Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Η μικρή ροδιά


Η μικρή ροδιά  

Η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                     αγαπάει τ’ άστρα
Τις νύχτες του καλοκαιριού
                         σαν κρύβεται το φεγγάρι
η μικρή ροδιά του κήπου μου
                               μαζεύει πεφταστέρια
και τα κρεμάει στους κλώνους της
                            να γίνουν σκουλαρίκια
                                    
Πολύ δύσκολα στον ουρανό
                                   πιάνεις πεφταστέρια
σου καίνε ανελέητα σαν κάρβουνα
                                                        τα χέρια,
όμως η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                        είναι ερωτευμένη
γι’ αυτό,
          μ άστρα κατακόκκινα στολίζει
                                             τα μαλλιά της

Η μικρή ροδιά του κήπου μου
                           αγαπάει πολύ το κόκκινο
Έτσι μαζεύει στάλα στάλα το αίμα
               των ταξιδευτών που σφάχτηκαν
    στις κακοτράχαλες ενέδρες τ’ ουρανού
και φτιάχνει μια χειροβομβίδα
                    που σαν εκραγεί το λυκαυγές
                         στις κορυφές των δέντρων
βάφει ολοπόρφυρο το ξύπνημα του ήλιου

Σήμερα κρατώ στο χέρι μου
                                        ένα γινωμένο ρόδι  
Γονατισμένος το προσφέρω  
                              σε μια όμορφη γυναίκα
Η γυναίκα δακρυσμένη σπάζει το ρόδι
και μου γεννάει επτά παιδιά,
                                         επτά νέα αστέρια
που σέρνει η πούλια στο χορό
                                για να ζηλεύει ο χάρος

Η γυναίκα μου αγαπάει τα παιδιά
                   η ροδιά μου αγαπάει τ’ άστρα
γι αυτό στις στράτες τ’ ουρανού
                  σπέρνουν χαρά κι απαντοχή 
                              να μάχονται με το χάρο

Σε νύχτες φθινοπωρινές
                               σαν βγαίνει το φεγγάρι
η μικρή ροδιά του κήπου μου
                                     σπάει τα ρόδια της
και  σκορπάει μες τη νυχτιά
                    χιλιάδες ρουμπίνια φωτεινά,
μυριάδες πυγολαμπίδες
κάθε σπυρί και μια ευχή
                                   κάθε σπυρί κι ελπίδα

                                5 Οκτωβρίου 2013
                               Γιάννης Ποταμιάνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου