Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μεσάνυχτα και κάτι


Μεσάνυχτα και κάτι 

Μεσάνυχτα και κάτι
το φεγγάρι μπήκε απ’ το παράθυρο
                      και τον πήρε απ’ το χέρι
Αυτός άφησε το σώμα του
                             μέσα στις κουβέρτες
κι έφυγε για τον ουρανό πετώντας
                  πάνω απ’ τις βουνοκορφές
Κανένας δεν κατάλαβε πως έλειπε
Η γυναίκα του τον αγκάλιασε
                       κι έκανε έρωτα μαζί του
Το πρωί γύρισε κρατώντας
                                 μες τη χούφτα του
ένα σμάρι αστέρια
               περασμένα σε χρυσοκλωστή
Χώθηκε σιωπηλά
            μες στο ακίνητο σώμα του
                                    κι αποκοιμήθηκε
Όταν ξύπνησε,
η γυναίκα του τον κρατούσε ακόμα
                                    στην αγκαλιά της

Ολημερίς  
φορούσε στο μέρος της καρδιάς του  
               μια χρυσοκλωστή μ’ αστέρια
και περίμενε να ‘ρθει το φεγγάρι
                                 μεσάνυχτα και κάτι

                            30 Οκτωβρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Ο αειθαλής Αρχιμήδης



Ο αειθαλής Αρχιμήδης  

Ψάχνει μέσα του βαθιά την Αλήθεια 
               που δεμένη πισθάγκωνα ασπαίρει   
στην μέγγενη των αρχέγονων αξιωμάτων
                                                
Στον θρυμματισμό του συνεχούς 
             αιτείται σαφήνεια του πραγματικού
Άλλαξαν οι καιροί
Κι αυτό το σώμα πες το σωματίδιο
        δεν αρκείται πλέον στην ευθυγραμμία,
αλλά αρέσκεται στη μιαρή
                    πέραν του κύκλου καμπυλότητα

Γι αυτό κι αυτός
στο περιθώριο του αποδεκτού 
                σε γόνιμη εκεχειρία με το ονειρικό
ακονίζει στη φυσική
                          τα μαθηματικά νυστέρια του
       
Όταν με τον αφρό του λουτρού του
                                                   στεφανωμένος
κράζει περιχαρής
        στους δρόμους των Συρακουσών
                                                            «εύρηκα»
κρατάει στην παλάμη του τα ποντοπόρα
                                            του μέλλοντός μας

Όταν μπρος στους κύκλους του γονατισμένος
ασκαρδάμιστος στην λάμψη της  σπάθας
                                    του Ρωμαίου στρατιώτη
αφέθηκε στην αλμύρα του θανάτου
Ατάραχος κι αδάμαστος δίχως κεφάλι
αιτείται το ουσιώδες  και πέραν του θανάτου

Έτσι ακριβώς ο αειθαλής  Αρχιμήδης
                                        γεύεται ζείδωρο ήμαρ
«θανάτω θάνατον πατήσας»

Έτσι ακριβώς,
ο αδάμαστος Μονόκερως της σκέψης
       καλπάζει στους λειμώνες της επιστήμης
μ’ ένα κέρατο στο μέτωπο
                                και δυο φτερά στην πλάτη,
ώστε ονειρικός να σμιλεύεται  
στη συλλογική μας μνήμη
                     λίγο πριν το φως του λυκαυγούς
Έτσι που  αθάνατος ν’ αγαλματώνεται    
              στο Πεντελικό μάρμαρο της Ιστορίας

                                3 Ιανουαρίου 2013
                               Γιάννης Ποταμιάνος


Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Κατά της βαρύτητας




Κατά της βαρύτητας  

Σε ψάχνω
            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω
Για μένα μετράει
                     το πρώτο πρώτο βήμα
που σπάει την ακινησία του νου
Το βήμα που περιφρονεί
                                    την ευστάθεια
του αρχέγονου τετράποδου
και με στήνει μετάρσιο 
                           στα δύο μου πόδια

Σε ψάχνω
              κι αδιαφορώ αν θα σε βρω
γιατί αυτό που μετράει για μένα
είναι η λασπουριά που φέρνει
                                           ο ποταμός
να πλάθω με τον πηλό της, ιστορία

Σε ψάχνω
            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω
γιατί μου αρκεί η χάρις
                               να απογειώνομαι
         περιφρονώντας τη βαρύτητα
καθώς θεώνομαι πίνοντας το φως
                                    του φεγγαριού
γουλιά γουλιά τα βράδια

Σε ψάχνω
            κι αδιαφορώ αν θα σε βρω
γιατί ολόγυμνος μέσα κι έξω
                                           αφήνομαι
στον πόθο
         του μακρινού και ανεξήγητου

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω
γιατί όσο σε ψάχνω σε ψηλαφώ  
                             κι ας μη σε βρίσκω
Μου αρκεί που θάλλει
άκτιστο το μυστικό
                                 της πυρπόλησης
των άστρων που φλεγόμενα
                                               φωτίζουν
συμπαντικές διαδρομές
                                          αιωνιότητας  

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω
εκεί που συντρίβεται
                                  το πρόσωπό μου
                           στο αμόνι του χρέους
όπως τον παλιό καιρό
της αμαρτίας
                         που την είπανε αγάπη
Μου αρκεί που βρίσκω
                             του παλιούς ανέμους
να φουσκώνουν τα πανιά μου

Το ταξίδι υπάρχει ακόμα γι’ αυτό
     σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω
βαθιά στα μυστικά περάσματα
                                             των βράχων
στους κίτρινους κάμπους και
                    στις πληγές των δέντρων
στα ροζιασμένα μπράτσα και
       τη σιωπή αυτού που δεν μιλάει

Σε ψάχνω και πάντα θα σε ψάχνω
         στις πλατείες και τα πεζοδρόμια
στα πρόσωπα των αποφασισμένων
στο δίκιο που ανεμίζει στις παντιέρες
στις φωνές, στις οσμές και στην οργή
αυτού που φοβάται ακόμα

                               1 Ιουνίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος