Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου

  
Το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου  

Στο μέσα μου πηγάδι
                                 βασιλεύει η σκοτεινιά
Καθώς πέφτουν από ψηλά
                          τα χαλίκια του παράλογου
Στην  επιφάνεια του νερού
ασπαίρει ομόκεντρα
                                 η ηχώ του φόβου μου
καθώς με καταδυναστεύει το άρρητο
Έτσι που ψηλά απ’ το θάμβος τ’ ουρανού
αφουγκράζομαι στο βογκητό των άστρων,
                                         τις κραυγές τους
όταν αυτόχειρες
        καταρρέουν στην εσώτερή τους έλξη

Σκιές,  στο βάθος σκιές και τέφρα
που διαχειρίζεται
                           η γεωμετρία του θανάτου
στη μαύρη τρύπα
                         που καταβροχθίζει το φως

Ένα πηγάδι στο στήθος μου
                                            είναι απύθμενο
ορέγεται όνειρο καθώς περιμένει
τα χαλίκια του παράλογου
                             να ταράξουν τα νερά του
για να ‘ρθει η έκρηξη να ανατινάξει βυθό
να χάσουν οι θεοί το πρόσωπό τους
        να γίνει φως να γίνει ζωή και θάνατος

Ένα πηγάδι μια ουλή στο στήθος μου
                     κι ένα κομμάτι ουρανός ψηλά
με τα καρφιτσωμένα αστέρια
                                     να στέκουν μακρινά
Ένα πηγάδι στο στήθος μου, μια ουλή
              λίγο νερό και πολλή αστερόσκονη
να γίνομαι πηλός να γίνομαι λαχτάρα

Κι’ όμως ακριβώς εκεί
                          στο φιλιατρό του πηγαδιού
       φεγγοβολάει επίμονα η προοπτική μου,
να νοσταλγώ στις αναλαμπές των άστρων
τρέμοντας σύγκορμα και σύψυχα
                                        στις σκιές των ιδεών

Ναι ακριβώς εκεί σ’ ένα κομμάτι ουρανό
                           στο λιβάδι του παραλόγου
να σκαλίζω την αρχέγονη τέφρα  
       ψάχνοντας το άλλο πυρίμαχο Εγώ μου  


                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Το νησί


Το νησί   

Μοναχικό
μες στα θαλάσσια ρεύματα
                      θαλασσοδαρμένοι βράχοι
Αυτό το νησί με κυριεύει
Κάθε μέρα λες και μεγαλώνει
Αυτό το νησί με μια σπηλιά σαν μάτι
με κοιτάζει και με καλεί
                                 να περάσω απέναντι

Σ’ αυτό το νησί δεν υπάρχουν πόλεμοι
και τα λουλούδια ευωδιάζουν ειρήνη
Τ’ αγριοπερίστερα φωλιάζουν
                                         στις σπηλιές του
κι απ’ τα ηφαίστεια οι κληματόβεργες
                                  τάζουν γλυκό κρασί

Σ’ αυτό το νησί οι άνθρωποι
                                          ξεχνούν τα μίση
κι ο πρωινός χαιρετισμός είναι
                              «καλημέρα σύντροφε»
Αυτό το νησί με μια σπηλιά σαν μάτι
είναι δίπλα μας και μας καλεί
                   να διασχίσουμε την τρικυμία

                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Με τις ευχαριστίες μου για τη δημοσίευσή του
στην Ιουλία Λυμπεροπούλου και στο περιοδικό
CityMag - online magazine (CMOM)


Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Ελλοχεύουσες εκρήξεις


Ελλοχεύουσες εκρήξεις  

Χάθηκε ο έρωτας
                  στους δρόμους της οθόνης
διανυκτερεύει ο πόθος
           στης μοναξιάς τα πληκτρολόγια

Όλα συνωμοτούν για μοναξιά

Απόμακρη ακούγεται η καταιγίδα
           πίσω απ’ τα τζάμια
                                   ξεθυμασμένο δέος

Η μεταφυσική σκοντάφτει διαρκώς
                                 σε λέξεις άγνωστες

Τα σύννεφα όλα ίδια  
           σαν πρόβατα στη στάνη
                                     βόσκουν ουρανό
Η βροχή συνεπής στα ραντεβού της
                             σαν ερωτευμένη κόρη
Ακούγεται σαν κούφια απειλή
                                                ο κεραυνός

Όμως η Ιστορία συνεχίζει
          να λιπαίνει με αίμα
                                     τους τροχούς της
πέφτει σηκώνεται και επιμένει
με υπομονή να χτίζει στα εργοστάσια
                                             Πληθυντικό
Επιμένει να φλογίζει το νου των νέων
               με οπτασίες κοινοκτημοσύνης
και καλλικέλαδες επαναστάσεις

Έτσι για να ‘ρθει η μεγάλη καταιγίδα
πολύβουη και απρόβλεπτη
                              να σαρώσει μοναξιές


                            Γιάννης Ποταμιάνος