Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη

Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη

Πόσο βάρος ασήκωτο έχει ένας σιναπόσπορος                                                 

Πόσο βάθος ανεξερεύνητο μια στιγμή αγάπης                                                   

Πόση μουσική μελιστάλαχτη

                             μέλπει η φωνή του αηδονιού

καθώς παφλάζει ήσυχα στην όχθη

                                             η ροή του ποταμού

Κι όταν η σκοτεινή νύχτα ζητά το μέγα έλεος

                          έρχεται η έκρηξη ενός άστρου

κι ο χρόνος φοράει φτερά Αρχαγγέλου

                    κι έρχεται με τη σπάθα σηκωμένη

να τεμαχίζει τη συνέχεια

                 για να δώσει στο έρεβος συνείδηση

Ένα φωτεινό μήνυμα  

            ανάμεσα στα φυλλώματα της ρεματιάς

        είναι η ηλιαχτίδα και κελαηδάει κατάνυξη

Κι όταν έξω απ’ τη σκοτεινή σπηλιά

                                              σε ουράνιο φόντο

ένα πουλί υπόσχεται αέναο μέλλον

τότε ίσως μια τέτοια ομορφιά

                                 είναι υπόσχεση σωτηρίας

Γιατί όποιος ονειρεύεται στο σκοτάδι

στη λιακάδα ίσως αντέξει το ζόφο της ημέρας

                        και τις πληγές του τετριμμένου

αφού το ουσιώδες

                       έχει τους κλώνους του στο φως

          αλλά τις ρίζες του βαθιά μες το σκοτάδι

                                           Γιάννης Ποταμιάνος