Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Ο τηλεβόας


Ο τηλεβόας 

Ο τηλεβόας μου περιμένει στο υπόγειο
   σκεπασμένος απ’ τη σκόνη των καιρών
κι ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα
Η σκόνη σιγά σιγά γίνεται πέτρα
                             κι η φωνή μου απολίθωμα

Ήρθαν τα όνειρα με το φεγγάρι
                                    κι έφυγαν με την αυγή
Ποτέ δεν υπήρξα μισθοφόρος
                        κι ένοιωθα πάντα ελεύθερος

Όμως ένα αόρατο συρματόσχοινο
      μ’ έσερνε πάντα στους ίδιους δρόμους
κι όταν λάθευα χώνονταν βαθιά
                                 μες στους καρπούς μου
Έτσι κι εγώ ο κληρονόμος των φτερών
                           ακόμα ονειρεύομαι ταξίδια

Είμαι δεινός κολυμβητής
κι όμως αυτό το Ευρίπειο στενό
                                     με τα πισωγυρίσματα
        ένα στενό σαράντα μέτρα, με κιοτεύει
Κι ο τηλεβόας μου φορτωμένος
                     τη σκόνη των καιρών σωπαίνει

Όμως ένα δάσος κεφάλια χιονισμένα
                          που τα πρόλαβε ο χειμώνας
ξέρουν πως ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα
Γι αυτό ο παλαίμαχος τηλεβόας μου
περιμένει στο υπόγειο
                         να γυρίσουν σελίδα οι καιροί
Τα κεφάλια ασπρίζουν,
               τα μέτωπα ζαρώνουν,
                            μα οι καρδιές αμετακίνητες
Γιατί έτσι κι αλλάξουν το ρυθμό τους
                         ένα συρματόσχοινο τις πνίγει

Κι ο νέος χρόνος έφτασε ξανά
                  κι ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα
Γι αυτό ο τηλεβόας μου περιμένει
                     να τινάξει τη σκόνη των καιρών
Κι εγώ αμετανόητος ονειρεύομαι
       να περάσω απέναντι το Ευρίπειο στενό
και θα περάσω σε πείσμα των καιρών
                       κουβαλώντας στην πλάτη μου
όσα ιερά κι αγαπημένα φύλαξα
                          με στοργή, σύνεση και πίστη

                                           27 Δεκεμβρίου 2013

                                            Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Στήλες άλατος


Στήλες άλατος

Μας κάλεσαν
οι καιροί
Και εμείς γυρίσαμε
και παλέψαμε
Στα μονοπάτια της παλάμης
αμφισβητήσαμε την μοίρα,
αλλά αυτοί
στήλες άλατος μας άφησαν
μετέωρες
κι αδύναμες
ν’ ατενίζουμε την αδικία
του κόσμου

Όμως εμείς
το αλάτι μας σκορπάμε,
στον άνεμο
αμετανόητοι
νοστιμίζοντας την Ιστορία

             12 Σεπτεμβρίου 2009

              Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Η μεγάλη Αγκαλιά


Η μεγάλη Αγκαλιά  

Μιλούσε για τα μεγάλα όνειρα
                                 για τις μεγάλες ιδέες
για το επιτακτικό καθήκον
για το βάρος του μέλλοντός μας
                            που συνθλίβει το παρόν
Μιλούσε
Και τα παιδιά έπαιζαν στο πάρκο
                    με αφηνιασμένα ποδήλατα
σηκωμένα στην πίσω ρόδα τους
Μιλούσε για τα μεγάλα όνειρα
Όταν οι ανασφάλιστοι τεχνίτες
                               έκοβαν τα χέρια τους
και στα μάτια του τρεμόπαιζε
                                            η μέσα φλόγα
Μιλούσε και το ρέμα που κυλούσε
             μινυρίζοντας στις πλατανόριζες
έδειχνε το μεγάλο δρόμο,
το αναπόφευκτο ταξίδι
                           για την αιώνια θάλασσα
με τα σιωπηλά τέρατα
    και τους ανεξερεύνητους βυθούς της
Μιλούσε και το ρέμα τραγουδούσε
                                          το μεγάλο ταξίδι
για τη μεγάλη μητέρα των όντων
τη μεγάλη αγκαλιά των ποταμών
                                         και των ονείρων

                                   28 Οκτωβρίου 2013

                                   Γιάννης Ποταμιάνος