Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Ο καινούργιος χρόνος


Ο καινούργιος χρόνος

Ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι,
Και τα περίεργα φουσκώματα
Τινάχτηκε από μέσα μου
Ένα πολύχρωμο αερόστατο
Και άρχισα να ανεβαίνω
                           στα σύννεφα
Τα δένδρα με χαιρετούσαν
Τα ποτάμια κυλούσαν
Οι σκύλοι αλυχτούσαν
Αδύνατο να κατέβω
Ίσως να με απογειώνουν,
                               σκέφτηκα,
εκείνα τα υπόγεια ρεύματα
της έμφυτης αισιοδοξίας μου
Και έφευγα   
προς τον καινούργιο χρόνο,
                 καβάλα στο ποίημα
Τραγουδώντας την αγάπη
Μεθώντας
     με τις  άλικες σταγόνες
                       του λυκόφωτος
Φτάνει πια,
Κεντήστε με, με τη λόγχη
               της αμφιβολίας σας
Δώστε μου μια νότα
                       με-λα-γχολίας,
Μπας και προσγειωθώ
Με τόσο ψηλά πετάγματα
Θα λιώσουν τα φτερά μου
Και σαν τον Ίκαρο
                          θα τσακιστώ
στον κόσμο μας
                      τον  απόκοσμο 

                   Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Ειρήνη ο μέγας πόθος


Ειρήνη ο μέγας πόθος 

Στα συντρίμμια η απόγνωση
                                           γίνεται αγανάκτηση
έκρηξη ή φυγή
Πώς να μην διψάς για λίγο ουρανό ειρήνης

Πολύ το σκοτάδι που κουβαλάμε
                                               κάτω από τον ήλιο
Εκεί τα φίδια κι οι σκορπιοί της εξουσίας
                                       μάχονται έως θανάτου
Εκεί και τα όνειρα κείτονται γκρεμισμένα
                                       όπως αρχαίες κολώνες
κατάσαρκα στο χώμα οι σπόνδυλοι
                                      απολιθωμένοι σκελετοί
                                         αρχαίου δεινοσαύρου

Κι η ειρήνη ο μέγας πόθο, επίμονος σπόρος
                        όπως τσουκνίδας στα οικόπεδα
Η σκληρότητα του φετινού χειμώνα
                  φουσκώνει τα κύματα του Αιγαίου
Αλυχτάνε τα σκυλόψαρα χαρούμενα
                   στο παγωμένο φως των αστεριών
               και τα δελφίνια θρηνούν ανήμπορα

Στη μεγάλη νύχτα καντηλάκια οι ελπίδες
τρεμοσβήνουν στο σκοτάδι
                    κι όλοι να ποθούν αχόρταγα ζωή
 Στις συγχορδίες των κυμάτων
                                                πένθιμη μουσική
η μπάντα καλωσορίζει θάνατο

Αυτό το ουρλιαχτό στα Ελληνικά νησιά
                                                 είναι ανθρώπινο
                          δεν είναι παιγνίδι του ανέμου
Πόσα παιδιά θαλασσοπνίγονται άραγε
                                          τούτη την άγια νύχτα

Η γλώσσα της ανθρωπιάς
                                           είναι πανανθρώπινη
ας την φωνάξουμε όλοι μαζί για ν’ ακουστεί
έτσι που τα αυτονόητα να γίνουν κατανοητά

Δεν γίνεται αλλιώς
                      πρέπει να σπάσω το κεφάλι μου
                                            να γίνει λαμπηδόνα
κι ας πιάσουν φωτιά τα πέλαγα
                                      να φωτιστεί η αλήθεια

Ντρέπομαι να το πω μα ελπίζω ακόμα
στο βολβό που κουβαλάμε στο στήθος μας
                                       μυστικά και αθόρυβα
μήπως κι ανθίσει ξαφνικά
εκτοξεύοντας παντού χρώματα κι αρώματα
σπάζοντας με πάταγο τον πάγο
                                              της αμεριμνησίας

                                    24 Δεκεμβρίου 2015
                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Η Διαστολή


Η Διαστολή

Ένα μεγάλο πολυρροιβδο
                              κίτρινο μπαλόνι γυρίζει
Δυο παιδιά κάθονται και το κοιτάζουν
Το μπαλόνι γυρίζει
                                και τα παιδιά γυρίζουν

Το αειτάραχο μπαλόνι φουσκώνει
       οι άνεμοι, οι θάλασσες οι καταιγίδες
Το αεικίνητο μπαλόνι περιστρέφεται
                                   σε ανατολή και δύση
Το μπαλόνι ανεβοκατεβαίνει
                                               στον ορίζοντα
η άνοιξη, το φθινόπωρο
                            ο χειμώνας, το καλοκαίρι

Τα παιδιά απλώνουν τα χέρια τους
                                                        χαίρονται
και χαιρετάνε ένα κόκκινο φεγγάρι
Όμως το κίτρινο μπαλόνι φουσκώνει
                                                           διαρκώς

Τα παιδιά δεν ξέρουν πως κάποια στιγμή
                                   το μπαλόνι θα σκάσει
πως η θάλασσα, τα βουνά,
                               τα ποτάμια και τα δάση 
         θα γίνουν λαμπηδόνες, να φωτίζουν
όλα όσα τα παιδιά κοιτάνε
                        αγκαλιασμένα μες τη νύχτα

 Ένα μεγάλο γαλάζιο μπαλόνι γυρίζει
   γύρω απ’ το αειτάραχο κίτρινο μπαλόνι
                    τα παιδιά πάνω του αμέριμνα
χαίρονται και κοιτάνε
                         όσα θα γίνουν λαμπηδόνες
τη θάλασσα, τα δάση τους κάμπους
                                                       τα ποτάμια
Το κίτρινο μπαλόνι θα σκάσει
                                              όπως βεγγαλικό
                   το γαλάζιο θα γίνει λαμπηδόνα

Και τα παιδιά;
    Αχ έρωτα ακαταμάχητε σώσε τα παιδιά
                             δραπέτευσέ τα στ’ άστρα

                               20 Μαΐου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος

Πολυρροιβδον: Αυτό που περιστρέφεται με μεγάλο θόρυβο και ταχύτητα
Βλέπε: «Τα χριστούγεννα του παπαδιαμάντη,  Κ. Βάρναλη»

 (κε  πάνω ες τν βράχον τν μαστιζόμενον π θυέλλας καλαίλαπας κα λικνιζόμενον π τ πολυτάραχον κα πολυρροιβδον κμα…)

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Η σειρήνα


Η σειρήνα

Στις δαιδαλώδεις διαδρομές
                                           των λαβυρίνθων
τρωγλοδύτης, μελετώντας
τα πετρώματα των λέξεων,
σπουδαιολογώντας τα στρώματα
                                                των ιζημάτων
εντάσσω, χαράσσω, επιτάσσω
                              χτίζω και γκρεμίζω Λόγο
ολίγον υψηλότερο του ορθού

Στον όρθρο,
                     τότε που ξεχειλίζει το κανάτι,
όταν κοιμούνται οι φρουροί
                                                   στις ντάπιες,
δραπετεύω ο τρωγλοδύτης
                                          στα αστρολίβαδα
να μαζεύει νέκταρ
                                    η αστρομέλισσά μου

Έτσι εγώ μπολιάζω το ρήμα
                                               με ευφροσύνη
και γονιμοποιεί ο ρυθμός την αταξία
                          να γεννά μορφές και άνθη,
που κάποιοι τα ονομάζουν Θεό ή Λόγο
                                                      
Τι κατάντια! Ο Λόγος να δένεται
                                  με τα γόρδια κορδόνια
αλητευόντων σωματίων και σωμάτων
Αυτό που λέω είναι:
πως όπως και να συνδυάζω
                                             τις ψηφίδες μου
τα νετρίνο, αναβοσβήνουν
                                             τη σειρήνα τους,
περνούν ανάμεσα στους στίχους μου
                                          και  με χλευάζουν,
αφήνοντας σύξυλο ποιητή,
                                        ομορφιά και νόημα,
και ενδεχομένως διαλαλώντας αφωνία   


                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Ηλεκτρικό χελιδόνι

  
Ηλεκτρικό χελιδόνι   

Όλοι κοίταξαν προς το παράθυρο
Ψαλίδισε τον αέρα το ηλεκτρικό χελιδόνι
Έφερε τρεις στροφές γύρω
                                          απ’ τον πολυέλαιο
Δίπλωσε τα μεταξένια του φτερά
                                                        και κάθισε
                                   στον ώμο του ομιλητή

Το ακροατήριο χειροκροτούσε
Αξιοσέβαστος με βραβεία πολλά
                                                    και αξιόλογα
Διπλώματα
πληροφορικής, τεχνολογίας μαθηματικών
Πάντα καινοτόμος
                 θριαμβευτής του μέλλοντός μας
Το ακροατήριο χειροκροτούσε
Άνθρωπος μακριάς θωριάς 
            καβαλάρης μακρινών αποστάσεων

Το ηλεκτρικό χελιδόνι ανίχνευε το χώρο
                                                  με υπερήχους
πετούσε με τα μεταξένια του φτερά
Είχε τεχνητή νοημοσύνη
κι όπως ισχυρίζονταν ο εφευρέτης του
                                  είχε και συναισθήματα

Το ακροατήριο χειροκροτούσε
                                      Η αμοιβή του μεγάλη
Δόξα, δημοσιεύσεις, διαλέξεις, βραβεία
Το ακροατήριο μαγεμένο
                           χειραψίες, χειροκροτήματα

Η διάλεξη τέλειωσε, οι θέσεις άδειασαν
               γύρισε σπίτι κυφός και λυπημένος
παρέα μ’ ένα λυπημένο ηλεκτρικό χελιδόνι
                              Ο καθένας στο κλουβί του

Εδώ και μέρες το είχε καταλάβει
το ηλεκτρικό χελιδόνι του
                                   είχε και συναισθήματα
          αλλά ένοιωθε μόνο λύπη και μοναξιά
όπως άλλωστε κι ο ίδιος!


                                    Γιάννης Ποταμιάνος