Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Αφέτης των ανέμων


Αφέτης των ανέμων  

Νηφάλιος να τοξοβολείς,
                  μα μη με ρωτάς για στόχο
όμως πάντα να ψάχνεις τη ρωγμή,
                 στη φτέρνα την ακάλυπτη
και τον τρόμο
                 στην όψη του κολλυβιστή
καθώς θα σέρνεται
                      στο άρμα σου δεμένος  
                                             
Την αμφιβολία σου πνίξε τη
             στην εύγλωττη σιωπή
                                  του πεινασμένου
και μην ευτελίζεις τον αγώνα του
                    με στόχους λυμφατικούς
            και γνέφαλα του τετριμμένου
Άνοιξε τους ασκούς σου
       και δώσε όραμα ερίτιμο, ποιητή
                     γίνε αφέτης των ανέμων
Άσε τη διπλωπία
              και κράτα το δοιάκι στιβαρά
Τι κι αν τρίζει το σκαρί στη θύελλα
         αυτός είναι ο δικός σου δρόμος,
γεμάτος Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες

                               8 Φλεβάρη 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Στο πέτρινο πεζούλι


Στο πέτρινο πεζούλι  

Σαν έρχονταν το δειλινό
               ανέβαινα σ’ ένα μικρό λοφίσκο
κι η ψυχή μου γίνονταν πουλί
            και πέταγε κατά τις βουνοκορφές
μπας και δεν σταματήσει ποτέ
                                                  το λιόγερμα

Όμως σύντομα γυρνούσε πίσω
                         με χαμηλωμένο το κεφάλι
και κάθονταν στο πέτρινο πεζούλι
                                          του σπιτιού μου
παρέα με το γιασεμί και το γεράνι

Και τότε ήταν που το αεράκι έφερνε
                   τη μυρουδιά του ευκαλύπτου
και μια υποψία αλμύρας στα ρουθούνια
Να μου θυμίζει το αέναο ταξίδι
                                                 των κυμάτων
που φθάνουν ως τα μυθικά λιμάνια
                 σε μέρη μακρινά κι αγαπημένα

Τότε ήταν
             που το ταξίδι γίνονταν αποθυμιά
κι η μοναξιά αβάσταχτη
       στο πέτρινο πεζούλι του σπιτιού μου
περιμένοντας
παρέα με το γιασεμί και το γεράνι
                                            ως τα χαράματα
Εσένα που ποτέ δεν θα ξανάρθεις

Να έτσι που τώρα ντύθηκες
με χρώμα βαθυπράσινο
                  και μυρωδιά κυπαρισσόμηλου,
έτσι που ξάπλωσες γαλήνια στη χλόη
κοιτώντας κατά ‘κει που πάντοτε κοιτάμε
                                              μπας και δούμε
πίσω απ’ την κουρτίνα της σκηνής
                                       το μέγα σκηνοθέτη
Να έτσι, παρέα με το γιασεμί και το γεράνι
θεατές στου κόσμου τη μοίρα ανήμποροι
          μέτοχοι στο ολοκαύτωμα της νύχτας
Έτσι ακριβώς όπως
               συμβάντα  στα χνάρια του φωτός
ζούμε και πεθαίνουμε όπως τ’ αστέρια
             στιγμιαίες εκλάμψεις μες τη νύχτα

Ναι τότε ακριβώς είναι
                   που το ταξίδι γίνεται αποθυμιά
κι η μοναξιά
                    έχει μυρωδιά κυπαρισσόμηλου
τότε ακριβώς, αποβραδίς
          στο πέτρινο πεζούλι του σπιτιού μου
Κι εσύ να λείπεις

                            15 Αυγούστου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Νύχτα Αυγουστιάτικη


Νύχτα Αυγουστιάτικη  

Νύχτα Αυγουστιάτικη
                          του φεγγαριού ασημένια κόρη
πως αγαλματώθηκες στη ράχη του βουνού
και στέκεις λυπημένη εκκλησιά
               ν’ αγναντεύεις τα θαλασσινά ρυάκια;
 Νύχτα Αυγουστιάτικη
που με φωτίζεις κι όμως μ’ αφήνεις σκοτεινό
                              όσο κι αν λάμπει το φεγγάρι
Στο βάθος τ’ ουρανού
            πέρα απ’ το ξέφωτο της γειτονιάς μας
αλυχτάνε τα σκυλιά τον άγνωστο διαβάτη

Σηκώστε τα πανιά
             τούτο το σαπιοκάραβο αντέχει ακόμα
Αχ θάλασσα!
Πόση ομορφιά κρύβεται στο γαλάζιο σου
                            ακριβώς όση και στο πράσινο
Άνεμος ο κοινός μας παρονομαστής
             αυτός δεν έχει σύνορα ούτε χρώματα

Νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε,
         κι ο άνεμος θωπεύει την ασημένια κόρη,
εδώ ακριβώς σε ξαναβρίσκω στ’ ανέμισμα
                                                        της κόμης σου
όπως ανάβλεμμα ονείρου το γλυκοχάραμα
         που σβήνεται στο πρώτο φως του ήλιου

Νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε,
                               κι εσύ μου ανήκεις ομορφιά
αφού ξέρω να σε βρίσκω  σ’ ένα χάδι,
                             σε μια ματιά κι ένα τραγούδι
στο χτυποκάρδι και στο φιλί του κοριτσιού
στο αιώνιο και ουσιώδες
                      του προσωρινού και ασήμαντου

Όμορφη νύχτα Αυγουστιάτικη απόψε
                   όσο κι αν πλησιάζει το φθινόπωρο

                            17 Αυγούστου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

Θλιμμένα φεγγάρια


Θλιμμένα φεγγάρια

Θλιμμένα φεγγάρια απόψε
                                                τα μάτια σου
πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων
         με κοιτάζουν καταμεσής στη νύχτα
Η πνοή μου θροΐζει στα φυλλώματα
                                                  των πεύκων

Αν αισθανθείς το χάδι μου θυμήσου
πως σηκώσαμε μαζί 
                             παλίρροια στο πέλαγος
Θυμήσου τα γυμνά πόδια μας
                                                    στην άμμο
να ιχνογραφούν ακαταμάχητους πόθους
Θυμήσου τα κάστρα μας
Την ανάσα μας θυμήσου
                         να σηκώνει του πελάγους
                                   τα αειτάξιδα κύματα
      ως την κορφή των αγέρωχων βράχων

Τα μάτια μου θυμήσου
                                 να κοιτάζουν τ’ άστρα
Τ’ άστρα θυμήσου μες τη χούφτα μου
                                        να στα προσφέρω
και το αίμα μου στο λυκαυγές θυμήσου
Τα ματωμένα σύννεφα
                               στ’ ατλάζι τ’ ουρανού
και τα ονειροτάξιδα θυμήσου

Ίσως ο έρωτας, ίσως το φεγγάρι
είναι που φωτίζουν απόψε
                               τις λέξεις μου θλιμμένα
Στο ημίφως όμως
                     όπου τρεμοσβήνουν οι σκιές
εκεί ακριβώς γλυκαίνει η μνήμη και
κυλάει στις φλέβες μου σαν ήσυχο ρυάκι

Θλιμμένα φεγγάρια απόψε
                                             τα μάτια σου
με κοιτάζουν καταμεσής στη νύχτα
και το πολύρροιβδο κύμα έρχεται
                                                καλπάζοντας
με υψωνένη την άσπρη χαίτη του
να σκάει στο ακρογιάλι της ανάμνησης

Θλιμμένα φεγγάρια απόψε  τα μάτια σου
κι η θλίψη τους τραγούδι
                              να ταξιδεύει στο πέλαγος  

                               16 Ιουλίου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος