Βραδινός περίπατος

Βραδινός περίπατος

Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάει

                            τη νύχτα ο ταξιδευτής

Σε υπόγειες διαδρομές

όπου με την υπομονή του σκώληκα

          τη ζωή παραμονεύει ο θάνατος

Το τραίνο προχωράει

                                     στις γραμμές του

Σε στάσεις  ισαπέχουσες 

                         με περιμένει η Κυριακή

με ρούχα καθαρά και παιδικές φωνές

με πρόσωπα οικεία και φλυαρίες

                                               αδιάφορες

Ένας προσωπικός περίπατος

                                        στο τετριμμένο

Κι η βεβαιότητα πόσο ίδιος παραμένω

πράγμα παρήγορο

                           κι ωστόσο ανυπόφορο

Φιλοσοφώ ως την έκρηξη

                                      των αδένων μου

ώσπου ο Ίμερος να κοντύνει 

                          τα μεγάλα ερωτήματα

Πως αλλιώς

αφού το σώμα είναι ο Προκρούστης

                                      του αδιανόητου 

Ευτυχώς όμως τη νύχτα ο ταξιδευτής

      περπατάει σε δρόμους σκοτεινούς

όπου παραμονεύει ο θάνατος

και λάμπουν τα ερωτήματα σαν άστρα

Έτσι το άρρητο όνειρο της νύχτας

            παραμένει ο πόθος της ημέρας

Πως αλλιώς

                  αφού ο πόθος του άρρητου

παίρνει φωτιά μετά το ηλιοβασίλεμα

                            Γιάννης Ποταμιάνος