Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Η γαλήνη


Η γαλήνη

Η γαλήνη απλώνεται στη θάλασσα
Κι’ αυτός κάθεται στο βράχο και
                                          παραμονεύει
την ανατριχίλα του νερού
                        που ποτέ δεν σταματά,
αφού μέσα της κινούνται 
ρεύματα κρυφά και όντα μυστικά

Αυτός κάθεται στο βράχο και
                                          παραμονεύει
την κρυφή τρικυμία και το φόνο  
                                       που ελλοχεύει
Το φόνο που σπαρταράει
                    στα δόντια του καρχαρία
Το φόνο στο ράμφος του πουλιού
που βουτάει στο βυθό κι αναδύεται
ξανά στο αέρα κρατώντας το ψάρι
Το ψάρι που σπαρταράει και λάμπει
στο τελευταίο τους ταξίδι  
                                        προς το ήλιο

Αυτός κάθεται στο βράχο και
                                          παραμονεύει
Η γαλήνη απλώνεται στη θάλασσα
κι η αρχέτυπη αθωότητα του φόνου
περιφέρεται στο βυθό
για να επιστρέφει στη ζωή ωρυγή
                            και ζείδωρη ευωχία  


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Θα ξανάρθουν

   
Θα ξανάρθουν   

Αυτούς που έχασες στο παρελθόν
                    θα  ξαναδείς  στο μέλλον
Να ‘ρχονται χαλκέντεροι
                                 με ιαχές και όπλα
Δες πως γελάνε, δες πως κλαιν
                       σαν να ‘ναι πεπρωμένο!

Αυτούς που χάθηκαν στο παρελθόν
                 Αυτούς θα  δεις στο μέλλον
Να βγαίνουν ασκαρδάμυκτοι
                      πίσω απ’ τα κυπαρίσσια   
με γένια, μακρυμάλληδες
                           ζωσμένοι φυσεκλίκια 
να κλαίνε σαν αμυγδαλιές
                        περήφανοι σαν βράχια

Αυτοί που αναλήφθηκαν 
           στους ουρανούς, χωρίς κεφάλι
ετοιμάζονται, σαν τη βροχή
                         να ξαναρθούν και πάλι
με ουρανομήκη όνειρα
                           για λευτεριά κι αγάπη

Αυτούς που χάθηκαν στο παρελθόν
                       θα ξαναδείς στο μέλλον
Να ‘ρχονται μέσα από καπνούς
                            σε άδειες λεωφόρους
γκρεμίζοντας τις προτομές
                       των μαύρων αγαλμάτων

Μη κλαίς και μην οδύρεσαι
                   τους κάμπους κι αν πατάνε
Οι σκοτωμένοι στα βουνά
                            θύμωσαν και γλεντάνε
Αχ! Αεράκι του βουνού  
                         φούσκωνε τα πανιά μας

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Δολιχοδρόμος μετ’ εμποδίων


Δολιχοδρόμος μετ’ εμποδίων 

Εγώ είμαι
           που περνάω ανάμεσα στις λέξεις
όπως έλαφος ανάμεσα στα δέντρα
                                                καλπάζοντας

Εγώ είμαι
           που με στοιχειώνουν οι σκιές
                                            και τα νοήματα

Ακριβώς έτσι! Εγώ είμαι
       που άλλοτε πατώντας στις μύτες
                                           των ποδιών μου
περνάω ανάερος ανάμεσα
                                               στους στίχους
ελαφροπατώντας όπως αίλουρος

Κάποτε φοβάμαι τα πνεύματα
                             και τις σκιές των τόνων
τότε είναι που κρύβω το πρόσωπό μου
                             και κρύβομαι απ’ αυτό
Παραπλανημένος απ’ τις αμφισημίες
πετάω όπως πουλάκι
                                από κλαδάκι σε κλαδί
Έτσι που να κελαηδάω αυτά που είμαι
              κι αυτά που δεν είμαι θέλοντας

Ακριβώς έτσι στοιχειωμένος
                                       και δισυπόστατος
Όπως φωτόνιο της αβεβαιότητας
ψάχνω να πιαστώ
                            απ τα μαλλιά μιας λέξης
μα αυτή δεν Είναι,
   αλλά υπονοεί κάτι που μου διαφεύγει
Έτσι από σήμα σε σήμα ακροβατώ
και βρίσκω την ελευθερία μου
          στις θολές γραμμές των οριζόντων
Εκεί που το άλλο μου Εγώ
                         με υπερβαίνει κι ενώνεται
με το πανανθρώπινο νόημα:
  το ακαλούπωτο της ανθρώπινης ψυχής

Έτσι τρέχοντας όπως καθαρόαιμο άτι
υπερβαίνω ασκαρδαμυκτί 
                         όσα βοούν την ομαλότητα
Κάθε εμπόδιο με απελευθερώνει
                     το ξεπερνώ και με ξεπερνάει
εισχωρώντας στο ερμάριο των ονείρων

όπου φυλάσσω τα ακριβά μου τιμαλφή
      για να στιλβώνεται έτσι η ύπαρξή μου 

Εγώ είμαι λοιπόν, ο καλπάζων ανάμεσα
                                                       στα όνειρα
όπως έλαφος ανάμεσα στις αχτίδες
                                                          του ήλιου
με την απορία στα μάτια
            δρέποντας ελευθερία και κατάνυξη


                                    Γιάννης Ποταμιάνος