Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Απόβραδο


Απόβραδο  

Γκρίζος ο ορίζοντας
            και τα βουνά λευκοί κυνόδοντες
Υπόκωφες βροντές και λάμψεις
Κάπου εκεί πίσω μαίνεται η καταιγίδα
Ο ουρανός για λίγο θα φωτίζει ακόμα
                                πρέπει να προλάβω
Να μαζέψω ξύλα για το τζάκι
                να γεμίσω με λάδι το λυχνάρι
Ο ουρανός απόψε κρύβει
                                        το πρόσωπό του
Ο άνεμος φυσάει,
                               τα σύννεφα έρχονται
Κι εγώ πρέπει
  με τόσες μπόρες, με τόσους ανέμους
να κρατήσω αναμμένο το λυχνάρι
                                  μέχρι να ξημερώσει
 
                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Η στιγμή

                    
Η στιγμή 

Ο χρόνος, είναι αδιαίρετος ο χρόνος
        χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον
Έχει εξουσία σ’ όσους έχουν μνήμη
                                              κι αισθήματα

Πιάσε μια φωτογραφία μου
    κι ας είναι κιτρινισμένη απ’ τον καιρό
κράτα την σφιχτά
                            να ‘χεις το πρόσωπό μου
ο χρόνος είναι αδιαίρετος,
                                   κράτα με στη μνήμη

Η στιγμή με συμπυκνώνει με κρατάει
                για λίγο ανάμεσα στα δάχτυλα
κι ύστερα ρέω
Η στιγμή μοσχοβολάει ύπαρξη
ανοίγει ξαφνικά σαν κόκκινο γαρίφαλο
                    και βάζει φωτιά στα πέλαγα
Αιωρείται σαν καντηλάκι κρεμασμένη
                                          στο εικονοστάσι
για να φωτίζει αυστηρά πρόσωπα αγίων
κι ένα πρόσωπο μάνας σκυμμένο
                                       που προσεύχεται

Μια στιγμή έχω κρατήσει από σένα
                μια στιγμή που φλογίζει όνειρα
μια εικόνα ασημόχαρη
               λαξεμένη μια νύχτα με φεγγάρι

Μια στιγμή είναι η ζωή μου
              λαξεμένη με φως του φεγγαριού


                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Σπάνιες γαίες


Σπάνιες γαίες  

Η νύχτα όπως λέμε ποίηση
       είναι κι αυτή ένα αδαμαντωρυχείο
Πρέπει να κοσκινίζεις πολύ χώμα
                   και τα διαμάντια σπανίζουν
Έτσι διαμάντια και ποιήματα
ακτινοβολούν μες στο σκοτάδι
         μας στέλνουν  μυστικά μηνύματα
με φρυκτωρίες που συλλαβίζουν
      πάντα στο αλφάβητο του άρρητου
                     και πάντα τη μισή αλήθεια

Γιατί αν στη φούχτα μας κρατάμε
                                       τη μισή αλήθεια,
η άλλη μισή μας λοιδορεί
                                και δραπετεύει ψηλά
σαν αερόστατο
                           γίνεται λαμπερό αστέρι
επωάζεται στο μαύρο σύννεφο
                                 και γίνεται κεραυνός
φως ανέσπερο που ταξιδεύει
                 αέναα στις ουράνιες στράτες

Έτσι που να μην κλείνει ποτέ
                             ο γήινος ορίζοντάς μας
και να τσιμπολογούμε σαν πουλιά
                     χωρίς να χορταίνουμε ποτέ
αφού πουλιά οι καρδιές μας
                αρκούνται σε λίγους σπόρους
                                          και γλυφό νερό
αλλά με πολύ φως και γαλάζιο ουρανό

                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Κυριακή απόγευμα


Κυριακή απόγευμα

Άνοιξες τα χέρια σου,
                   κι έφυγαν χιλιάδες πουλιά
Πέταξες και εσύ μαζί τους

Άνοιξες τα μάτια σου και κύλισαν
                                   ποτάμια δακρύων
Κύλισες και εσύ μαζί τους
             σκορπίζοντας την αρμύρα σου
Στην άκρη των χειλιών σου

Άνοιξες το στόμα σου,έγινες τραγούδι
               κι έφυγες καβάλα στο ρεφρέν

Άνοιξες τα αυτιά σου
         άκουσες τη δυστυχία του κόσμου
Και πήραν οι αγέρηδες τα όνειρά σου
Αφήνοντας τη μελαγχολία
                    για παρέα στη μοναξιά σου

Και ο καιρός μουντός, λυπημένος
                           να κλαίει σιγανή βροχή
Κυριακή απόγευμα
              όρθιος πίσω απ' το θολό τζάμι

Πώς αλλιώς αφού στο Χαλέπι
                             σκοτώνουν τα παιδιά;

                                                                                Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Ένα βράδυ μαζί

Ένα βράδυ μαζί

Κουλουριασμένα στα λινά σεντόνια
                                                  τα σώματα
ψάχνουν στο σκοτάδι, στριφογυρίζουν
  στα μονοπάτια τα κρημνά των πόθων

Όμως αιμορραγούν τα καρφιά
                                        της αποξένωσης
Και τρέχει από τις πληγές το σφρίγος
Ας βγούμε στο φως τυφλοί
                    οι πόθοι ας μας οδηγήσουν
                                              και τα όνειρα
Ας τελειώσει πια η προσμονή
      να βαρύνουν τα βλέφαρα οι ηδονές
Και οι ψυχές μας δίμιτες  κλωστές
Ας μας δείξουν την έξοδο
                                     απ' τον λαβύρινθο
Να φτάσουμε επιτέλους ωραιόψυχοι
                                 στο βλέμμα το ιλαρό

Φωτιά ο έρωτας ας μας κάψει,
  τα διαμάντια καίγονται δίχως στάχτη,
Διάττοντες αστέρες στιγμιαίοι
                  ας λάμψουμε μες το σκοτάδι
Και οι πόθοι ας γίνουν κεραυνοί,
                ηλεκτροσόκ στη μοναξιάς μας


Ένα βράδυ ας μείνουμε μαζί
                 θυελλοπαρμένοι ως το πρωΐ
 για να μας πάρουν μαζί τους
                                                οι σπιλίαδες
 στ’ ορθινό ατλάζι τ’ ουρανού

                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Μαζί σου


Μαζί σου

Πρώτα κατέρρευσε ο ουρανός
              ύστερα τ' άστρα έσβησαν
Ένα - ένα
              κατάπιαν τον εαυτόν τους
Έγιναν μαύρες τρύπες
κι εσύ έκλαιγες
               στην άκρη του κρεβατιού
Και κατόπιν σκοτάδι
Ξάπλωσες δίπλα μου,
                             η μουσική έπαιζε
Και εσύ σφιγγόσουν πάνω μου
                                     και γελούσες
Κι ύστερα έσμιξαν τα δάχτυλα
         Και πετώντας δραπετεύσαμε
Μακριά, πάντα νότια
                  στο δρόμο των πουλιών
Στις ζεστές θάλασσες
             όπου τ' άστρα άναβαν ξανά
Ένα - ένα
Και το φεγγάρι στη θέση του
Και ο ουρανός ξαναγεννιόνταν
                                           μαζί σου
Και εσύ σφιγμένη πάνω μου
                    έκλαιγες και γελούσες


                          Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Σε ελεύθερη πτώση


Σε ελεύθερη πτώση  

Είμαι ένας γδούπος
                            που δεν ακούσατε ακόμα
Είμαι ένας γδούπος που θα ακούσετε
                                                       οσονούπω
Η πτώση και η πτήση
                 Στ’ ατλάζι τ’ ουρανού πετώντας
Με τον αέρα ανάμεσα στα δάκτυλα
      Με τον αέρα ανάμεσα στα σκέλη μου
Εγώ γυμνός σε πτήση
                                  Εγώ γυμνός σε πτώση
Ο έρωτας σχεδόν σαν όνειρο
                               ανάβλεμμα ελευθερίας
πετάω κι ονειρεύομαι
                     πετάω και μ’ αρέσει το ταξίδι
                                 η πτώση δεν με νοιάζει
Είμαι ένας υπόκωφος γδούπος
                          που δεν ακούσατε ακόμα
Είμαι ένας γδούπος που θα ακούσετε
                                                       οσονούπω
Ένας δύτης που αιωρείται στους αιθέρες
Ένας μετεωρίτης σε πορεία πρόσκρουσης
            Ένας δεινόσαυρος προς εξαφάνιση
Είμαι μια κηλίδα στο βράχο
                           που θα ξεπλύνει η βροχή
Κι ύστερα χυμός στα άνθη των φυτών
                           να μοσχοβολάει η άνοιξη
Είμαι ένας γδούπος
                              με γαρύφαλλο στο πέτο
μια εύοσμη έκρηξη να διαχέομαι
                                     στην απεραντοσύνη
ένα ανάβλεμμα αυτοσυνείδησης
                                              του σύμπαντος

                                      Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Ο αιθεροταξιδευτής


Ο αιθεροταξιδευτής

Ο αιθεροταξιδευτής Ηλιάτορας
                                         ο νεφεληγερέτης
Στου γλαυκού ουρανού την παγωνιά
                                                          θάλλει                           
μοιράζοντας απλόχερα την θαλπωρή του

Το λυκαυγές
στον αμπελώνα των γαλαξιών
                                                  μεθυσμένος
                        απ’ τα τσαμπιά των άστρων
ο υπέρλαμπρος ταξιδιώτης τραγουδάει
                              το θαμβός της ψυχής του

Όμως κάθε απόβραδο
                      στις φυλλωσιές των δέντρων
παντρεύει το τραγούδι του
                                         με θλίψη μυστική
για να ιαίνεται η έπαρσή του
                             στα νυχτερινά τραγούδια
Ώστε
με το πλήρωμα του χρόνου, ταπεινός
                   στην αναπόφευκτη φθορά του,
να επιστρέψει ειρηνικά στην αγκαλιά   
                         της επουράνιας Ιθάκης του

Έτσι λοιπόν,
μετάρσιος ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
                 στο αέναο της απεραντοσύνης,
ολόγυμνος ο καψερός
                          στους παγερούς λειμώνες  
δρέπει ζείδωρος την αμείλικτη θνητότητα
                     «θανάτω θάνατον πατήσας»

                             18 Ιανουαρίου 2013
                             Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Βραδινός περίπατος


Βραδινός περίπατος

Σε δρόμους σκοτεινούς περπατάει
                            τη νύχτα ο ταξιδευτής
Σε υπόγειες διαδρομές
όπου με την υπομονή του σκώληκα
          τη ζωή παραμονεύει ο θάνατος

Το τραίνο προχωράει
                                     στις γραμμές του
Σε στάσεις  ισαπέχουσες 
                         με περιμένει η Κυριακή
με ρούχα καθαρά και παιδικές φωνές
με πρόσωπα οικεία και φλυαρίες
                                               αδιάφορες

Ένας προσωπικός περίπατος
                                        στο τετριμμένο
Κι η βεβαιότητα πόσο ίδιος παραμένω
πράγμα παρήγορο
                           κι ωστόσο ανυπόφορο

Φιλοσοφώ ως την έκρηξη
                                      των αδένων μου
ώσπου ο Ίμερος να κοντύνει 
                          τα μεγάλα ερωτήματα
Πως αλλιώς
αφού το σώμα είναι ο Προκρούστης
                                      του αδιανόητου 

Ευτυχώς όμως τη νύχτα ο ταξιδευτής
      περπατάει σε δρόμους σκοτεινούς
όπου παραμονεύει ο θάνατος
και λάμπουν τα ερωτήματα σαν άστρα

Έτσι το άρρητο όνειρο της νύχτας
            παραμένει ο πόθος της ημέρας
Πως αλλιώς
                  αφού ο πόθος του άρρητου
παίρνει φωτιά μετά το ηλιοβασίλεμα


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Φεγγάρια ενός άλλου ουρανού


Φεγγάρια ενός άλλου ουρανού   

Μια θαμπάδα πάντα θολώνει το τοπίο του
Η ζωή του ένας δρόμος για το ανέφικτο

Του άρεσε ν’ αγναντεύει τη θάλασσα
Μια συνωμοσία της σιωπής
                              η συγχορδία των κυμάτων
Έτσι που η σκέψη του να ταξιδεύει
                                                 στον αφρό τους

Ο δρόμος του είναι χωρίς γυρισμό
                                        ίσως και χωρίς ταξίδι
Μόνο την νύχτα ενός άλλου ουρανού
                με περισσότερα φεγγάρια,
                                                        ονειρεύεται
κάθε βράδυ κοιτάει τον ουρανό
                                              μουρμουρίζοντας
Πως δεν αξίζει η ζωή χωρίς φεγγάρια
Πως τα φεγγάρια είναι τα λουλούδια
                                      μιας εύοσμης νύχτας
φυσιογνωμίες της ασημένια θάλασσας

Ω! Εσείς
Φεγγάρια της πηχτής σιωπής
                                                       μιλήστε του
Φεγγάρια με το χαμηλωμένο βλέφαρο
            Φεγγάρια με το ασημένιο χαμόγελο
Η ζωή του είναι μια θάλασσα
μια βάρκα με πανί που ταξιδεύει
                                 και πουθενά δεν φτάνει

Το ταξίδι του είναι χωρίς γυρισμό
κι εσείς φεγγάρια των ονείρων του  
                 φωτίστε το δρόμο της φυγής του

                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη


Μια ηλιαχτίδα κελαηδάει κατάνυξη

Πόσο βάρος ασήκωτο έχει ένας σιναπόσπορος                                                 
Πόσο βάθος ανεξερεύνητο μια στιγμή αγάπης                                                   
Πόση μουσική μελιστάλαχτη
                             μέλπει η φωνή του αηδονιού
καθώς παφλάζει ήσυχα στην όχθη
                                             η ροή του ποταμού

Κι όταν η σκοτεινή νύχτα ζητά το μέγα έλεος
                          έρχεται η έκρηξη ενός άστρου
κι ο χρόνος φοράει φτερά Αρχαγγέλου
                    κι έρχεται με τη σπάθα σηκωμένη
να τεμαχίζει τη συνέχεια
                 για να δώσει στο έρεβος συνείδηση

Ένα φωτεινό μήνυμα  
            ανάμεσα στα φυλλώματα της ρεματιάς
        είναι η ηλιαχτίδα και κελαηδάει κατάνυξη

Κι όταν έξω απ’ τη σκοτεινή σπηλιά
                                              σε ουράνιο φόντο
ένα πουλί υπόσχεται αέναο μέλλον
τότε ίσως μια τέτοια ομορφιά
                                 είναι υπόσχεση σωτηρίας

Γιατί όποιος ονειρεύεται στο σκοτάδι
στη λιακάδα ίσως αντέξει το ζόφο της ημέρας
                        και τις πληγές του τετριμμένου
αφού το ουσιώδες
                       έχει τους κλώνους του στο φως
          αλλά τις ρίζες του βαθιά μες το σκοτάδι

                                           Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ρήγματα στο λευκό


Ρήγματα στο λευκό

Να παίρνεις την ελευθερία της θάλασσας
                          το πάφλασμα της νηνεμίας
την αντάρα της θύελλας
               κι αβίαστα να ποιείς συναίσθημα

Να παίρνεις μια φούχτα ανατολή
       ένα ουράνιο τόξο και δυο σύννεφα
                           κι αβίαστα να ποιείς ταξίδι

Να παίρνεις ένα καραβάκι πλησίστιο
                           και να ταξιδεύεις ανάμεσα
στις γραμμές του τετραδίου,
                       από περιθώριο σε περιθώριο

Να αγναντεύεις νοσταλγία
Να ψάχνεις ρήγματα στο λευκό
                                 για να ριζώσεις ρήματα
Και να γράφεις
                ξέροντας  πως έρχεται χειμώνας,
πως το χειμώνα φυσάει
                         και πως τα ποιήματα πρέπει
να ριζώνουν βαθιά στον κρόταφο
                                                     σαν σφαίρες
κι ας πλημμυρίζει με αίμα η σελίδα


                                          Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Η σκιά σου


Η σκιά σου

Η νύχτα στο πλακόστρωτο
                            τα βήματα βαριά
και στο δισάκι μου στον ώμο,
                                        η μοναξιά

Ψάχνω
για το φτερούγισμα στο στήθος,
πού ‘ρχεται ξαφνικά
       καθώς προβάλει η σκιά σου

Ψάχνω στους φανοστάτες
το πρόσωπό σου απελπισμένα,
κάτι να μου πει
                        έστω και τετριμμένο

Το πρόσωπό σου άγνωστο
                      σιωπηλό κι αδιάφορο
Γι’ αυτό ψάχνω απεγνωσμένα
                                        τη σκιά σου
τουλάχιστον εκεί
φωλιάζει η νύχτα σου
                        ανέστιες υποσχέσεις


                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Το ξόρκι

  
Το ξόρκι   

Κι ατενίζοντας
               τη θολή γραμμή των οριζόντων
είδαμε το ουσιώδες να μας διαφεύγει

Πώς να εξορκίσεις το άρρητο
                                               μ’ ένα ποίημα

Να περιγράφεις την πληγή δεν αρκεί
όταν το ρήγμα εκτείνεται ως τα θεμέλια
                             ως την αρχέγονη αταξία

Η πολυσημία ρέει στους νευρώνες μας
                                   
Έτσι που ίσως μόνο ο άνεμος γνωρίζει
τους στροβιλισμούς
                   που ταξιδεύουν τα σύννεφα

Όμως σ’ εμένα
το μινυρίζουν μυστικά τα φυλλώματα
                                          του φθινοπώρου
πως ο νόμος της φθοράς
                    είναι ο νόμος της αφθαρσίας

Γι αυτό ακριβώς κι εγώ, πρώιμα ξορκίζω
                                                  τον χειμώνα
σιγοτραγουδώντας το καλωσόρισμα
                                                    της άνοιξης


                                     Γιάννης Ποταμιάνος