Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Γόρδιος δεσμός


Γόρδιος δεσμός  

Αέρας πλατύφυλλος
                              σαν πλάτανος
χαϊδεύει τα λευκά
                   στήθη μιας γυναίκας
που στέκεται στο παράθυρο
                                  της κάμαρης
Μιας συννεφένιας κόρης
που αγναντεύει σταυροδρόμια
που αγναντεύει τραίνα
              και ερωτικές παλίρροιες
Μιας κόρης που προσφέρει
                     μήλο χρυσοκόκκινο

Αέρας σαν πλατύφυλλος
                                       βασιλικός
χαϊδεύει τα ρουθούνια
          ενός άνδρα που ταξιδεύει
Ενός άνδρα
          που στέλνει φιλιά ερωτικά
          και πολύχρωμα λουλούδια
Ενός άνδρα που νείρεται
δεμένος με γόρδια δεσμά
               στο στύλο της αυλή της

                               28 Ιουλίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Ζητείται ελπίς απόψε


Ζητείται ελπίς απόψε

Τα νυχτολούλουδα του σώματος
                                                    ανθίζουν
κι ακολουθεί ο εγκέφαλος σαν έντομο
                                    τη μυρουδιά τους

Η αλήθεια κελαρύζει
              στο νάμα της ψευδαίσθησης
που μας ποτίζει
               και οι πόθοι μας μεστώνουν
Η αλήθεια βγαίνει πάντα
        απ’ το καπέλο μας με απάτη
                   σαν το κουνέλι του φακίρη

Η αλήθεια κρύβεται καλά
        μες στον ανθόκηπο του σώματος
και τραγουδάει στο παραμιλητό
                                              του ονείρου
Τότε ακριβώς που ο δαίμονας
                                     του μεσονυχτίου
σπάει τα μίζερα δεσμά της μέρας
                                           και βγαίνουν
οι αντάρτικες δυνάμεις μας
                                        στα καραούλια,
να χορεύουν στο ασημένιο φως
                                         του φεγγαριού

Όχι άλλος λογισμός κι ενάργεια
ας γίνει ο στίχος μου απόψε
                                   μονοπάτι τεράτων
Να περάσει το ωραίο τέρας
                    απ’ τη φωλιά της μοναξιάς
να κλέψει τα αυγά της
                    σύνεση, τάξη και  καθήκον

Μου περισσεύει απόψε η λογική
   την ανταλλάσσω όσο  όσο με ελπίδα

                               28 Ιουλίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Το υπόγειο


Το υπόγειο  

Πόρτα ξύλινη παλιά
          που κρύβεις
                    υπόγειο σκοτεινό
οστεοφυλάκιο
                     μνήμης παιδικής

Υπόγειο σκοτεινό
με τα παλιά σου δόκανα
        στον τοίχο κρεμασμένα
με το σκουριασμένο σου
                     υνί στο πάτωμα
πως σαγηνεύεις
    το μέσα μου αναλλοίωτο
                                        παιδί

Πιο οριστικό
         κι απ’ τη ρωγμή
                           σε κρύσταλλο
αιώνιο
          σχεδόν παντοτινό,
υπόγειο σκοτεινό
         με τα σκουριασμένα
                                     δόκανα
και τις αραχνιασμένες
                               σου γωνιές
άλλοτε μου χαϊδεύεις
                                 νοσταλγία
κι άλλοτε σαγηνεύεις
                                    θάνατο

Υπόγειο σκοτεινό
                  με τη σάπια πόρτα
φυλάω ζηλότυπα
στο οστεοφυλάκιο
                       της μνήμης μου 
τις μυστηριακές σκιές
            και τις κρυψώνες σου

                      19 Ιουλίου 2012

                    Γιάννης Ποταμιάνος

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Έμφυτες αρμονίες


Έμφυτες αρμονίες

1.
Είναι έμφυτη η αρμονία
στην πολυπλοκότητα
Είναι πολύπλοκες μορφές
τα σύννεφα
Παράξενα θεριά και δράκοι
πύρινοι
Ξερνούν αστραπές,  βροντές
και κεραυνούς
Πόσο όμορφα συνθέτουν την αρμονία
της καταιγίδας
Και οι νιφάδες του χιονιού
Μορφές πανέμορφες
αρμονικά δεμένες
Ποιο μυστικό χέρι
οδήγησε τα μόρια του νερού
στις τέλειες συμμετρίες
Δεν υπάρχει χέρι μυστικό,
μονάχα το νερό υπάρχει
και η αρμονία του, η έμφυτη

2.
Τις συνθέσεις των χρωμάτων
στον καμβά των λιβαδιών
Ποιος τις ζωγράφισε
Τις μαστουρωμένες παπαρούνες
που λικνίζονται
όλες μαζί στο χορό του πάθους
Ποιος τους φόρεσε τα  άλικα
φορέματα
Καμιά ηλιαχτίδα δεν πάει χαμένη
στο λιβάδι
Την αρπάζουν τα άνθη
τα φύλλα και οι βλαστοί
Την μετουσιώνουν σε χρώματα,
σε νέκταρ, σε μυρωδιές
Την κάνουν τροφή για τα πουλιά
ανάσα για τα ζώα
Δεν υπάρχει καμβάς και χρώματα,
μονάχα το φως υπάρχει.
και η αρμονία του, η έμφυτη

3.
Ψάχνουν για εξήγηση τα αρώματα
των λουλουδιών
Τα κλειδιά που συνθέτουν τις μουσικές
της όσφρησης
Οι ορχήστρες των πουλιών
χωρίς μαέστρους
Συγχρονίζονται ο κούκος
και το αηδόνι
Με το βόμβο των μελισσών
να κρατά το ίσο
Καθώς ανεβαίνουν οι ψάλτες
της φωνής, τις κλίμακες
Δεν υπάρχουν μαέστροι των πουλιών
Μονάχα οι ήχοι τους υπάρχουν
και η αρμονία τους, η έμφυτη

4.
Μα το μεγάλο μυστικό
της εξέλιξης
Δεν διαβάστηκε ακόμα
Στο κουκούτσι της φύσης
κρύβεται
Για να μας πει κάποτε,
για τις αηδονοφωλιές της ακροποταμιάς,
τις καρδιόσχημες
Τις πλεγμένες στα φύλα της Ιτιάς
που λικνίζονται σαν καρδιές
στον άνεμο
Για τις γλυκές φωνές των νεοσσών
Που γυμνάζουν τις βραχνές φωνές τους
Ανεβοκατεβαίνοντας αδέξια
τις κλίμακες της μουσικής
Δεν υπάρχει μεγάλο μυστικό
Μονάχα η ζωή υπάρχει
και η αρμονία της, η έμφυτη

5.
Και το φίδι μας παραμονεύει
σαν αμαρτία
Μας δείχνει το εφήμερο
της ομορφιάς
Σπάει την αρμονία
με θάνατο
Σπέρνει στην ορχήστρα
πανικό
Εμπλουτίζει την μουσική
με κραυγές αγωνίας
Με παγωμένες σιωπές
Υπενθυμίζει στους μουσικούς
Πως μόνο μια φορά θα παίξουν
Στης ορχήστρας την αιωνιότητα
Δεν υπάρχει φίδι και αμαρτία
Μονάχα η αιωνιότητα υπάρχει
και η αρμονία της, η έμφυτη

19 Σεπτεμβρίου 2009
Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας


Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας
=========
Φοβάμαι τις μνήμες μου
με γονατίζουν
Τσαμπιά τα δάκρυα
κρέμονται
στις δεντροστοιχίες
των ματιών μου
Ροδάκινα τα μαγουλά
φλογισμένα
Κρεμασμένα ηλιοβασιλέματα
Αναδύονται τα συναισθήματα
αφρός
Το κύμα, γλύφει τις πληγές
Σβήνει τα σημάδια τους ο χρόνος
Απλώνονται τα χέρια μου
ψηλαφούν
άδειες οι χειραψίες
Τυποποιημένες οι ανθρώπινες
επαφές, κονσέρβες
Άδεια τα πρόσωπα,
κουκουλοφόροι της μοναξιάς
Στον γύψο των media,
καλουπώνονται οι σκέψεις
Σταματά ο χρόνος
Ας πηγαινοέρχεται το εκκρεμές
Κινήσεις πανομοιότυπες
Επανάληψη
Ο χρόνος τρέχει, σαν σκύλος
κυνηγάει την ουρά του
Δεν προχωράει
αυτοαναιρείται ξαναρχίζοντας
Και εγώ  αφουγκράζομαι ενεός
την ηχώ, των αινιγμάτων,
Που αφήνω ανέπαφα
Σε κάθε αιώρησή του
Η καθημερινότητα μαραίνει
την βούλησή μου
κλαδεύει τις προοπτικές μου
Χαράζουν στο πρόσωπό μου
μονοπάτια
τα ξεχασμένα όνειρα
Και όταν τα μπράτσα μου
δραπετεύουν απ’ τους καθρέφτες,
σωπαίνω
Και καθώς στη μήτρα της σιωπής
ανθίζει ένα λουλούδι
Αδράχνω στη λιπόσαρκη
αγκαλιά μου, την ελπίδα
και εκπέμπω φως
Τώρα που ξέπεσαν οι θεοί
Εγώ κρατώ τους κεραυνούς
Κι’ όταν οι θύελλες κοπάσουν
Μια ηλιαχτίδα θα φωτίσει
τα μάτια των παιδιών
Τότε θα δραπετεύσω προς το μέλλον
Εισπνέοντας βαθιές ανάσες
αισιοδοξίας
Μηρυκάζοντας αργά λωτούς
Αθανασίας
===
27 Μαρτίου 2010

Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Εικόνες δωματίου


Εικόνες δωματίου

Κοιμισμένα κουτάβια
            τα πολύχρωμα μαξιλάρια
Στον καναπέ ξεκουράζεται
                       ένα κομμένο κεφάλι
Στην πολυθρόνα χτυπάει
                    μια ματωμένη καρδιά
Δυο πόδια ορφανά στο χαλί,
                          μόνο οι πατούσες

Και χιλιάδες εικόνες
                                   πολύχρωμες
ταξιδεύουν σε κύματα
Αεροπλάνα, τανκς, κανόνια
Κομμάτια ανθρώπινα
      σκορπισμένα στους δρόμους
Μαύρα πουλιά
       που σκοτεινιάζουν τον ήλιο 
και ένας σκύλος
        με σπασμένα  πόδια
                                  μπουσουλάει

Ήρθαν και τα θεριά
να πιούν αίμα, αλλά φοβήθηκαν
Δικαίως φοβήθηκαν τα θεριά
          ο αφανισμός τους ελλοχεύει
Όταν πυρπολείται ο ουρανός
                      και η γη σπαρταράει
Τα θεριά γίνονται χορτοφάγα
             υποκρίνονται όμως, γιατί
φυλάνε καλά στην μνήμη τους
                   τη γεύση του αίματος
και περιμένουν τις αλύτρωτες
                                  ζούγκλες τους

Όλοι μας περιμένουμε ένα θεριό
Να μας δείξει
      τα άγρια κοφτερά του δόντια
Να μας πάρει
               στην σκοτεινή σπηλιά του
Ας εξοικειωθούμε λοιπόν
                                    με το σκοτάδι
Ας κλέψουμε τα μυστικά
                                  της νυχτερίδας
Να βρούμε τα σημεία διαφυγής
                                           της νύχτας

Ας ψάξουμε για τον πολικό αστέρα
                      ή έστω τους τρεις μάγους
Αφού όλοι ποθούμε τις πυγολαμπίδες
 των κομητών
                         να διασχίζουν το έρεβος
Τα φωτεινά ορόσημα
που στην παγωμένη απεραντοσύνη
                      μας οριοθετούν το αχανές

                                         14 Απριλίου 2010
                                                                             Γιάννης Ποταμιάνος