
                  η θαλλασοθρεμμένη και αργυρή
Εσύ ο ανθός της τύχης
                          εσύ και ο πηλός της ανάγκης
Εσύ το όνειρο που βαραίνει τα βλέφαρα
        Εσύ η γαζέλα του ύπνου που καλπάζει

Ω εσύ εκβλάστημα χίμαιρας
                  που διαγουμίζεις τα κάστρα μου
Ω εσύ σπιλιάδα που σκορπάει τα γνέφαλα
Εσύ ο σιρόκος που φουσκώνει
                                        τους αρτεμώνες μου

Το μεγαλύτερο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ
                         πως είσαι της φαντασίας μου
Εσύ με σάρκα και οστά
                       χειροπιαστή και ενσαρκωμένη
Με σώμα της φωτιάς και του ανέμου
            λουλουδίζεις συστολή και υπόσχεση
Στη σκιά σου υπάρχω
                     και στη λαμπηδόνα σου ανθίζω

Γυναίκα εσύ, του ερωτικού Απρίλη
                                      παπαρούνα αιμάτινη

                                      1 Απριλίου 2017
                                    Γιάννης Ποταμιάνος