Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Φρυκτωρίες


Φρυκτωρίες

Κατακρημνίζεται το φως
                        σε σκοτεινούς κρημνούς
Οι φρυκτωρίες των άστρων
                σκυταλοδρομίες μηνυμάτων
κρυπτογραφημένα μυστικά
             που περιμένουν το κλειδί τους
Ένα πρόσωπο ψάχνω
               το πρόσωπό μου
                              στο φως του κόσμου
Ένα πρόσωπο ψάχνω
                το πρόσωπό μου
                        στα μυστικά του κόσμου

Φοβάμαι κι όμως τολμώ
                             κι όσο τολμώ υπάρχω
εγώ ο μύστης του φωτός
               υπάρχω μαζί με τις σκιές μου
Στο σκοτάδι ψάχνω
                            το μισό πρόσωπο μου
με τ’ άλλο μισό στραμμένο
                                             προς το φως

Στο φως, ναι μέσα στο φως
Αφού με το φως
           ταξιδεύω από αστέρι σε αστέρι
με ατέλειωτες φρυκτωρίες
από γαλαξία σε γαλαξία
                                        σε αέναο ταξίδι

Στο σκοτάδι, ναι μες στο σκοτάδι
τυφλός αφουγκράζομαι
                  τις φρυκτωρίες του σκότους
                ψάχνω το μυστικό κλειδί τους
Αφού με το σκοτάδι
ταξιδεύω  σε άστρα πεθαμένα
                       σε γερασμένους γαλαξίες
          σε ύλη σκοτεινή κι ανεξερεύνητη

Έτσι ακριβώς θρυμματισμένος
           ψάχνω στο φως και στο σκοτάδι  
                                        τα κομμάτια μου
Στου σύμπαντος τ’ αποκαΐδια ψάχνω



Μήγαρις και δεν είναι ο πόθος μου 
πάρεξ ν’ αρμολογήσω τις ψηφίδες μου
                             σ’ ένα αγλάισμα ψυχής;
Έστω νυμφόληπτος 
                              σε μιας νυχτιάς αιθρία;

                                       Γιάννης Ποταμιάνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου