Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Αλαργεύοντας προς τη δύση


Αλαργεύοντας προς τη δύση

Και πάλι παραπλέω
                               ερημόχαρες ακρογιαλιές
όπου ενδημούν μοναχικές ελιές
                                   σε βράχους ριζωμένες
Οι γλάροι πάνε κι έρχονται βουτάνε
                πεινασμένοι μες τη γαλάζια σούπα
ψάχνουν απεγνωσμένα τον επιούσιο ιχθύ
Αιμορραγεί ο ουρανός τ’ απόβραδο,
η Σελήνη με το ματωμένο φόρεμα ψάχνει
για μανιτάρια στο αστροδάσος
                                         δυτικά του Ωρίωνα

Τα ματωμένα χνάρια της
                   αφήνει στον τοίχο μια ανάμνηση
Βαδίζει στο ταβάνι ανάποδα σαν σαύρα,
βλέπω την πλάτη της, τα ίχνη της
                          να αλαργεύουν στο σκοτάδι
Ένας λαβωμένος έρωτας
            κρέμεται μετάρσιος στο εικονοστάσι,
αντιστέκεται στην αρχέγονη βαρύτητα

Η σελήνη μου γνέφει απ’ τη βουνοκορφή
Ας ανεβαίνει το ρήγμα κατακόρυφα
                   απ’ το στήθος ως το μέτωπό μου,
Αρπάζω τη ρόγα της βουνοκορφής
την πιπιλάω με μανία
                     ρουφώντας το γάλα τ’ ουρανού
Κι ας απαγορεύει ο άτεγκτος τοποτηρητής
ο μέγας χρόνος
                           ασέλγεια με όνειρο και πόθο

Όσο κι αν στα ριζά του βράχου
                                    το βάραθρο ασχημονεί
Εκεί στη βραχοκορφή πάντα ένας αητός
                                                     με περιμένει

                                           Γιάννης Ποταμιάνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου