Το υπόγειο
Πόρτα
ξύλινη παλιά
που κρύβεις
υπόγειο σκοτεινό
οστεοφυλάκιο
μνήμης παιδικής
Υπόγειο
σκοτεινό
με
τα παλιά σου δόκανα
στον
τοίχο κρεμασμένα
με
το σκουριασμένο σου
υνί
στο πάτωμα
πως
σαγηνεύεις
το μέσα μου αναλλοίωτο
παιδί
Πιο
οριστικό
κι απ’ τη ρωγμή
σε κρύσταλλο
αιώνιο
σχεδόν
παντοτινό,
υπόγειο
σκοτεινό
με
τα σκουριασμένα
δόκανα
και
τις αραχνιασμένες
σου γωνιές
άλλοτε
μου χαϊδεύεις
νοσταλγία
κι
άλλοτε σαγηνεύεις
θάνατο
Υπόγειο
σκοτεινό
με τη σάπια πόρτα
φυλάω
ζηλότυπα
στο
οστεοφυλάκιο
της μνήμης μου
τις
μυστηριακές σκιές
και τις κρυψώνες σου
19 Ιουλίου 2012
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου