Κάκτος ο οδοδείκτης

Κάκτος ο οδοδείκτης  

Ίσως η δίψα κι η στέρηση μετανοούν

-------------- την έπαρση σε ταπείνωση

Γι αυτό η δίψα ανθίζει στην έρημο

--------------------------- όπως ο κάκτος

Αυτός ο ακρίτας της ζωής που μάχεται

-----------------------------  τη μοναξιά

μ’ ένα λουλούδι, μ’ ένα αγκάθι

---------  και μια νοσταλγία της βροχής

Μια νοσταλγία καλά φυλαγμένη

--------------------- στο μέσα δωμάτιο

το σκοτεινό με τις κλειστές κουρτίνες

Εκεί που οι σκιές μακραίνουν

------------- και γίνονται φαντάσματα

----- νεράιδες και ξωτικά των ποταμών

Ίσως η ουτοπία είναι το φως

---  που μπαίνει απ’ τις χαίνουσες πληγές

και φωτίζει το σπαθί

----------------- στον τοίχο κρεμασμένο

Τη λεπίδα που περιμένει το άδολο χέρι

---------------------- για τη μεγάλη μάχη

Και ποια μάχη μάχεται άραγε

------------------------- αυτός ο ερημίτης

μ’ ένα κόκκινο λουλούδι στο στέρνο

καρφωμένο σαν παράσημο

----------------  ανάμεσα στ’ αγκάθια του;

Μήπως κι είναι οδοδείκτης

-------------------- μες στις αμμοθύελλες

που δείχνει δίψα στέρηση και μοναξιά

Σ’ ένα λευκό τοπίο θανάτου

----- όπου δεν έχει σημάδι να πιαστεί

ψάχνει ο ασκητής στη μέσα κάμαρη

----  τη σκοτεινή στις σκιές των νοημάτων

Ούτε άγιος ούτε αμαρτωλός

βαθειά του επιθυμία είναι το μαρτύριο

-------------  ώσπου η δίψα να γίνει φως

κι η νοσταλγία της βροχής

---------------------- να γίνει καταιγίδα

Γιατί μάχεται άραγε αυτός ο ερημίτης

------- γαντζωμένος στη νοσταλγία του

Δεν του φτάνει η αστροφεγγιά της νύχτας

---------- και το μισό φεγγάρι των σκιών;

Κι αυτό το κόκκινο λουλούδι

----------------  η λαγαρή επιθυμία του

μήπως κι είναι ο δρόμος που μας δείχνει

Μήγαρις κι η ομορφιά

είναι το τελευταίο χαράκωμα

------------------ αντίστασης στη μοναξιά;

                                                 

                              1 Φλεβάρη 2014

                            Γιάννης Ποταμιάνος