Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Τα φτερά πονάνε


Τα φτερά πονάνε  

Τα πουλιά είναι οι μεγάλοι απόντες
Ουρανέ τα σμήνη σου λιγόστεψαν
όμως τα λίγα πουλιά που ξέμειναν
     μας δείχνουν δρόμους ελευθερίας
                                           και μοναξιάς

Τα πάρκα είναι νησίδες άλλων εποχών
η μεγάλη νοσταλγία
                 του αρχέγονου εαυτού μας
Όσο μεγαλύτερη η μοναξιά
            τόσο μεγαλύτερη και η κραυγή
Κι’ ο άνεμος μες στις χαραμάδες
                        να σφυρίζει αδιάφορος
Το ρήγμα της καρδιάς μου ματώνει
                                         τα μεσάνυχτα
Οι μνήμες μου γίνονται πιο ρευστές
                                  στο φεγγαρόφωτο
ρέουν στις φλέβες σαν θολό ποτάμι
ψάχνουν το δρόμο της θάλασσας
                                 την απεραντοσύνη
Εικόνες κρυμμένες στα συρτάρια
                                                της ψυχής
πρόσωπα θολά και σκόνη
Λυτρώνει η λησμονιά πονάει
           κι η γοητεία του κελιού μεγάλη

Ναι το ξέρω καλά
           στο πέταγμα τα φτερά πονάνε
κι όμως εγώ
           επιμένω να σας δείχνω ουρανό

                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου