Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Πρωτομαγιά, οίστρος ταξικός


Πρωτομαγιά, οίστρος ταξικός

Πρωτομαγιά
----------- κάτι σαν διαδήλωση που τελείωσε
Όπως μυρμηγκιές κύματα
---------------------  ανάμεσα στις Κυκλάδες
Όπως επιτάφιος που κουβαλάει το πλήθος
-------------------  Όπως ξόδι σε πεδινό χωριό

Κι αυτός ν’ αγνοεί και ν’ αρμενίζει
----  σφυρίζοντας θύελλα με λάβαρα στον ώμο
Στην πλάτη του ένα δισάκι γεμάτο οιμωγές,
--------------------- αλαλαγμούς και βογκητά
Όπως απελπισμένο γαύγισμα σκύλου
---------------------------------  το καταχείμωνο
Φόβος και δέος,
μυρμηγκιά τα κύματα ανάμεσα στις Κυκλάδες
Φόβος και δέος,
στην Πανεπιστημίου χτυπημένη η διαδήλωση
κι ανάμεσα στο πλήθος ο επιτάφιος,
-----------------------------  πριν την Ανάσταση
Πρωτομαγιά
Κι αυτός εκεί να πιστεύει
----  πως το όνειρο τρέφει την πραγματικότητα
Κι αυτός εκεί ο αμετανόητος
-------------------------------  πάντα να επιμένει
πως στο ναυάγιο κρύβεται ο θησαυρός
----------  κι ας τον σύλησαν οι αρχαιοκάπηλοι

Πρωτομαγιά
------  κάτι σαν διαδήλωση που τελείωσε
---------------------   κι αρχίζει η περισυλλογή,
πού ήσουν
-------- όταν άλλαξαν σημαία τα πληρώματα
κι έγιναν πειρατές στους βράχους του Αιγαίου
Στα ναυάγια
θησαυροί κρυμμένοι στα ναυάγια
---- και στις σπηλιές του πελάγους θησαυροί
Θησαυροί στους βράχους πετρωμένοι:
η Λέρος, η Γυάρος, κι η Μακρόνησος
-----------  η Ικαρία, η Ανάφη κι ο Αϊ Στράτης
Θησαυροί τα νησιά που σε κάθε φεγγαράδα
--------- επιμένουν να γίνονται λαμπηδόνες
Θησαυροί τα ουρανόσιτα όνειρα
-----------------  στην Πίνδο και τον Παρνασό

Ήρθε η πρωτομαγιά
κι αφού κάθε εποχή  τα όνειρά της
-------- κάθε εποχή κι ο γενναίος σκύλος της
που ορμάει
--------- καταπρόσωπο στην γκρίζα Αρκούδα
Ο γενναίος σκύλος
------ που μπαίνει πρώτος στο χορό
---------------------------- και βγαίνει τελευταίος

Ήρθε η πρωτομαγιά νάμα γάργαρο Ιστορίας  
επιτάφιος που τον κουβαλάει
-------------------- στους ώμους του το πλήθος,
κι ο γενναίος σκύλος της αυτοθυσίας,
------  ο κουτσός σκύλος  που σακάτεψε
----------------------------- η γκρίζα αρκούδα
ανεβαίνει κουτσαίνοντας την οδό Σταδίου

Έτσι ήταν πάντα αυτός, από παιδί, επίμονος,
--------------------------------  αγύριστο κεφάλι
και κάθε φορά μέχρι τα μπούνια ερωτευμένος
Γι αυτό σε κάθε φεγγαράδα επιμένει
-------να ψάχνει θησαυρούς μες στα ναυάγια
που άφησαν οι πειρατές
-------------------- στους βράχους του Αιγαίου
Λέξεις πετράδια λαμπυρίζοντα,
--------------- ψηφίδες χρέους φωσφορίζουσες   
έτσι για να βρίσκει το δρόμο του
και στην επόμενη διαδήλωση ν’ ανεβαίνει ξανά
κουτσαίνοντας  την οδό Σταδίου
--------------------- ο σκύλος της αυτοθυσίας

Ήρθε η πρωτομαγιά, έρωτας ταξικός
----------------------- αυτοθυσίας και θανάτου
οίστρος συνείδησης ,
---- ένας σκύλος που γαυγίζει τ’ αφεντικά του

Ήρθε η πρωτομαγιά
-------- ναυάγιο γεμάτο θησαυρούς
---------------------------   θαμμένους στο βυθό
η Λέρος, η Γυάρος, κι η Μακρόνησος
-----------  η Ικαρία, η Ανάφη κι ο Αϊ Στράτης

Ήρθε η πρωτομαγιά
---------κάτι σαν διαδήλωση που δεν τελειώνει
κάτι σαν σκύλος που δαγκώνει τ’ αφεντικά του
που φυλάει τους θησαυρούς
---------------------  απ’ τους αρχαιοκάπηλους
και τεντώνει την αλυσίδα του
------------------------ ώστε κάποτε να σπάσει

                                              26 Απριλίου 2014
                                           Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Η εξέγερση των μελισσών


Η εξέγερση των μελισσών  

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
πάντα σε νέο ταμπούρι
                           με παλιό καρυοφύλλι
Ξωμάχοι
μ’ ένα χρέος στο δισάκι μας
           δεμένο σε τετράγωνη πετσέτα
μαζί με τυρί, ψωμί κι άγιες ελιές

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
κοιμόμαστε  αγκαλιά
                              με το γιαταγάνι μας
πλάι σ’ ένα αγριολούλουδο
          που μοσχοβολάει το καινούριο
πλάι σ’ ένα θυμάρι ανθισμένο
       που εξεγείρει μέλισσες και ιδέες

Η φύση μαγεμένη Απριλιάτικη
            κραυγάζει έρωτα κι ανάσταση

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
                 καμιά υποταγή στο θάνατο
ας γίνουμε επίμονα κυκλάμινα
                   στου βράχου τη σχισμάδα
Όπου μας φροντίζει η στέρηση
                     κι ανθίζει η ομορφιά μας

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
Τ’ άστρα είναι οι φανοστάτες μας
                  στους δρόμους τ’ ουρανού
καράβια καλοτάξιδα
                         σε λευτεριά και γνώση
                                               

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
Εμείς ψάχνουμε πάντα στις πηγές
                             φεγγάρια ματωμένα
Αφού στην ανομβρία των καιρών
το αίμα των αμνών ποτίζει
                    το δέντρο της αντίστασης

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
σπιλιάδα η λύτρωση
     να μοσχοβολάει τ’ αγριολούλουδο
κι ο βόμβος
της εξέγερσης των μελισσών
  να μας τάζει μέλι γλυκό ανάστασης

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
εμάς σπιλιάδες μας πρέπουν
                                   κι αγριολούλουδα

                              20 Απριλίου 2014
                            Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Οι φανοστάτες


Οι φανοστάτες 

Αχ! πως αγάπησα
       τους μοναχικούς φανοστάτες
στις υγρές προκυμαίες
                                 σαν γυρνούσα
ψάχνοντας ταξίδια
                      στα δεμένα  καράβια
Όταν σε κλειστούς ουρανούς
                      η απαντοχή τελείωνε,
νύχτες μοναχικές
στα στήθια της μοναξιάς βύζαξα
                                          αυταπάτη
το είδωλο αντέχοντας  
                     ενός γυάλινου κόσμου
Με κατάνυξη ακούγοντας
                  το μυστικό των κυμάτων
που ψιθύριζαν υπομονή
όσο να γίνει η αποθυμιά μαχαίρι
                    δίπλα στους φανοστάτες
Μόνο οι φανοστάτες μου φώτιζαν  
                          απροσδόκητη ελπίδα
με το θαμπό φως τους να τολμάει,
να μάχεται τη νύχτα
                                σε αγώνα άνισο 

                            21 Οκτωβρίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Το ανάποδο δέντρο


Το ανάποδο δέντρο  

Αυτό το δέντρο απλώνει τις ρίζες του
                                       ψηλά  στον ουρανό
Από εκεί ρουφάει τους χυμούς του
και τους κατεβάζει στη γη
                                 μες στους καρπούς του
Αυτό το δέντρο έχει γλυκύτατους
                                                          καρπούς
κι όποιος τους τρώει
                          γεύεται ουράνιους χυμούς

Σ’ αυτό το δέντρο τα πουλιά κουρνιάζουν
                                           μες στις ρίζες του
και τα σκουλήκια έρπουν στα κλαδιά του
Αυτό το δέντρο
                τρέφεται με  σύννεφα κι αστέρια

Αχ αυτό το ανάποδο δέντρο!
Οι καρποί του ακουμπούν στη γη
                 κι είναι λυπημένοι σαν φεγγάρια
γι’ αυτό τους αγαπούν οι άνθρωποι
                                             και τα σκουλήκια
Ανάμεσα στα φύλα του θροΐζει η πίκρα
κι όσο κι αν ψηλώνει, οι κλώνοι του
                                          ακουμπούν στη Γη

Αυτό το ανάποδο δέντρο είναι η ποίηση  
         στις ρίζες της τραγουδάνε τα πουλιά
κι οι καρποί της, είναι φωτεινοί σαν Ήλιοι,                              
                                  όμορφοι σαν φεγγάρια
Γι’ αυτό «λάβετε φάγετε»
                        τους ουράνιους καρπούς του
μπας και γυρίσει η Γη ανάποδα

Αυτό το ανάποδο δέντρο,
          είναι η σκάλα τ’ ουρανού,                               
                       να κατεβαίνουν τα φεγγάρια!

                             17 Οκτωβρίου 2013
                            Γιάννης Ποταμιάνος