Σπάνιες γαίες

Σπάνιες γαίες  

Η νύχτα όπως λέμε ποίηση

       είναι κι αυτή ένα αδαμαντωρυχείο

Πρέπει να κοσκινίζεις πολύ χώμα

                   και τα διαμάντια σπανίζουν

Έτσι διαμάντια και ποιήματα

ακτινοβολούν μες στο σκοτάδι

         μας στέλνουν  μυστικά μηνύματα

με φρυκτωρίες που συλλαβίζουν

      πάντα στο αλφάβητο του άρρητου

                     και πάντα τη μισή αλήθεια

Γιατί αν στη φούχτα μας κρατάμε

                                       τη μισή αλήθεια,

η άλλη μισή μας λοιδορεί

                                και δραπετεύει ψηλά

σαν αερόστατο

                           γίνεται λαμπερό αστέρι

επωάζεται στο μαύρο σύννεφο

                                 και γίνεται κεραυνός

φως ανέσπερο που ταξιδεύει

                 αέναα στις ουράνιες στράτες

Έτσι που να μην κλείνει ποτέ

                             ο γήινος ορίζοντάς μας

και να τσιμπολογούμε σαν πουλιά

                     χωρίς να χορταίνουμε ποτέ

αφού πουλιά οι καρδιές μας

                αρκούνται σε λίγους σπόρους

                                          και γλυφό νερό

αλλά με πολύ φως και γαλάζιο ουρανό

                            Γιάννης Ποταμιάνος