Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Σύννεφο με νυφικό

    
Σύννεφο με νυφικό

Το σύννεφο φορούσε άσπρο νυφικό
         ήταν διάφανο όπως γυάλινο ενυδρείο
και μέσα του κολυμπούσαν 
                                               όμορφα κορίτσια
γυμνά, με τον ήλιο ανάμεσα
                         στους ανοιχτούς μηρούς τους
Κι ο αέρας έφερνε τον εύοσμο οίστρο
                                              της υγρασίας τους
Κι ορθώνονταν το φλογοδίαιτο ορμέφυτο  
                               των νυμφόληπτων νεαρών

Ένας ψαλμός ανέβαινε ως τα ουράνια
                         μακάριοι οι ιπτάμενοι άγγελοι,
                              μακάριοι κι οι νηφμόληπτοι
Ίσως αυτοί μυρίσουν τα λευκά στήθη
                                  μες τα διάφανα σεντόνια
Εκεί κοντά στο λυκαυγές
            που τα χέρια ασυναίσθητα
                                           ψάχνουν άλλα χέρια
τα σώματα άλλα σώματα,
                                       τα όνειρα άλλα όνειρα

Όταν ο βραχνός τζίτζικας τραγουδάει
                                          μόνο για το τραγούδι
κι ο πόθος γυρεύει απεγνωσμένα πόθο,
ίσως κι ο ξαγρυπνισμένος ποιητής βρίσκει
          τον έρωτα στην άκρη της γραφίδας του

Κι όλα αυτά πριν το ξημέρωμα
                     που ξυπνάει ο ανθρωποφύλακας,
αυτός ο ληξίαρχος των πόθων
      που τακτοποιεί το χάος του βυθού
                                              πριν την κάθε αυγή
Ποιος ξέρει; Ίσως ο έρωτας
                                      είναι μύστης των σκιών
φυτρώνει σε μέρη σκιερά κι απρόσιτα
όπως αγριολούλουδο στα κρημνά των βράχων
Εκεί ανθίζει και σκορπάει την ομορφιά του
να τη φοράει το άσπρο σύννεφο,
          που ταξιδεύει στους  γλαυκούς ορίζοντες
Έτσι για να κολυμπούν μέσα του,
όμορφα κορίτσια με ανοιχτούς μηρούς
                                 και μακροβούτια του βυθού

                             15 Φλεβάρη 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου